Έτσι λοιπόν, κάποια Σάββατα με έπαιρνε τηλέφωνο να πάμε για ψώνια (δηλαδή για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, να του κάνω παρέα που πηγαίνει για ψώνια). Εμένα με ήθελε για παρέα, όπως καταλαβαίνω εκ των υστέρων, διότι με εκτιμούσε ως πιο έξυπνο, καλό μαθητή που τον ξελάσπωνα στα μαθηματικά, του έκανα τη λιγότερη καζούρα απ΄ όλους και κυρίως δεν κομπλεξαριζόμουν όπως τα άλλα μέλη της παλιοπαρέας από την εμφανή διαφορά στην οικονομική άνεση. Δεν με ένοιαζε καθόλου, αλλά ακόμα και σήμερα είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν έχω ζηλέψει κανέναν για τα λεφτά. Για άλλα ίσως πράγματα μπορεί να έχω ζηλέψει, για τα λεφτά όχι.

Ένα από αυτά τα Σάββατα του σωτηρίου έτους 1987 πήραμε τον ηλεκτρικό για την Ομόνοια για να αγοράσει ο Θοδωρής δίσκους (βινυλίου φυσικά, το ‘89 πήρε CD είπαμε). Όπως βέβαια καταλάβατε ήθελε πάντα να έχει το πιο μοντέρνο, το τελευταίο από ότι κυκλοφορεί, το πιο τρέντυ που λέμε σήμερα. Τότε η pop και η disco pop ήταν στα πολύ πάνω της, με αξιόλογα συγκροτήματα που ευτυχώς όπως βλέπω όχι μόνο δεν ξεχάστηκαν αλλά ζουν στις μέρες μας μια δεύτερη καριέρα αφού τα 80΄s ακούγονται πολύ στα ραδιόφωνα και στα κλαμπ. Ο Θοδωρής είχε ακούσει ένα μπιτάτο τραγούδι που είχε αρχίσει τότε να ακούγεται πολύ όμως δεν ήξερε ούτε πως λέγεται το τραγούδι ούτε το γκρουπ που το έλεγε. Με ρωτάει εμένα, “μήπως ρε Νίκο ξέρεις αυτό το τραγούδι που πάει α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα ντουπ-ντουπ-ντουπ -μμμμ-μμμ-μμ” (δεν ήξερε και τους στίχους, μόνο προσπαθούσε να πετύχει τη μελωδία!) “Όχι, ρε Θοδωρή δεν το ξέρω, η μάλλον δεν το καταλαβαίνω έτσι που το λές” (εγώ δεν πολυάκουγα τότε pop, ήμουν περισσότερο του rock, που βέβαια δεν συμπαθούσε ο Θοδωρής). Φτάνουμε στον τότε “Λαμπρόπουλο”, νυν “Notos Galleries”, όπου στο υπόγειο υπήρχε μεγάλο και πλήρως ενημερωμένο δισκοπωλείο. Τι να ψάξει εκεί ο Θοδωρής που δεν ήξερε τι να πάρει; Του είπα να κοιτάξει στις νέες κυκλοφορίες μήπως του θυμίσουν κάτι. Τίποτα. Θα πάω, λέει, να ρωτήσω τον υπάλληλο. “Και τι θα του πεις;”, “Θα δεις”, μου λέει. Εγώ καλού-κακού απομακρύνομαι να γλιτώσω το ρεζιλίκι και κρύβομαι πίσω από ένα πάγκο χαζεύοντας τα εξώφυλλα κάποιων δίσκων.

Πλησιάζει ο Θοδωρής τον πωλητή: “συγγνώμη, μη με παρεξηγήσετε, αλλά ψάχνω ένα δίσκο που να έχει το τραγούδι που πάει κάπως έτσι: α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα-α-α-α-αα ντουπ-ντουπ-ντουπ -μμμμ-μμμ-μμ-μμμ !!!!. Μήπως το ξέρετε;”

Ο πωλητής τον κοιτά εμβρόντητος με γουρλωμένα μάτια. “Δεν ξέρεις το συγκρότημα τουλάχιστον;”, -“Όχι!”. Κουνάει ο πωλητής το κεφάλι απορημένος και πάνε σε κάποιον άλλο κοντά στο ταμείο. Εκεί, απ’ ότι κατάλαβα, επαναλαμβάνει ο Θοδωρής το σόου του, και μετά από πέντε λεπτά καταφθάνει περιχαρής με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά με το νέο, τότε, άλμπουμ των Pet Shop Boys όπου στην Α πλευρά του δίσκου το πρώτο τραγούδι ήταν το “It’s a Sin”, το αντικείμενο του πόθου του. Το τραγούδι αυτό το άκουγε τουλάχιστον δέκα φορές τη μέρα τον επόμενο μήνα, αυτός και όλη η γειτονιά ήθελε δεν ήθελε, μέχρι να βγει καμιά καινούρια επιτυχία…

https://www.youtube.com/watch?v=oFu9z8AmxW4 (Live)

Καλή ακρόαση.