Διάβασα πριν από μέρες ένα ωραίο blog που μίλαγε για την αληθινή αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων. Είπα λοιπόν να γράψω κάτι σχετικό που μόλις τώρα μου'ρθε στο μυαλό κι ας αναφέρεται σε μια άλλη μακρινή εποχή.. 

Είχα δει κάποτε ένα ντοκυμαντέρ στη τηλεόραση με μνημεία απ’ολο το κόσμο. Μου είχε κάνει εντύπωση το μεγαλοπρεπές Ταζ-Μαχάλ στην Ινδία. Είχα ακούσει γι'αυτό στο παρελθόν αλλά δε γνώριζα λεπτομέρειες. Όπως έλεγε και ο αφηγητής «Είναι ένα μνημείο που εξυμνεί την αγάπη ενός άνδρα για μια γυναίκα..» .Μου έκανε εντύπωση αυτή η κουβέντα κι άφου ακούσα λεπτομερώς την αφήγηση το έψαξα και λίγο παραπάνω. Ε λοιπόν, δε ξέρω αν η αγάπη κάποιου μετριέται και μέσα από την ύλη , αλλά αν ισχύει έστω λίγο κάτι τέτοιο, τότε ο συγγεκριμένος άνδρας είχε αμέτρητη..

Η ιστορία του μοιάζει λίγο με ανατολίτικο παραμύθι.Ένα παραμύθι που είναι όμως πραγματικό.Έζησε πριν 350 χρόνια περίπου στην Ινδία. Για να ανεβεί στο πολυπόθητο θρόνο και να γίνει αυτοκράτορας χρησιμοποίησε κάθε μέσο κι έδειξε ιδιαίτερη σκληρότητα (έφτασε στο σημείο να εξορίσει και την ίδια του τη μάνα...). Όταν επιτέλους ανέβηκε σ'αυτόν μπορούσε να έχει τα πάντα..

Τότε όμως συνέβηκε κάτι πρωτόγνωρο γι'αυτόν που ίσως δεν υπολόγιζε.. Αγάπησε μια γυναίκα τόσο βαθειά και παράφορα που σημαδεύτηκε ανεξίτηλα απ'αυτή. Την ονόμασε Μουμτάζ Μαχάλ (κορώνα του παλατιού) και δε πήγαινε πουθενά αν δε την είχε  μαζί του. Η γνώμη της ήταν γνώμη του και η σκέψη του δική της ... Έζησαν μαζί 19 ευτυχισμένα χρόνια κι απέκτησαν 14 παιδιά..

Μια μέρα όμως, το νόμισμα της ζωής άλλαξε γι'αυτόν όψη.. Στη διάρκεια ενός τοκετού είδε τη πολυαγαπημένη του γυναίκα ετοιμοθάνατη και κόντεψε να πεθάνει από τη  στενοχώρια του. Αυτή, λίγο πριν ξεψυχήσει του ζήτησε να φτιάξει ένα όμορφο μνημείο για να τη θυμάται. Ο δύσμοιρος μόλις την έχασε επιχείρησε να  αυτοκτονήσει αλλά τον γλύτωσαν. Για δυο χρόνια έπεσε σε βαρύ πένθος και ήταν ένας ζωντανός - νεκρός.. Αν και πανίσχυρος βασιλιάς που είχε τα πάντα, ένιωθε τόσο ανίσχυρος σαν να ΄χε χάσει τα πάντα... 

Όταν κάποια στιγμή στάθηκε λίγο στα πόδια του ξεκίνησε στις όχθες ενός ποταμού τη κατασκευή ενός τεράστιου και πανέμορφου μαυσωλείου ώστε να εκπληρώσει τη τελευταία της επιθυμία. Ο ίδιος συμμετείχε στα σχέδια για το μνημείο σαν να το είχε ζωγραφισμένο στο μυαλό του. Ήθελε να φτιάξει ένα μνημείο-επίγειο παράδεισο και μέσα εκεί να αναπαυτεί η αγαπημένη του. Το όνομα που θα έδινε σ'αυτό δε θα ήταν άλλο από το χαϊδευτικό της όνομα (Μουμτάζ Μαχάλ = Ταζ Μαχάλ) ..

Για 22 χρόνια 20.000 άνθρωποι δούλευαν καθημερινά σ'αυτό και το τελικό αποτέλεσμα πραγματικά θαυμαστό. Ένα έργο τέχνης που όταν διαβαίνεις τη πύλη του νιώθεις να περνάς σ'έναν άλλο κόσμο , εξωτικό , όμορφο , χαρούμενο, παραδεισένιο... Κήποι και τρεχούμενα νερά μέσα από μια υπέροχη αρχιτεκτονική συνθέτουν ένα αριστούργημα.. 

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο άλλοτε πανίσχυρος βασιλιάς έχασε το θρόνο του και παρέμεινε γέρος πια φυλακισμένος σ’ένα κάστρο που έβλεπε από μακριά το Ταζ Μαχάλ. Ήταν η μόνη του παρηγοριά .. Το έβλεπε και περίμενε καρτερικά την ώρα που θα συναντούσε την αγαπημένη του ... Όταν πέθανε τον έθαψαν δίπλα σ'αυτή εκπληρώνοντας τη τελευταία του επιθυμία..

Ίσως να είναι λίγο θλιβερή η ιστορία αλλά έχει ενδιαφέρον επειδή είναι πραγματική και ξεπερνά κάποια συνήθη ανθρώπινα όρια και δεδομένα. Κι όπως είπε κι ο αφηγητής «Δεν υπάρχει αντίστοιχο μνημείο στο κόσμο που να εξυμνεί την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων περισσότερο από αυτό»...

Μάλλον θα πρέπει να επισκεφτώ την Ινδία για να σας πω περισσότερα...