Καλοκαίρι 1995,στην πρώτη και τελευταία κρουαζιέρα που πήγα με τον πατέρα και την αδερφή μου.

Μαθητής Β προς Γ λυκείου.

Είχα μαζί τη βιολογία και παπαγάλιζα ξανά και ξανά το τέταρτο και από τα πιο δύσκολα κεφάλαια της βιολογίας που αφορούσε στην εξέλιξη των ειδών.

Λαμαρκ εναντίον Δαρβίνου.

Παράγραφοι ολόκληροι σελίδες γεμάτες.

Το νέφος της αποστήθισης έκανε το τοπίο της κατανόησης ομιχλώδες αλλά παράλληλα με τη στείρα αποτύπωση γραμματοσειρών προσπαθούσα να βγάλω νόημα και τα κατάφερνα.

Αυτό μου θύμισε η είσοδός μου στην καμπίνα του πρωινού πλοίου για Ηράκλειο Κρήτης.

Αφού πρώτα πήρα μια τζούρα Πειραιά που για κάποιο λόγο πάντα με συγκινεί και νοιώθω ένα κόμπο στο λαιμό όταν οδηγώ στους παράξενα γοητευτικούς του δρόμους...

Άφησα τη σκέψη μου ελεύθερη να περιπλανηθεί.

"Οι οργανισμοί...ποικιλλία...μορφών...μεγέθους...ιδιαίτερων γνωρισμάτων..."

Και τα κύματα τις θάλασσας έτσι είναι,και τα ταξίδια.

Και οι επιλογές των ανθρώπων...