Κάνω μια βόλτα μέσα στην αίθουσα με το ποτό στο χέρι και μετά από λίγο βρίσκω το τραπέζι που με εμπνέει ... ( ψέματα..ήταν το μόνο τραπέζι που είχε χώρο ...)

απέναντί μου είναι ένας τύπος που έχει απλώσει πάνω από 2.500 ευρώ σε μάρκες σε όλο το τραπέζι....

Επειδή όμως εγώ φοράω καλύτερο κοστούμι από αυτόν.... και επειδή όλα στη ζωή είναι βιτρίνα...σαρώνω με το βλέμμα το τραπέζι αργά.... απλώνω με σιγουριά του χέρι μου μπροστά στη μούρη του και βάζω σε ένα άδειο τετράγωνο.... μία μάρκα των 5 ευρώ!!! Κάνω μισό βήμα πίσω ...βάζω τα χέρια στις τσέπες και κοιτάζω την μπίλια που γυρίζει με το ίδιο ύφος που κοίταζε παλιά ο Σφακιανάκης τους πελάτες....

Σε κάθε γύρισμα ο τύπος χάνει και κερδίζει ένα seicento και εγώ έχω κερδίσει τις εντυπώσεις γιατί η κ#%@φαρδία μου δεν έχει όρια...

Η μπίλια μας κάνει δυο – τρεις φορές το χατίρι και κάποια στιγμή έχουμε κερδίσει πάνω από το 50% του αρχικού κεφαλαίου....

και λέω...

• Σταματάμε τώρα που κερδίζουμε?

• Να παίξουμε λίγο ακόμα...

• Πάμε βρε πουλάκι μου να φύγουμε....

• Θέλω να παίξω...

• θα σε ξαναφέρω στο υπόσχομαι ....

• Τώρα θέλω...

• Θα μας τα ξαναπάρουνε πίσω σου λέω...δεν πάμε καλύτερα να τα φάμε στην Πάολα?

• Δώσε μου τις μάρκες....

Μία ώρα μετά .... κάθοδος από την Πάρνηθα ...

μου λέει...

• Νομίζω ότι κατεβήκαμε πιο γρήγορα από ότι ανεβήκαμε...

• Είναι επειδή είναι ελαφρύτερες οι τσέπες μας....

• Κρυάδες...