Από μικρός μου άρεσε να παίζω με τα μωρά.

Αργότερα κι όσο περνούσαν τα χρόνια, η επιθυμία μου να κυλιέμαι στο πάτωμα, να κάνω το αλογάκι και να περπατώ χέρι-χέρι με μικρά παιδιά, συζητώντας και ακούγοντας τις απορίες και τις ανησυχίες τους, με γέμιζε χαρά και μια ανεξήγητη γαλήνη.

Έτσι ανακάλυψα τι ήθελα από τη ζωή μου. Μια οικογένεια, τη δική μου οικογένεια. Να μοιραστώ, να μάθω και να μεγαλώσω με τα παιδιά ΜΟΥ, τη σύζυγό μου και τα προβλήματά τους. Ήθελα ένα αγοράκι, ένα κοριτσάκι και μια γυναίκα που θα έδινα τη ζωή μου για χάρη της και θα εκτιμούσε τη θυσία που πρόθυμα θα έκανα για εκείνη.

Τελικά, επέλεξα λάθος γυναίκα. Μου χάρισε ένα αγοράκι, αλλά τίποτε παραπάνω. (όχι ότι είναι λίγο, είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ που έχω στη ζωή μου).

Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά…;

Τελευταία, έχω παρατηρήσει πως όταν πιάνω μωρό στην αγκαλιά μου, νοιώθω μια περίεργη επιθυμία να το σφίξω και να το κλείσω καλά στα δυο μου χέρια, για να μη μου το πάρουν. Βλέπω όνειρα (σαν το χθεσινό), όπου είτε είμαι στο μαιευτήριο και περιμένω με λαχτάρα να βγει η νοσοκόμα με το μωράκι ΜΟΥ, είτε ότι είμαι στο σπίτι και του δίνω το γάλα, του παίζω με τα δάχτυλα κ.λπ.

Κοιτάζω το γιο μου που είναι πια αντράκι 10 ετών και θυμάμαι τότε…

Ήταν ακόμη λεχουδάκι όταν κούρνιαζε στα χέρια μου ή κοιλούσε στο κρεβάτι μέχρι να βρει το κεφάλι μου. Ακουμπούσε το χεράκι του στο πρόσωπό μου, έγερνε το κεφαλάκι του στον ώμο μου και έτσι κοιμόταν έως το πρωί.

Με κοιτούσε μέσα στα μάτια (απίστευτο βλέμμα) πότε περιμένοντας βοήθεια, γουρλωμένο και σαστισμένο ζητώντας κάπου να πιαστεί και πότε με δέος, περιμένοντας να με ακούσει τι έχω να του πω. (αυτό το βλέμμα το έχει ακόμα, όταν συζητάμε για πράγματα, με κοιτάζει στα χείλη σαν να κρέμεται από αυτά όλη του η ζωή).

Άργησα, αλλά τελικά συνειδητοποίησα τι μου συμβαίνει. Η φύση ξύπνησε και πάλι μέσα μου. Μου ζητά να γίνω πατέρας για δεύτερη φορά και να βιώσω από την αρχή το μεγαλείο του να μετατρέπεις έναν έμβιο οργανισμό σε άνθρωπο…

Το πρόβλημα είναι πως χρειάζεται η μητέρα για να ολοκληρωθεί το σκηνικό. Εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα…. Έχω επιλέξει να είμαι μόνος, όχι από επιλογή καθαρά (τη φοβάμαι τη μοναξιά, τρέμω στην ιδέα της και με ισοπεδώνει όταν κάνει την εμφάνισή της), αλλά γιατί νοιώθω μια απογοήτευση για τους δεσμούς που έχω κάνει ως τώρα. Έτσι, περιμένω Εκείνη. Που είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά μου. Που χτυπά δυνατά η καρδιά μου όταν την αντικρίζω αλλά δεν μπορώ (ακόμα ελπίζω) να την έχω δική μου. Να την εμπιστευτώ, να της δώσω όλη μου την αγάπη… αρκεί να κοιτώ το βλέμμα της και να μαγεύομαι με ένα της υποσχετικό χαμόγελο.

Ξύπνησε η φύση… όμως ο λήθαργος δεν λέει να τερματίσει… Λιγοστεύουν τα περιθώρια… όμως πόρτες ακόμα δεν έχουν ανοίξει προς κάποιον ορίζοντα…