«Αξίζει για έναν έρωτα, να πηδήξεις από μία γέφυρα;», ήταν το ερώτημα που ετέθη προ τεσσάρων θεατών, στη χθεσινή, νυχτερινή παράσταση του «Dans Paris», στο «Αλφαβίλ». Η ερώτηση, μάλλον ρητορική, κατά τη γνώμη μου… Καταρχήν, αξίζει αν είναι τα νερά του Σηκουάνα που σε υποδέχονται και η παριζιάνικη νύχτα, που σε περιβάλλει (όπως, δηλαδή και το ντεκόρ, της φιλμικής εκδοχής στο συγκεκριμένο σενάριο). Δηλαδή, βρε παιδί μου και η συντριβή σου θέλει στυλ. Να ξέρεις να χάνεις. Γιατί έτσι, κάτι θα έχεις κερδίσει. Αν μη τι άλλο, μια κουκίδα αναφοράς στον πίνακα της ζωής σου. Από την άλλη μεριά, όχι δεν αξίζει, για τον απλούστατο λόγο, ότι χάνεις χρόνο. Πάντα σε περιμένει το επόμενο, που κανείς (δηλαδή, η μοίρα) δεν σου εγγυάται πως θα ‘ναι καλύτερο, αλλά… και πάλι ποτέ δεν ξέρεις. Έχει την ακαταμάχητη γοητεία του, το «αύριο». Το οποίο προϋποθέτει ετοιμότητα για φλερτ, αφού είναι άγνωστο. Εδώ, λοιπόν, είναι το θέμα… Φλερτ και έρωτας για την ίδια τη ζωή. Που αυτή κανονίζει το τώρα και το «θα δούμε». Ναι, για έναν τέτοιο έρωτα να πηδήξεις από μία γέφυρα. Αρκεί να σε υποδεχτεί κάτι που να αξίζει τον κόπο. Αλλιώς, σόρι αλλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο… Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από το «Dans Paris», σε σκηνοθεσία του Christophe Honoré. Πρωταγωνιστούν οι Romain Duris, Louis Garrel, Joana Preiss. Την πολύ καλή μουσική υπογράφει ο Alex Beaupain.