Χωρίς πολλές εισαγωγές έχουμε και λέμε

1) Νοσοκομείο Λαϊκό: εντάξει το μέρος όπου νοσηλεύτηκε για καιρό ο πατέρας μου και τελικά κατέληξε είναι λογικό να προκαλεί τα χειρότερα των συναισθημάτων, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εντάξει νοσοκομείο για βαριές περιπτώσεις είναι, ανθρώπινο είναι κτλ, ωστόσο αυτή η ατελείωτη γκριζίλα και η αισθητική του κτηρίου που θύμιζε σοβιετικό νεορεαλισμό, έδενε με την καταθλιπτική ατμόσφαιρα του μέρους, σε πλάκωνε στην καρδιά, σου μαύριζε την ψυχή και το φοβερότερο όλων στο ασανσέρ είχε διαφημιστικό (!) αυτοκόλλητο γραφείου κηδειών, ξέρετε ανοιχτοί όλο το 24ωρο και τα σχετικά, το μόνο που έλειπε από την είσοδο ήταν η επιγραφή «Ω σεις που μέσα μπαίνετε, αφήστε κάθε ελπίδα»,  μακρυά… 

2) Τάγμα Διαβιβάσεων Ρόδος: ούτε να αναφέρω το όνομα του χωριού που βρισκόταν αυτό το κατάμαυρο τάγμα, εντάξει όσοι έχουν κάνει στον ΣΞ μπορεί να πούν τι να πούμε και εμείς οι πεζικάριοι/ τεθωρακισμένοι/πυροβολικάριοι/ειδικές δυνάμεις (οι τελευταίοι να μη μιλάτε δεν ξέρατε δεν ρωτάγατε;), αλλά παίδες τα πάντα είναι σχετικά. Ερχόμενοι λοιπόν από το κολέγιο του ΚΕΔΒ φρέσκοι – φρέσκοι σαν τις πρωινές τσιπούρες, πάθαμε ένα πολιτισμικό σοκ, ένα μίζερο ελενιτ στρατόπεδο κάπου στα ορεινά, με ελάχιστο κόσμο, απαράδεκτα στελέχη – ιδίως οι υπαξιωματικοί – και κάτι παλιοσειρές Τσαμπίκους και Κρητίκαρους άλλο να σας το λέω άλλο να το δείτε, οι δε τουαλέτες βγάζανε μια μπόχα 10 μέτρα μακριά, τι άλλο, ναι και μια αύρα στοιχειωμένου, μια σκοπιά εγκαταλειμμένη λόγω αυτοκτονίας παλαιότερα και μια για τον ίδιο λόγο εγκαταλείφτηκε αφού ήμουν εκεί και το χειρότερο μετά από εκείνη τη φοβερή βραδιά (άστε καλύτερα) με αγγαρεύει ένας λοχίας να κάψουμε με έναν άλλο τη παραλλαγή του παιδιού, φαντάζεστε σε τι κατάσταση ήταν, ακόμη αναγουλιάζω όταν θυμάμαι την μυρωδιά και φυσικά η πιο ευτυχισμένη στιγμή ήταν όταν έφυγα με μετάθεση για Αθήνα, δεν έμεινε καμία π#$$##$να Τσαμπικία

3) Το Theatraki (Θεατράκι) μεζεδοπωλείο στο λιμάνι Πατρών: μια χαρά είναι το έρμο το μεζεδοπωλείο και ωραία θέα έχει, καλή ποικιλία να πάτε, απλά το έχω συνδέσει με το οριστικό τέλος μιας σχέσης, αρκετός λόγος για να αντιπαθήσει κανείς ένα μέρος έτσι δεν είναι; Την επόμενη φορά στην Πάτρα αν υπάρξει ανάλογη περίπτωση θα την πάω Ψηλά Αλώνια, ίσως είναι πιο γουρλίδικα δεν ξέρεις. 

