Ήταν ένας γάτος με μαύρο και άσπρο κατά τόπους τρίχωμα.

Εμφανιζόταν μαζί με τ άλλα τετράποδα αλάνια της γειτονιάς.

Είχε μια ματιά έντονη και πάντα θυμωμένη.

Το "άσχημο γατί" έλεγα όταν τον έβλεπα.

Μια φορά μάλιστα που πήγε να πάρει κι αυτό ένα κομμάτι από το συσσίτιο που προοριζόταν για τ άλλα γατάκια τον είχα διώξει.

Τον έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα να ξεπροβάλλει από πίσω από τον κάδο της στροφής του δρόμου μας...

Δεν ήταν πρωταγωνιστής στη έγνοια μου.Πάντα κομπάρσος.

Μια κωμική νότα της καθημερινότητάς μου σαν τον έβλεπα να ξεπροβάλλει με το μαυρόασπρο τρίχωμά του,την οργισμένη ματιά μου και τα περίεργα έντονα μουστάκια του.

Ποτέ δεν κατάλαβα αν είχε και μούσι.

Ώσπου ξαφνικά κι αφού πέρασε κανας μηνας απουσιας του...αναρρωτήθηκα που να είναι...που να εξαφανίστηκε...

Μέρα με τη μέρα άρχισε να μου λείπει να τον βλέπω...

Και μόνο στη σκέψη ότι του συνέβη κάτι κακό...η καρδιά μου ένοιωθε αγκάθια να την τραυματίζουν.

Τον αναζήτησα τον ασχημούλη στις γύρω πολυκατοικίες...

Ώρες ώρες υποφέρω στη σκέψη ότι κάτι έπαθε...

Στο νου μου έπλασα μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία δεν τον είχα περιφρονήσει...

Αλλά του είχα δωσει θεση στο συσσιτιο της καρδιας μου...

Τον έντυσα και μ ένα χαριτωμένο μαύρο κουστουμάκι με παπιγιόν και λευκό πουκάμισο...

Τον κράτησα αγκαλια και τον κοιταξα στα θυμωμένα του μάτια...κατάματα...

Και διέκρινα μια καλοσυνάτη μοναχική ψυχή που αγνοείται για την ώρα...

Μακάρι να μου τον έστελνε ο Θεός στο δρόμο μου ξανά...

Θα τον περίμενε ένα πιάτο γευστικο φαγητό,δροσερό νεράκι και μια ζεστή αγκαλιά...