Μόνο στο κρύο περιθώριο αναπολεί τις στιγμές που το έπαιζαν κι αυτό.

Το καρδιοχτύπι χαράς που είχε προξενήσει όταν έφτασε στο σπίτι σα δώρο.

Τον ενθουσιασμό σα το έβγαλαν από το πολύχρωμο αμπαλαζ του κουτιου του.

Τώρα σπασμένο και μισό όπως είναι δεν έχει καμμία απολύτως χρησιμότητα παρά να πιάνει τόπο.

Τυχερό που δε το πέταξαν στα απορρίματα.

Από ρήματα χόρτασαν μαζί του.

Χαζεύει τη σκόνη που αιωρείται γύρω του να παίζει με τις ηλιαχτίδες και να δημιουργεί φωτεινά μονοπάτια ανάμεσα απ τα στόρια του παραθύρου που κοιτά τον κόσμο των άλλων.

Από κάθε στόρι ξεφυτρώνει κι ένα...στόρυ διαφορετικό.Ξεσκονίζονται οι αναμνήσεις που δραπετεύουν απ τα σκοτάδια του και ξεφεύγουν σαν πυροτεχνήματα προς το φως.

Τέσσερις τοίχοι γύρω του,χιλιάδες στίχοι και ήχοι μέσα του.

"Δεν είναι μοναξιά και φυλακή αυτή που εσύ κρατάς το κλειδί της εξόδου σου"

σκέφτηκε για μια στιγμή το ξεχασμένο μας παιχνίδι.

"Αυτό παθαίνουμε όταν σπάμε και μας ξεχνούν.Αποκτάμε σκέψη και ψυχή"

συνέχισε το συλλογισμό του.

Κι έπειτα αφέθηκε στη σιωπή και τη γαλήνη της στιγμής...