Θα ήθελα, μα δεν μου βγαίνει λυρικό στοιχείο στην περιγραφή του φετινού καλοκαιριού. Στωικά θα περπατήσω τα μονοπάτια των αναμνήσεων. Δύσκολα ήταν στην αρχή, υπομονή χρειάστηκε αρκετή και δύναμη. Η Πηγή «λέει» στέρεψε. Μα τα λακκώματα ακόμη γεμάτα με νερό της είναι. Αχ, μωρέ και να ‘βλεπες πόσες ψυχούλες σκύβουν ακόμη και δροσίζονται. Σ’ είχα μετά και στον πηγεμό προς Σύμη και Νίσυρο. Όπως το όρισες.

Κι ο Θοδωράκης στα καλύτερά του (καλά, ειδικά τώρα…) και η Ελένη που νέα κορνίζα με φιλμ ετοιμάζει και η φίλη σου η Όλια που τόσο αγγελικά διάβασε, σαν… διαβάτης πάνω στα γράμματα που λέξεις σκαλίζει με το βλέμμα. Είδες και το παρεάκι; Όλοι σε θυμήθηκαν. Μα πιο πολύ ο ουρανός. Σε είδα, μην το αρνείσαι Πολλές φορές σε είδα να κρυφοκοιτάζεις. Και στο χωριό, ε;

Μα πιο πριν «στο φως του Πανορμίτη», όπως τραγουδά ο Παντελής τους στίχους του Ηλία. Περπάτησα φέτος το καλοκαίρι. Δεν πολυμιλούσα. Παρατηρούσα και άκουγα. Ευτυχώς πολλή μουσική, κυρίως. «Κι από τη Μαραθούντα, τα λόγια που ‘πες πού ‘ντα;»

Μου ‘μεινε το άγγιγμα στα αληθινά της Νισύρου, που με καλεί όλο και πιο ξεκάθαρα και να δω τι θα αποκάμω, το ανέβασμα και αναπνοής κέρασμα της Σύμης, το πορτοκαλί της Σαντορίνης, το πανέμορφο του τόπου μου, που μου ‘χε λείψει. Μα μου ‘μεινε πιο πολύ και κάτι άλλο. Φιλία. Αυτή με χτύπησε στον ώμο, όποτε το χρειάστηκα. Και μάλιστα απλόχερα.