υπαρχουν στιγμες που ειλικρινα αυτη η αθηνα με πνιγει.με πνιγουν οι ανθρωποι της,οι εικονες της που καποιες στιγμες φαινονται τοσο αχρωμες.ενας απο τους λογους που δεν εχω αγορασει ακομα αυτοκινητο(εκτος του φοβου της οδηγησης που δε το θεωρω δα και τοσο σοβαρο)ειναι γιατι μ αρεσει να περπαταω.να βλεπω ανθρωπους να φωτογραφιζω στο μυαλο μου εικονες.καποιεσ φορες λοιπον αυτες οι εικονες με κανουν κι αισθανομαι πολυ ασχημα.υπαρχουν ομως στιγμες που μια εικονα ενος δευτερολεπτου με κανει να ξεχναω τα παντα.στις ατελειωτες βολτες μου κατα μηκος της πλακας αποφασισα χθες με τη φωτογραφικη μου μηχανη(γιατι εκτος απ το μυαλο καποιες εικονες πρεπει να τις αποθηκευεις και στο χαρτι)να ανεβω στο βραχο του αριωνα.ηταν η ωρα που σιγα σιγα επεφτε ο ηλιος.το τοπιο ηταν θαυμασιο.οσο ασπρο τσιμεντο κι αν ριξεις σ αυτη τη πολη απο κει πανω θα φαινεται παντα πανεμορφη.ο ηλιος ειχε παρει ενα τελειο πορτοκαλι χρωμα καθως χανοτανε.ξαφνικα ακουσα εναν ηχο σαν κλαμα.ευτυχως ηταν για χαρα.κοιτω διπλα μου και βλεπω ενα ζευγαρι, με το αγορι να της κραταει το χερι και να τησ λεει¨"λοιπον θα μου απαντησεις?θα με παντρευτεις?τα προσωπασ του φωτιζαν τοσο πολυ.σιγα σιγα ο ηλιοσ χανοταν πισω απο δυο τρεις ουρανοξιστες.μαζι για παντα ψιθυριζαν.τετοιες ειναι οι στιγμες που τα παντα ξεχνω και συγχωρω τη πολη που μενω.ι τετοιες στιγμες  ειναι που καταλαβαινεις το ποσο απλη ειναι η ζωη τελικα.ενα ζευγαρι,μια προταση γαμου.ουτε ακριβα δαχτυλιδια ουτε ακριβα εστιατορια.σε τετοιες στιγμες υποκληνομαι.σε στιγμες που τα παντα τα ξεχνας