Είδα τον εαυτό μου να πέφτει θύμα από μια «συνομωσία» που πραγματικά, δεν καταλαβαίνει! 

Γιατί, γιατί, γιατί σε μένα;;;

Τι κακό έχω κάνει στον κόσμο αυτό και με προδίδουν;;; 

Εγώ πάντα τους αγαπούσα και τους φρόντιζα… 

Η σχέση μας ήταν πάντα άριστη...

Εγώ τους πρόσεχα και εκείνοι μου κράταγαν συντροφιά σε εκείνες τις στιγμές που ήμουν κυριολεκτικά ...μόνη!  

Τα τελευταία τρία χρόνια μόνο μου ζητάνε!!! Συνέχεια... Ξανά και ξανά... Και εγώ δίνω... Δίνω όσα μπορώ... Όσα γνωρίζω...   Έχω περάσει ώρες, μέρες, μήνες σκυμμένη πάνω από τα προβλήματα τους... Να προσπαθώ να βρω λύσεις... Εντάξει δεν είμαι ανιδιοτελής, σε όλες τις σχέσεις υπάρχει το «δούναι και λαβείν». Και εγώ έπαιρνα από αυτούς. Μου γέμιζαν τις άδειες ώρες μου, ήταν πάντα εκεί για μένα. (Όταν δεν είχαν προβλήματα.)  

Αλλά εδώ και τρία χρόνια μόνο προβλήματα έχουν!!! Κι εγώ;;; Δεν υπάρχω πουθενά;;; Όταν εγώ τους χρειάζομαι… που είναι;;; Με νοιάζονται;;;  

Προσπαθώ να μην γκρινιάζω... Να μην μουρμουράω...αλλά πάντα έχουν κάτι!  Κουράστηκα... Θέλω κι εγώ, για μια φορά μετά από τόσα χρόνια να «πάρω» ξανά. Να περάσω κάποιες ώρες μαζί τους ξένοιαστες. Ευχάριστες. Αλλά όχι!!! Δεν θα μου περάσει... Θα τους περάσει!!!  

Αποφάσισα να τους αφιερώσω το Σαββατοκύριακό μου, να το περάσουμε μαζί, όπως παλιά. Ξύπνησα, έφτιαξα τον απαραίτητο καφέ, έκλεισα το κινητό (είπα, θα τους την αφιερώσω την μέρα χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό).

Συναντηθήκαμε στο γνωστό μας στέκι, τους καλημέρισα (πολύ γλυκά) και ……πριν καλά-καλά προλάβω να βγάλω το χαμόγελο από τα χείλη μου ……πείσματα!!! Ούτε καλημέρα δεν μου είπαν!!! Αμέσως απέστρεψαν το βλέμμα τους, κατέβασαν ρολά και δεν μπορούσα να τους μεταπείσω!!! Επιστράτευσα κι εγώ όση υπομονή και επιμονή διαθέτω και άρχισα τα παρακάλια…   

-         Συγνώμη, το ξέρω, είμαι γουρούνα!!! Σας έχω παραμελήσει…

-         (Πείσματα και πάλι!!!)

-         Ελάτε, μην χάνουμε χρόνο, σας χαρίζω όλη την μέρα μου…

-         (Τίποτα!!!)

-         Μία προσπάθεια… Αυτό μόνο ζητώ. Ξέρω, έχουμε κάνει λάθη και οι δύο πλευρές! Λίγη προσπάθεια, χρειάζεται και όλα θα φτιάξουν.

-         (Μούγκα!!!!)

-         Εντάξει, φταίω εγώ… Σας εγκατέλειψα, αλλά να! Ήμουν σε δύσκολη φάση τότε, και κουράστηκα. Εσείς μόνο προβλήματα είχατε, με το που σας έλυνα το ένα, χάλαγε το άλλο!

-         (Και πάλι η απόλυτη βουβαμάρα…)

-         Προσπαθούσα κι εγώ να κρατηθώ από κάπου, κι εσείς δεν μου δίνατε σημασία… Ε! Ναι! Τότε κι εγώ, ήθελα έναν αέρα ανανέωσης. Με ξέρετε, πάντα ήμουν κοινωνική… Όμως ΠΟΤΕ, δεν σας ξέχασα! Πάντα έβρισκα χρόνο και για εσάς. Εις βάρος μου. Εις βάρος του ύπνου μου (που ξέρετε τι αδυναμία του έχω).

-         (…………………………)

-         Εντάξει, λοιπόν! Να θυμάστε, ΕΣΕΙΣ και μόνο ΕΣΕΙΣ, βάζετε τέλος στην σχέση μας! Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, από το να ακολουθήσω τις συμβουλές των άλλων. Θα σας αντικαταστήσω. Θα μου πάρει χρόνο, να βρω καινούργιους, θα πληγωθώ, αλλά θα τα καταφέρω!!! 

Και ξαφνικά, επιτέλους με κοιτάνε!!! Με καλημερίζουν, με ρωτάνε τι θέλω να κάνουμε σήμερα (σαν να μην είχε προϋπάρξει η προηγούμενη κουβέντα μας).

Τους λέω τα σχέδια μου, και ω! τι έκπληξη. Συμφωνούν!  Και ενώ όλα βαίνουν καλώς, μετά τα πρώτα δέκα λεπτά, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. Ξεκινούν να ζητούν… Και το θέμα είναι πως πάντα υπάρχουν νέα, καινούρια. Που δεν τα γνωρίζω!!! Και πάλι πρέπει να ψάχνω να βρω λύσεις!!! Και δεν είμαι και σχετική!!! Δεν ξέρω τι να κάνω, να ψάξω για ακόμη μια φορά, όπως μπορώ, να βρω τι φταίει, γιατί συμβαίνει τώρα αυτό!!! 

Φίλοι και γνωστοί, μου λένε, να τους παρατήσω να βρω καινούριους!!! Ότι πάλιωσαν πια και ήρθε η ώρα να μπούνε στη θέση που τους αξίζει... Του παρελθόντος! Μα εγώ, αντιστέκομαι! Είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί τους και δυσκολεύομαι να δημιουργήσω νέους δεσμούς!!! Και έπειτα, δεν το βρίσκω λογικό! Πώς γίνεται στην πενταετία να πηγαίνουν για απόσυρση??? Δηλαδή εγώ που έχω τα εξαπλάσια χρόνια τους, τι είμαι??? Για πέταμα??? Αντίκα???? (Μην απαντήσει, ΚΑΝΕΝΑΣ, σε αυτό.) 

Γ$%^ την τεχνολογία μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γ$%^ τους υπολογιστές μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!