- Τι συνέβη;

- Ξέρεις…

- Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω… Πες μου…

- Δεν θες να καταλάβεις! Μέσα σου γνωρίζεις πολύ καλά! Από την πρώτη στιγμή, κατάλαβες. Θυμάσαι;

- Πως θα μπορούσα να ξεχάσω;

- Ήρθε ο καιρός, μικρή. Προχώρησε την ζωή σου… Μη κοιτάς πίσω. Τέλειωσαν όλα. Χαμογέλα, και πήγαινε παρακάτω. Ξεχασέ τα. Ζήσε…

- Δεν θέλω να ξεχάσω… Φοβάμαι να ξεχάσω…

- Μα πρέπει, κοριτσάκι μου!

- Πρέπει; Γιατί; Ποιος ορίζει τι πρέπει;

- Η ζωή, καρδιά μου, η ζωή! Αυτή σου λέει, τι πρέπει να κάνεις…

- Αλλά δεν μου λέει πώς να το κάνω... Και εγώ έχω χαθεί… Έχω χαθεί κάπου ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει»…

- Θα τα βρεις, μην αγχώνεσαι…

- Δεν αγχώνομαι!!! Πανικοβάλλομαι!!! Κι εσύ δεν βοηθάς, καθόλου… Μόνο λες, λες, λες… Λόγια… Κι εσύ όπως ΟΛΟΙ οι άλλοι!!!

- Τι θες να κάνω; Πες μου!!!

- Να μου πεις : Ηρέμησε, εδώ είμαι.

- Πώς να σου το πω, αφού …δεν είμαι!!!

- Είδες; Εύκολα τα λόγια!

- ………

- Δεν μιλάς, ε;