Συνήθως γράφω γιατί άκουσα κάτι, ένιωσα ή μου διηγήθηκαν. Το πρακάτω "γεννήθηκε" αφού είχα ακούσει την ίδια σχεδόν ιστορία, με μικροπαραλλαγές σε τοποθεσίες και ονόματα...

Αφιερωμένο σε εκείνους...

Σαν κάθε νύχτα

Περασμένα μεσάνυχτα,
μοναχός σου βαδίζεις.
Με τα μάτια μισάνοιχτα,
ένα τσιγάρο καπνίζεις.

’δειος ο δρόμος
δεν ακούς αυτοκίνητα.
Και βαραίνει ο ώμος
στα χαμένα σου βήματα.

’ργησες πάλι...
ξημέρωσε.
Στου πιοτού σου τη ζάλη
παγωμένο το αίμα σου...
νέρωσε.

Η βροχή που σου μίλησε,
σου θυμίζει εκείνη.
Ένα δάκρυ σου κύλισε,
τα σημάδια του αφήνει.