4) Αμφιθέατρο Γκράβας: για όσους δεν ξέρουν το σχολικό συγκρότημα της Γκράβας είναι το μεγαλύτερο της Ελλάδας και περιλαμβάνει από νηπιαγωγείο μέχρι τεχνικές σχολές (22 το όλον), περίφημο για τις ετήσιες καταλήψεις του και εν γένει την φήμη του ως εκ των χειροτέρων σχολείων της Ελλάδος και είναι το μέρος όπου πέρασα τα γυμνασιακά μου χρόνια. Το σκηνικό είχε ως εξής στήνουμε έναν κλασσικό αγορίστικο καυγά η παρέα μου με κάποιους άλλους, ούτε που θυμάμαι το γιατί, αλλά ένας τσόγλανος από την άλλη παρέα είχε κολλητάρια στα τότε ΤΕΣ (δηλαδή Τεχνικές Επαγγελματικές Σχολές, ο φόβος και ο τρόμος, κάτι αληταμπουραίοι μέχρι εκεί πάνω που πήγαιναν εκεί για την αναβολή, ένας και ένας τραμπούκοι πρώτης) και μια ωραία ημέρα μας στριμώχνουν με επικεφαλής τον καλό μας συμμαθητή στο αμφιθέατρο και φάγαμε το ξύλο της αρκούδας, είκοσι άτομα 18αρηδες με πέντε 14χρονα ο ορισμός της τίμιας μάχης, όταν γύρισα σπίτι μου είχα πάρει ένα υπέροχο μπλε μαρέν χρώμα να χαίρεσαι να με βλέπεις, ακόμη θυμάμαι τον πατέρα μου να πηγαίνει έξαλλος να τους βρεί και τη μάνα μου να τον συγκρατεί και ακόμη λυπάμαι που τελικά τον συγκράτησε. Γιατί άραγε δεν απόρησα καθόλου όταν αργότερα έμαθα ότι το παραπάνω καλόπαιδο είδε πως μοιάζει ο Κορυδαλλός από μέσα, γιατί;

5) Νοσοκομείο Παίδων: στο παιδικό μου μυαλό είχε εντυπωθεί ως ένα άσχημο μέρος, με άσχημες μυρωδιές, άσχημους ανθρώπους και ασχημότερο φαγητό. Όντας ζωηρό παιδί ήμουν συχνός επισκέπτης, σχεδόν τρόφιμος, έχουμε και λέμε 5 σπασμένα δάχτυλα, 1 χέρι, 1 πόδι, ράμματα στο κεφάλι, 2 διαστρέμματα, 3 καλές γρίπες και τώρα που τα βλέπω απορώ πώς τελικά έφτασα στην εφηβεία. 

6) ΚΕΔβ Χαιδάρι: εντάξει στο κέντρο εν τέλει πέρασα πολύ καλά, άψογες εγκαταστάσεις, πολύ καλή σειρά και σχετικά καλά καραβάνια, απλά πάντα θα μου θυμίζει την κρυάδα της πρώτης μέρας, την ταλαιπωρία, το σχετικό άγχος, τον ΕΣ-ΕΣ λοχαγό μας και γενικά την αίσθηση του «You are in the Army now», γιατί κατά τ’άλλα πέρασα θαυμάσια. Ακόμη και τώρα όταν τύχει και πάω προς το ποτάμι για να βγω Αθηνών – Κορίνθου και βλέπω στο Χαϊδάρι την τεράστια πινακίδα του ATHENS QUEEN' S (STRIP HALLS) χαμογελάω θυμόμενος αυτό που λέγαμε τότε «το ένα μπουρδέλο πίσω από τ’αλλο»

7) Το Κτελοεστιατόριο: εντάξει ρε μάγκα τι περίμενες το φουαγιέ του Χίλτον; Όχι ρε παιδιά αλλά την πρώτη φορά που κατέβαινα Αθήνα και όντας ξενυχτισμένος και κουρασμένος, κοινώς κομμάτια, με έπιασε μια λιγούρα και αντί ο ηλίθιος να πάρω κανά κρουασανάκι πηγαίνω και χτυπάω μια μακαρόνια με κιμά. Τα'θελα και τα ‘παθα που λένε, ξυράφι στο στομάχι μου και μέχρι να φτάσω Ρίο είχα γίνει κατακίτρινος, υπέφερα σε όλο εκείνο το ατελείωτο εκείνο ταξίδι και είπα αμάν να πάω σπίτι μου, αλλά είπαμε τα’θελα και τα’παθα.

Καλημέρα σε όλους