Συνήθως λέμε ότι η φύση μας εκδικείται (έκφραση που φορέθηκε πολύ το καλοκαίρι που μας πέρασε), ή ακόμη ότι μας τιμωρεί, ή παίρνει το αίμα της πίσω και άλλα τέτοια (δημοσιο)γραφικά.Γνώμη μου είναι ότι το μίσος, η εκδίκηση και η τιμωρία είναι καθαρά ανθρώπινα συναισθήματα, καθώς η φύση από μόνη της δεν αισθάνεται τίποτα, είναι κάτι που μας περιβάλλει, μας περικλείει, μας περιλαμβάνει εν τέλει – δεν το περιλαμβάνουμε εμείς - και στο οποίο ανήκουμε και υπαγόμαστε, με απλά λόγια είμαστε μια ακόμη μορφή ζωής ανάμεσα στα δισεκατομμύρια που έχει ο πλανήτης Γη.

Αλλά  ο άνθρωπος έχοντας σαφέστατες κυριαρχικές επιδιώξεις φοβάται ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει και τρομοκρατείται απ’ ότι αισθάνεται ξένο και ανοίκειο απέναντι του, οπότε προκειμένου να καταστήσει το σύμπαν που τον περιβάλλει οικείο απέναντι του το εξανθρωπίζει προσδίνοντας του επίθετα και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε αντίστοιχες ανθρώπινες.  

Η φύση δεν μισεί και δεν εκδικείται την ανθρώπινη φυλή (αν κα θα ήταν δικαιολογημένη για κάτι τέτοιο) απλά υπακούει με τη σειρά της στον παγκόσμιο νόμο της δράσης και της αντίδρασης που διατύπωσε ο Νεύτωνας, που λέει ότι για κάθε δράση υπάρχει μια ίση και αντίθετης φοράς αντίδραση. Συνεπώς καταστρέφεις την ατμόσφαιρα και το όζον – υπερθερμαίνεται ο πλανήτης με ανυπολόγιστες συνέπειες, καταστρέφεις με κάθε τρόπο τον υδροφόρο ορίζοντα – θα πεις το νερό νεράκι, λεηλατείς αλόγιστα το φυσικό περιβάλλον και τα έμβια όντα που περιέχει – με τη σειρά σου καταστρέφεις και τον εαυτό σου γιατί είσαι ένα κομμάτι αυτού του περιβάλλοντος. 

Τώρα που κολλάει στο ότι η φύση μας κάνει πλάκα;μα για κοιτάξτε λίγο την παρακάτω φωτογραφία (αυθεντικότατη από την αμερικανική ΕΜΥ) ενός γλυκούλη τυφώνα ονόματι Rita που έκανε την βόλτα του στην Αμερική πριν λίγα χρόνια και θα καταλάβετε,

Ωραίο το σχήμα που παριστάνει έτσι δεν είναι; Βάζω στοίχημα πως αν φωτογραφίζαμε ας πούμε το στρώμα του όζοντος από πάνω κάτι τέτοιο θα μας πρότασσε.

Πάντα πίστευα πως ο Πανάγαθος έχει μια μεγάλη δόση χιούμορ, 

Καλημέρα σε όλους