-         Δεν το πιστεύω!!! Κατερινάκι…

-         Δήμητρα…

-         Πόσα χρόνια έχουμε να βρεθούμε???

-         Πολλά!!!

-         Περίμενε… Το ‘χω… Από τον γάμο της Λίνας!!!

-         Ναι…

-         Καλέ, πότε ήτανε???

-         Πριν τέσσερα χρόνια…

-         Κοίτα, πως άλλαξες.. Αδυνάτισες!!!

-         Ε! Καιρός μου ήταν…

-         Πες μου τα νέα σου… Θα τα πούμε όλα τώρα!!!

-         Καλά είμαι…

-         Τι έγινε καλέ, παντρεύτηκες???

-         Όχι… Χώρισα!!!

-         Αχ!!! Λυπάμαι…

-         Εγώ, πάλι, όχι… Γι’ αυτό χώρισα. Για να μην λυπάμαι…

-         Μην ανησυχείς!!! Θα γνωρίσεις κι εσύ, ένα καλό παιδί!!!

-         Μα δεν ανησυχώ!!!

-         Χμμ.. Ναι. Κι εγώ έτσι έλεγα πριν γνωρίσω τον Απόστολο!!!

-         Γκλέτσο???

-         Όχι καλέ, τον δικό μου!!!

-         Αααα… Μάλιστα. Δικός σου...?

-         Καλέ ναι… Είμαι αρραβωνιασμένη!!!

-         Μπράβο σας… Να ζήσετε…

-         Σ’ ευχαριστώ… Ο Απόστολος είναι πάρα πολύ καλός, μου κάνει τα χατίρια μου, με αγαπάει, με σταμάτησε και από την δουλειά…

-         Από την δουλειά??? Μα η καριέρα σου??? Οι σπουδές, το μεταπτυχιακό???

-         Βρε, Κατερινάκι μου!!! Στην ηλικία μας σημασία έχει να βρούμε ένα καλό παιδί.. Όχι η καριέρα…

-         Δημητρούλα μου, σημασία δεν έχει η καριέρα, για μένα, που ΔΕΝ σπούδασα.. Για σένα όμως, είναι διαφορετικά. Πέρασες τόσα χρόνια διαβάζοντας και απ’ ότι θυμάμαι, ονειρευόσουν αλλιώς τον εαυτό σου!!!

-         Μεγαλώσαμε, Κατερινάκι… Όταν θα βρεις κι εσύ τον άνθρωπό σου, θα με καταλάβεις. Θα σταματήσουν να σε ενδιαφέρουν οι βόλτες, οι παρέες, οι φίλοι. Θα δεις την ζωή σου με άλλο μάτι. Να! είδες την Λίνα?? Από τότε που παντρεύτηκε έκοψε από όλα αυτά, έκανε και παιδάκι και ζει μόνο για αυτό.

-         Ε! Όχι, Δημητρούλα.. Η Λίνα δεν ζει ΜΟΝΟ γι’ αυτό. Και τις βόλτες της πηγαίνει, και φίλους έχει, και παρέες έχει.. Οκ. Δεν γυρνάει στα μπαράκια μέρα-νύχτα, αλλά αυτό ούτε εγώ δεν το κάνω πλέον… Όχι γιατί μεγάλωσα!!!!! Αλλά γιατί το έχω μπουχτίσει!!! Και τι έχεις πάθει με την ηλικία μας?? Μια χαρά είμαστε… Τέλος πάντων. Είσαι ευτυχισμένη??

-         Ναι… Αλλά, ξέρεις μωρέ, η ευτυχία τελικά είναι δύσκολο πράγμα… Με τον Απόστολο είμαστε 3,5 χρόνια μαζί. Τα πρώτα 3 είχαμε προβλήματα. Ζήλειες, φασαρίες, διαφωνίες αλλά τώρα που συζούμε, είμαστε καλά! Μετακόμισα στο σπίτι του, και σε ένα χρόνο περίπου, παντρευόμαστε!!!  

-         Δηλαδή λύθηκαν τα προβλήματά σας?? Μπράβο. Γιατί συνήθως πολλαπλασιάζονται όταν συζείς.  Πού είναι το σπίτι? Εδώ κοντά?

-         Καλέ όχι!!! Στην Πάρο!!!

-         Πάρο?!?!?

-         Ναι… Εκεί μένει… Εκεί είναι η δουλειά του… Κι εγώ τώρα, μαζί του…

-         Ααααααα! Έτσι λύθηκαν τα προβλήματά σας! Σταμάτησες να εχεις την δική σου ζωή και ζεις την δική του. Μάλιστα. Περνάς καλά εκεί??? Σου αρέσει??? Παρέες έχεις δημιουργήσει???

-         Υπέροχα, είναι… Παρέες δεν μπορώ να κάνω, μωρέ, να! Αυτά τα πράγματα στην ηλικία μας δεν γίνονται εύκολα… Τους φίλους τους γνωρίζεις στο σχολείο, στην δουλειά, στην καθημερινότητά σου… Δεν δένεσαι εύκολα με ανθρώπους, πια…

-         Ε! ναι, αλλά, εκείνος?? Δεν έχει παρέες εκεί?? Αφού είναι μόνιμος κάτοικος!!

-         Πώς δεν έχει καλέ, αλλά είναι όλοι παντρεμένοι με παιδιά… Δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα..

-         Ε! Και?? Κι εσείς σε λίγο έτσι, δεν θα είστε???

-         Όχι μωρέ, εννοώ, πως είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, τα παιδιά τους είναι σχεδόν στην ηλικία μου…

-         Κάτσε ρε κοπελιά, θα με τρελλάνεις… Όλοι οι φίλοι του είναι στην ηλικία των γονιών σας??

-         Ναι…

-         Και γιατί δεν κάνετε παρέα με τα παιδιά τους που είναι πιο κοντά σας!!!

-         Καλέ! Ο Απόστολος ΕΙΝΑΙ στην ηλικία των γονιών μου… Κατερινάκι μου, πρέπει να φύγω.. Σου εύχομαι κι εσύ να βρεις σύντομα ένα καλό παιδί σαν τον Απόστολο!!!

-         Παιδί???????????????????????