Αερικό… Αυτό είναι η Fairuz. Αερικό που πετά αγέρωχα σαν μπλεγμένο σε ευχή και κατάρα μαζί, από τη Μοσούλη ως τη Βαγδάτη, από τη Βηρυτό ως το Κάιρο, από την έρημο του Σινά ως τα βάθη της Αλγερίας κι ως τα πλάτη των παραμυθιών του αραβικού κόσμου.

Ετσι, πρόβαλε και στη σκηνή του Ηρωδείου, πάνω σε κόκκινο χαλί όπως της πρέπει και της αρμόζει να βαδίζει. Το φόρεμά της λευκογάλαζο μετάξι, αρχοντικό, περιέγραφε το σώμα της πριγκίπισσας ακολουθώντας την κατά βήμα με την επιβλητική ουρά του και περιμένοντας το πρόσταγμά της για να τονίσει της αισθαντικές κινήσεις των χεριών της.

Η Fairuz τραγούδησε μαγικά στο Ηρώδειο, στο επίπεδο που έχει η ίδια δημιουργήσει. Δικά της και παραδοσιακά αραβικά τραγούδια, αυτά που τιμώντας τον μοιραίο προορισμό της, σεργιανίζει τόσα χρόνια, όπου ομιλείται η αραβική.

Η Fairuz τραγούδησε μονάχα… και αφιερωματικά τόσο για την παρουσία της –πρώτη της φορά- στην Αθήνα (υπάρχει υπέροχη συνέντευξή της στη Lifo που κυκλοφορεί), όσο και για τους πολλούς συμπατριώτες της από τη χώρα των κέδρων που είχαν εντυπωσιακή παρουσία στο Ωδείο. Ενας λαός που έχει μάθει να γειτνιάζει ή να συζεί με το πόλεμο ξέρει πολύ καλά να εκτιμά την αξία της ίδιας της ζωής. Και ξέρει πως η ζωή όταν τραγουδιέται σημαίνει πως έχει στολίδια. Ένα από αυτά είναι γι’ αυτούς η Fairuz. Και για εμάς…

Η Fairuz τραγούδησε μονάχα… Δεν μίλησε. Αλλωστε, τραγουδώντας είπε τόσα πολλά!