Κάθε μεσημέρι με τη ζέστη του ήλιου και κάθε βράδυ με τη δροσιά του φεγγαριού περπατάω τον ανήφορο.

Φτάνω στη βρύση με το λάστιχο ξεπλένω το πλαστικό κεσεδάκι που πίνουν νερό τα γατάκια που αγαπώ.

Κάθε βήμα μου προς τα εκεί γεμάτο αγκάθια.

Με τον ήλιο ειδικά το μεσημέρι οι πληγές ζεματούν.

Τη νύχτα φυσάει αεράκι είναι λίγο καλύτερα.

Ύστερα γυρίζω πίσω και αφήνω τον πλαστικό κεσέ γεμάτο καθαρό νερό.

Τα γατάκια πίνουν και ξεδιψούν κι η ψυχή μου νοιώθει μια ανακούφιση.

Τον έχω στο νου μου αυτό το δρόμο.

Δε με κουράζει.

Με οδηγεί.

Σε μια πηγή με γάργαρο νερό.