Το «θαύμα της ημέρας», βούτηξε ύπουλα την τελευταία πέτσα απο το αρνί, την ώρα που ο λαοφιλής ερμηνευτής Χρήστος Μπαρδόπουλος εξηγούσε στην συμβία του πόσο ώριμα βλέπει τα πράγματα... Στα μάτια του καθενός, η αγάπη -σκέφτηκε- είναι κάτι εξαιρετικά σχετικό... Οι νυχτόκηποι πεθαίνουν τυφλοί, ή πεθαίνουν απο έκπληξη.... Κι αν δεν μπορείς να κλωτσήσεις την ψυχομαλακία που ονομάζεις «ζωή», κι αν η φωτιά που σε καίει δεν είναι αρκετά ικανή να σε ξυπνήσει, τότε μάλλον ζεις σε λάθος εποχή, με λάθος όνομα, και σε λάθος έργο.... Το θαύμα τής ημέρας, παραμένει πιό ντροπαλό κι απο έφηβο του ΄60... «Αγαπημένε μου εαυτέ, όσο κι αν σου κρύβεσαι, κάποια μέρα θα συναντηθούμε....» Το Θαύμα τής ημέρας, άναψε ένα τελευταίο τσιγάρο... πήρε τον δρόμο της επιστροφής, ψάχνοντας αφηρημένα στην τσέπη του για ενα μαγικό χαρτάκι.... το βρήκε τελικά.... δεν έγραφε τίποτα..... ’ρχισε να ψιχαλίζει νότες....... «ταξίδεψέ με» .... μουρμούρησε.... Αφού μετρας το κάθε κώμμα, την κάθε τελεία, την κάθε μικρή ανάσα ανάμεσα στις λέξεις, έλα και πάρε με επιτέλους αγκαλιά, να φύγει ο ζόφος και τα μπερδεμένα μου όνειρα.... Το θαύμα της μέρας, ερωτεύτηκε εναν μεγάλο κήπο....