Η σχέση ενός πολιτικού με το αλκοόλ επηρεάζει τη γενικότερη πολιτική του πρακτική και φιλοσοφία σε  πολύ μεγάλο βαθμό / εντάξει και εμένα μου φαινόταν κάπως υπερβολικό, αλλά το πρωτάκουσα  σε ένα μάθημα επιλογής στο Ιστορικό στην Κέρκυρα. Η συζήτηση τότε είχε περιστραφεί κυρίως γύρω από βυζαντινούς αυτοκράτορες αλλά επεκτάθηκε και γενικότερα - πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον το ιστορικό κουτσομπολιό, το παρασκήνιο και γενικά τα άπλυτα της ιστορίας - και παρόλο που κάτι πίστευα ότι ήξερα περί Βυζαντίου, εξεπλάγην να μάθω ότι πέραν του Μιχαήλ του Γ’ του επονομαζόμενου και Μέθυσου (γιατί άραγε;) υπήρξαν πολλοί αυτοκράτορες γεμάτη πάθη, φλόγα και παρότι φανατικά χριστιανοί είχαν πολύ καλές σχέσεις με τον Βάκχο.

Αυτό που κράτησα τελικά από το μάθημα ήταν ότι η πολιτική, το πάθος και το μεθύσι είναι συγκοινωνούντα δοχεία και οι μεγάλοι πολιτικοί πρώτα είναι μεγάλοι άνθρωποι – καλοί ή κακοί ανάλογα, αλλά πάντως μεγάλοι και έχουν μια μεγάλη συμπάθεια στο πιοτί. Αυτό το μάθημα το θυμήθηκα ξανά όταν πρόσφατα σε ένα κυριακάτικο ένθετο βρήκα μια εκτενή ανάλυση για μεγάλους πολιτικούς και παράλληλα διάσημους πότες και αφού έψαξα σχετικά βρήκα πεντέξι χτυπητές περιπτώσεις που δικαιολογούν τη θεωρία του προφέσορα και είναι οι εξής:  

Ουίνστον Τσόρτσιλ ή Τσέρτσιλ όπως το προφέρουν οι Άγγλοι (στο Λονδίνο όταν γυρεύαμε ένα δρόμο με το όνομα του μας απαντούσαν ξερά δεν ξέρω! και λίγο πριν βαρέσουμε μπιέλες ένας Κύπριος μας λυπήθηκε και μας είπε Τσέρτσιλ ρόουντ θέλετε να πείτε, έτσι είναι το σωστό!), τεράστια πολιτική φυσιογνωμία, πολιτικός που τον λατρεύεις ή μισείς δεν υπάρχουν μέσες καταστάσεις, συγκέντρωνε όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της αγγλικής φυλής σε ένα, ξεροκέφαλος, αλαζόνας, επίμονος, υπερσυντηρητικός, αλλά και ταξιδιάρης, τυχοδιώκτης, ριψοκίνδυνος και αποφασιστικός. Η σχέση του με το ποτό παροιμιώδης και σε συγχρονισμό με την φιλοσοφία της ζωής του γενικότερα

Σύμφωνα με τον William Manchester στο «The Last Lion» το αγαπημένο του δηλητήριο ήταν το Jonnie Walker Red – σωστός ο μάγκας – και το ακόλουθο περιστατικό είναι δεόντως αποκαλυπτικό, ο Λόρδος Deedes σε μια μάζωξη της Βασιλικής Ιστορικής Εταιρείας το 2001 περίγραψε γλαφυρά πώς ο Τσόρτσιλ ως νέος αξιωματικός ζήτησε και πήγε στην πρώτη γραμμή, ρίχτο Λόρδε μου : «Υπηρετούσε στους Grenadier Guards στα αρχηγεία αλλά εκεί ήταν dry (χωρίς αλκοόλ δηλαδή), προτιμούσαν βλέπετε τσάι και συμπυκνωμένο γάλα (μπλιάχ κακόμοιρε Ουίνστον) το οποίο δεν ήταν της προτιμήσεως του (σώπα!), αντιθέτως στο μέτωπο επιτρεπόταν το αλκοόλ σε άφθονη ποσότητα (γιατί άραγε;), και έτσι πρότεινε στον Συνταγματάρχη του να τον στείλει στην πρώτη γραμμή για να πολεμήσει (και καλά), κάτι που εκτίμησε δεόντως ο Συνταγματάρχης», τον πιστεύετε τον τύπο; σου λέει τι να την κάνω την ασφάλεια του γραφείου με τσάι και γάλα, καλλίτερα πρώτη γραμμή με τον Jonnie παρέα και αν φάμε καμία σφαίρα δε βαριέσαι τουλάχιστον θα πάμε πιωμένοι. Μετά απ’ αυτό δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε σε τι κατάσταση πήγαινε κάθε μέρα στο Κοινοβούλιο και στα Συνέδρια και τον περίφημο λόγο του προς τον αγγλικό λαό με τον Χίτλερ ante portas «I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat" βάζω στοίχημα ότι πρωτύτερα είχε κατεβάσει τα ποτήρια του για να τον πει. Και τέλος έχει μείνει στην ιστορία και η ατάκα του όταν η βουλευτής των Εργατικών Μπέσι Μπράντοκ τον κατηγόρησε ότι ήταν μεθυσμένος μέσα στο Κοινοβούλιο, «Μπέσι», είχε απαντήσει ο Τσόρτσιλ, «είσαι άσχημη. Και αύριο το πρωί, εγώ θα είμαι ξεμέθυστος, όμως εσύ θα εξακολουθείς να είσαι άσχημη». Αθάνατε Ουίνστον ! 

Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου πάλι, ήταν ο πολιτικός και ο άνθρωπος που άγγιξε τον ψυχισμό του Έλληνα όσο κανένας άλλος – πιθανή εξαίρεση ο Βενιζέλος, ο παλιός για να μην μπλεκόμαστε μέρες που είναι – τόμοι εγκωμίων και τόμοι λάσπης έχουν γραφτεί για τον άνθρωπο και πολιτικό Αντρέα και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η Ιστορία για να σκιαγραφήσει ευκρινώς την προσωπικότητα του πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια προκειμένου πρώτα να απαγκιστρωθεί από τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η φιγούρα του.

Η σχέση του με το ποτό καθρέπτιζε τη σχέση του με τη ζωή γενικότερα, το έπινε δεν τον έπινε, το απολάμβανε δεν χαλιόταν και το στράγγιζε μέχρι τελευταία σταγόνα. Σύμφωνα με ανθρώπους που τον έζησαν, η μέρα του πάντα ξεκινούσε με Irish Cofee, συνήθεια που κόλλησε στα χρόνια που ήταν υφηγητής στο Χάρβαρντ στην ιρλανδοκρατούμενη Βοστόνη, για να γίνω και λίγο Μαμαλάκης ο Irish Cofee φτάχνεται ως εξής, «πρώτα βάζουμε τον καφέ, το Irish  whiskey, και την ζάχαρη στο ποτήρι, ζεσταίνουμε το μίγμα πάνω από σιγανή φωτιά (ρεσό) χωρίς να φτάσουμε σε σημείο βρασμού, τοποθετούμε με ένα κουτάλι την χτυπημένη κρέμα γάλακτος στην επιφάνεια του ποτού και σερβίρουμε». Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρότι συχνά σε μεγάλα κέφια, ένταση και πάθος, ποτέ δεν έχει καταγραφεί μεθυσμένος ή να έχει χάσει την επαφή με το περιβάλλον, όταν ακόμη και στην μεγάλη φούρια της Αλλαγής με τον Γιαννόπουλο να τσακίζει πιάτα, τον Τσοβάλα να χορεύει καρσιλαμά και το Ριτάκι στην πίστα να τραγουδάει το «αυτός ο άνθρωπος αυτός» εξαιρετικά αφιερωμένο, κανένας δεν έχει ισχυριστεί ότι το πιοτί τον κατέβαλλε με κανέναν τρόπο. Είπαμε όμως το έπινε δεν τον έπινε. 

Φρανσουά Μιτεράν, πολλά κοινά με τον Παπανδρέου στην πολιτική, σοσιαλιστές γαρ, εξίσου σημαντικοί πολιτικοί και στην προσωπική ζωή, δεν άφησαν φουστάνι για φουστάνι, αλλά με μια βασική διαφορά στο γούστο για το ποτό, καθώς ο Φρανσουά ως βέρος σωβινιστής Γάλλος την έβρισκε μόνο με φίνο γαλλικό κρασί (και δεν τον αδικώ καθόλου).

Άνθρωπος αψύς και εκλεπτυσμένος, δυνατός και ευαίσθητος, ώριμος και κατασταλαγμένος, τώρα αν τα επίθετα αυτά τα κολλήσετε δίπλα σε ένα κρασί Αρμανιάκ "Cuvee Speciale du Maitre de Chai" δεν θα βρείτε καμία διαφορά (το συγκεκριμένο εμφιαλωμένο σε φιάλη των δυόμισι λίτρων ειδικά για τον Φρανσουά Μιτεράν, πουλήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1982 για 1.300 ευρώ), η δε κάβα του όταν πουλήθηκε σε δημοπρασία στο Παρίσι έπιασε τα 14.683 ευρώ. Είπαμε γαλλική φινέτσα και ποιότητα είτε πρόκειται για πολιτική είτε για κρασί. 

 Η έλλειψη του ποτού δείχνει περίσσευμα λογικής αλλά και έλλειμμα πάθους, δύσκολα φαντάζεσαι τον εαυτό σου να τα πίνει χαλαρά μαζί του, απλά κάπου κολλάς 

Αυτό συμβαίνει αν βλέπεις τα πράγματα άσπρα ή μαύρα ξεχνώντας ότι υπάρχει το κακόμοιρο το γκριζάκι, γιατί όμως και το χρωματάκι αυτό ψυχή δεν έχει;