παλι εκει ημουνα χθες.ξερεις που.στο μισογκρεμισμενο φαρο.κι αληθεια ξερεις τι μου εμελε να δω?τη νυχτα να τσακωνεται με την αυγη.ειδα τη νυχτα να ριχνει ενα χαστουκι στην αυγη .για καποιο λογο το κανε το ξερω.προσπαθησε η αυγη να πνιξει της νυχτας τα παιδια-τα αστερια-.κι ο ουρανοσ να φωτιστει με το δικο τησ χρωμα.η νυχτα τοτε αγριεψε πολυ.κρυμμενοσ πισω απο εκεινο το τοιχακι που καθομασταν παιδια, χιλιαδεσ καταρες την ακουσα να λεει.να φυγει το χρωμα απο τη θαλασσα,να μαραθουν ψυχουλεσ που δεν εφταιξαν σε τιποτα-νυχτολουλουδα νομιζω πωσ τα λενε-κι ορκιζονταν στο ονομα του αντρα τησ του φεγγαριου πωσ η εκδικιση ειναι πολυ κοντα.μα την αυγη καθολου δεν την εππηρεασαν αυτα.βλεπεις της ειχε παρει ομηρο ενα απο τα παιδια της.αυγερινο τον βαφτισε κι εβαλε και σκοπο τον αδελφο της τον ηλιο για να τον φυλαει.μα η νυχτα κρυμμενη πισω απ τα βουνα το σχεδιο τησ ειχε κιολας ετοιμασει. να αφησει το σκοπο να κοιμηθει.αθορυβα στην θαλασσα να τονε πνιξει.να παρει πισω το παιδι της και παλι εκει ψηλα στον ουρανο βασιλισσα να γινει.