Την ημέρα που έφτασα, το βράδυ είπαμε να πάμε κάπου για φαγητό, όχι όμως σε καμιά παρακμιακή ψησταριά της πλατείας που σας είπα. Μάθαμε ότι έχει κάποιες ταβέρνες λίγο πιο έξω από την πόλη. Οδεύω λοιπόν προς το Μυστρά που απέχει 6 χμ., και το θέαμα της βυζαντινής καστροπολιτείας να αναδύεται φωτισμένη από τον όγκο του Ταύγετου ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό. Σταματάμε σε μια εξοχική ταβέρνα που μας φαίνεται συμπαθητική σε μια καταπράσινη και δροσερή μεριά. Αφού καθίσαμε στην αυλή και αρχίσαμε να τρώμε τα καλομαγειρεμένα εδέσματα (τέλειοι οι κολοκυθοκορφάδες γιαχνί) κοιτάζω γύρω μου και τι βλέπω: Στα άλλα τέσσερα κατειλημμένα τραπέζια κάθονται μόνο αντροπαρέες. Άντρες, ηλικίας από τριάντα μέχρι εξήντα χρόνων, σε παρέες των τεσσάρων, επτά και δέκα ατόμων. Γυναίκα ούτε για αστείο. Μόνο η μαγείρισσα μέσα στην κουζίνα. Δεν ρώτησα τον σερβιτόρο τίποτα, απλώς μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Την άλλη μέρα, στην πλατεία που σας είπα πριν, το λέω στον σερβιτόρο του μαγαζιού που κάθισα και μου επιβεβαιώνει τις υποψίες μου. Οι γυναίκες στη Σπάρτη ΔΕΝ βγαίνουν βράδυ. Κάθονται στο σπίτι και βγαίνουν οι άντρες, παραδοσιακά και ωραία. This is Sparta! Αλλά και το πρωί, ελάχιστες γυναίκες είδα στις καφετέριες. Άσε που πολλοί άρχισαν από τις 10 το πρωί τα ούζα και τις μπύρες. Και ένα τελευταίο: σε ένα από αυτά τα μαγαζιά, βλέπω πρωί-πρωί έναν παπά πολύ νέο, ήταν δεν ήταν 20 ετών με τα γένια ακόμα αραιά και μαδημένα, να φοράει μοκασίνια τύπου τίμπερλαντ, με στυλάκι που έτσι και του έβγαζες το ράσο τον τοποθετούσες άνετα στην πλατεία Εξαρχείων να κάθεται σε πεζούλι πολυκατοικίας χύμα, να κατεβάζει μπύρες και να καπνίζει αρειμανίως Winston “σκληρά” 25αρια. Τον έβλεπες και σκεφτόσουν “τι κάνει φίλε μου η ανεργία σήμερα”(!).