Ποτέ δεν μπορούσα να ανεχτώ πιτσιρίκια και έτι περισσότερο τους πάντοτε αντιπαθείς γονείς τους. Σιχαινόμουν (και συνεχίζω να σιχαίνομαι, αυτό δεν άλλαξε) τις εξοχικές ταβέρνες τις Κυριακές τα μεσημέρια που κατακλύζονται από “αγίες οικογένειες” με κατά κανόνα χοντρό και αδιάφορο σαραντάρη μπαμπά, μαμά καραβοτσακισμένη να τρέχει πανικόβλητη και να τσιρίζει, δυο-τρία πιτσιρίκια να γκρινιάζουν να τρέχουν γύρω γύρω και να κάνουν τον κακό χαμό, ενώ την ομήγυρη συμπληρώνει και γιαγιά – όλα τα λεφτά- καθώς και παρόμοιου ύφους και κοπής φιλικό ζευγάρι με άλλα τόσα σκασμένα. Οι δε συζητήσεις πάνω από τα παϊδάκια να είναι εμετικά ανούσιες και ηλίθιες, όπως και οι ίδιοι. Σιχαινόμουν (και επίσης συνεχίζω να σιχαίνομαι) τις οικογενειακές εκδρομές που καταλήγουν σε πικ-νικ που εκτός της καφρίλας που προανέφερα θεωρούν ότι τα μουσικά τους γούστα είναι και τα γούστα όλων όσων βρίσκονται σε ακτίνα 500 μ, ήτοι τα τελευταία σκυλοσουξέ της κάθε εποχής να ουρλιάζονται από φορητά (και αφόρητα) σιντοραδιοκασετόφωνα αλλά και από τα ηχεία και τα σαμπγούφερ του αυτοκινήτου τους. Έτσι, για να μη μείνουμε ούτε για ένα λεπτό μόνο με τους ήχους της φύσης, χωρίς ηχορύπανση. Έχει τύχει επίσης στο παρελθόν να φύγω από μεζεδοπωλείο επειδή στο διπλανό τραπέζι παιζόντουσαν τέτοια σκηνικά με παιδάκια και άλλη φορά να μετακομίσω από το σημείο της παραλίας που βρισκόμουν επειδή κατέφθασε ασκέρι με παρόμοια σύνθεση με την προαναφερθείσα, κουβαλώντας μαζί τους όλη τους την προίκα, ομπρέλες, ξαπλώστρες, καρεκλάκια, ρακέτες, φουσκωτές βάρκες, ψυγεία, τάπερ με αηδιαστικά πολτοποιημένα παρασκευάσματα και ό, τι άλλο βάλει κάποιος στο μυαλό του. Έτσι, λοιπόν, στο άκουσμα και μόνο της φράσης οικογένεια, παιδιά κλπ, επί χρόνια ανατρίχιαζα σύγκορμος, μου έρχονταν σκοτοδίνη και πανικός. Απέφευγα συστηματικά κατά το δυνατόν κάθε μαζική συνεύρεση, ιδίως όταν υπήρχαν πιτσιρίκια, αλλά και γενικότερα (θα παραθέσω εν καιρώ τις απόψεις μου για τα λαϊκά-μαζικά δρώμενα).

Και εκεί που είχα την πεποίθηση ότι θα πεθάνω άτεκνος, ρεμάλι και μισάνθρωπος αλλά αξιοπρεπής, ο καλός Θεούλης, που όπως οι περισσότεροι έχετε καταλάβει είναι μέγας πλακατζής και φαρσέρ, μού χαρίζει ένα τρισχαριτωμένο αγοράκι! Σιγά-σιγά, άρχισα να βάζω λίγο νερό στο κρασί μου, αν και νομίζω ότι ακόμα είναι αρκετών αλκοολικών βαθμών. Παιδικές χαρές (και γονεϊκές λύπες, που λέω εγώ), παιδικά πάρτυ, λούνα παρκ και τακτικές επισκέψεις στα “Τζάμπο” μπήκαν στο πρόγραμμα. Όμως, αισθάνομαι υπερήφανος που ΔΕΝ έκανα, και ούτε προτίθεμαι να κάνω, αυτά που περιέγραψα πριν. Ακόμα και στην παραλία, συνεχίζω να παίρνω τα απολύτως απαραίτητα. Και φτάνω στο προκείμενο: Τελειώνοντας η σχολική χρονιά, η σαφέστατα πιο κοινωνική από εμένα σύζυγος μου, κανονίζει με άλλες μανάδες “γουίκεντ” σε παραλιακό μέρος διότι “τα παιδιά έχουν γίνει παρέα και παίζουν μεταξύ τους”, “αν εσύ είσαι ιδιότροπος δεν σου φταίει σε τίποτα το παιδί” κλπ κλπ. Επειδή όντως έτσι είναι τα πράγματα, σκέφτομαι, “ένα ΣΚ είναι, θα περάσει”, “τουλάχιστον θα κάνω ένα μπάνιο”, “από το να σκάμε από τη ζέστη στη Βικτώρια ας πάμε σε καμιά παραλία” και άλλα παρηγορητικά, και τέλος “αν δεν μπορείς να αποφύγεις το βιασμό, χαλάρωσε και απόλαυσέ τον”. Έτσι, πήγαμε όλοι μαζί σε ένα ξενοδοχείο σε μια πολύ φιλική παραλία στη Ν. Εύβοια (φωτό). Το ευτύχημα ήταν ότι οι άλλοι γονείς ήταν όλοι άνθρωποι πολιτισμένοι και ευγενείς, καμία σχέση με τις καταστάσεις που περιέγραψα πριν. Τα παιδιά, δώδεκα τον αριθμό, πράγματι πέρασαν εκπληκτικά. Ήμασταν στην παραλία από το πρωί ως το βράδυ ξένοιαστοι. Τα παιδιά δεν μας ενόχλησαν καθόλου και για τίποτα και εμείς είτε παίζαμε μαζί τους ή και μεταξύ μας (!) είτε πίναμε την μπυρίτσα μας ή το καφεδάκι μας καλαμπουρίζοντας πραγματικά ήσυχοι. Αφού να φανταστείτε, ακόμα σκέφτομαι πόσο ωραία πέρασα και αν είναι δυνατόν να μου συνέβη κάτι τέτοιο!! Και ότι συμφωνήσαμε να επαναληφθεί σύντομα!!

NEVER SAY NEVER!!!