Πώς το έλεγε και η Τσεσμελή, άλλο Πέπη και άλλο Πέπσι, έτσι είναι παίδες έκαστος στο είδος του και η Γκράβα στις καταλήψεις. Τι εστί ή μάλλον τι ήτο η Γκράβα που γνώρισα στο Γυμνάσιο; μα φυσικά το κέντρο των καταλήψεων όλης της χώρας. 

Για να δούμε, σωτήριον έτος 1991 και τι γινόταν τότε στον κόσμο, στο επίκέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος ήταν ο Πόλεμος του Κόλπου, USA vs Ιράκ και Πρόεδρος στην Αμερική ήταν ένας τύπος ονόματι Τζώρτζ Μπούς, για κοίτα φίλε μου συμπτώσεις, στο Ελλαδιστάν είχαμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ένα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούσαν την κοινή γνώμη τότε ήταν η Παιδεία, ε αυτό πια δεν είναι συμπτώσεις η Ιστορία σε συνέχειες DVD της Καθημερινής είναι!

Υπουργός τότε ο πολλά βαρύς και όχι Βασίλης Κοντογιαννόπουλος (μετέπειτα βουλευτής ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι που λέμε αταλάντευτη πολιτική γραμμή), ο οποίος βάλθηκε αμέτι μου χαμέτι μου να μεταρρυθμίσει την Παιδεία (στην γλώσσα των πολιτικών η μεταρρύθμιση είναι μια ευγενική λέξη για το πήδημα), η συνέχεια γνωστή, καταλήψεις, συγκρούσεις, χαμός, δολοφονία Τεμπονέρα και τελικά παραίτηση υπουργού και ένα μπάχαλο γενικότερο που έκανε αυτή την περίοδο να μοιάζει ως τη χειρότερη της Μεταπολίτευσης. 

Η Γκράβα τότε υπήρξε το επίκεντρο όλων αυτών, κάθε πρωί πηγαίναμε με τις σάκες μας σαν καλά παιδάκια, βλέπαμε τα λουκέτα και τα πανό, μας παράγγελναν οι καθηγητές «τους ζυγούς λύσατε» και πηγαίναμε στο Λόφο του Παιδιού και λιώναμε στο μπάσκετ. Μεσημεράκι ρίχναμε ένα βλέφαρο στα παιδιά της κατάληψης, σπίτι, μάσα, προσποίηση ότι διαβάζαμε, κοπάνα από το φροντιστήριο και ξανά μανά Γκράβα για παιχνίδι, χαβαλέ, κουβέντα και χαζογκομένισμα.

Ναι αυτό ήταν χρυσή εποχή, ο χώρος και οι στοές της Γκράβας γεμάτες από κάθε καρυδιάς καρύδι, συνοθύλεμα ανθρώπων και ηλικιών, έχουμε και λέμε αριστεροαναρχοαυτόνομοι φοιτητές με εικόνα γραφικά Εξαρχειακή, σε δεύτερο ρόλο οι Κνίτες με τον αιώνιο Ριζοσπάστη τους, κάτι λοιπά της ΠΑΣΠ ενώ οι Δαπίτες / ΟΝΝΕΔιτες δεν τολμούσαν να ομολογήσουν την ταυτότητα τους. Ακόμη μπαμπάδες δύο κατηγοριών από τη μια μυστακοφόροι Κουκουέδες (έχω παρατηρήσει ότι από μια ηλικία και πάνω ο θρεμμένος μύστακας είναι κάτι σαν φετίχ για τα 50κάτι μέλη του κόμματος) και από την άλλη Παπανδρεικοί Πασόκοι, όλοι αυτοί μετέφεραν ταπεράκια, συμβουλές, αισιοδοξία και προτροπές του τύπου «σχίστε τον π…τη τον Μητσοτάκη, θα τους ρίξουμε τους παλιοδεξιούς ρε!) και ακόμη και προφυλακτικά – αυτό το τελευταίο το είδα με τα μάτια μου.

Φυσικά σε κανέναν από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, δε προξένησε μεγάλη έκπληξη, όταν αργότερα σε talk-show του νέου τότε MEGA έγινε ειδική εκπομπή για τις 9 κοπέλες που μείναν έγκυες 9 μήνες μετά (και μέσα φυσικά) από την περίοδο εκείνη των καταλήψεων. Βλέπετε η υφέρπουσα φήμη για τα σεξουαλικά όργια μέσα στις άδειες αίθουσες, ερέθιζε τη φαντασία μας και ακούγαμε κάθε μέρα του κόσμου τις πιθανές και απίθανες ιστορίες (εκ των υστέρων άλλες αποδείχτηκαν αληθινές και άλλες παραμύθια της Χαλιμάς). 

Η επανάσταση όμως εκτός από σεξ και βία χρειάζεται και μουσική και συνθηματολογία, τότε τα δημοφιλέστερα συνθήματα ήταν -Τα παιδιά δεν είναι αυτοκίνητα -Όχι στο πόιντ - σύστεµ -Κατάληψη στην εγκατάλειψη -Όχι σε όλα που κάνουν κουρέλια τα όνειρά µου -Η ζωή µας και το µέλλον µας δεν χρειάζεται χωροφύλακα. -Όχι στην παιδεία του χρήµατος και της πειθαρχίας. -Το Υπουργείο Παιδείας προειδοποιεί: η ελεύθερη σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία. -Θέλουµε σχολεία δηµοκρατικά και όχι θερµοκήπια για μαθητές φυτά. 

Από μουσική πάλι όλα είχε ο μπαχτσές, από Θοδωράκη/Λοίζο για τους πιο κλασικούς μέχρι μέταλ, ραπ και βαριές ροκιές για τους πιο σκληροπυρηνικούς και απαγορευμένα ρεμπέτικα για τους τελειωμένους, χαρακτηριστικό γνώρισμα ένα νταπαντούπα πρωί – μεσημέρι – βράδυ μέχρι να λειώσουν οι κασέτες.

Δεν ξέρω τελικά τι πέτυχε και τι απέτυχε να πράξει η γενιά των καταλήψεων του 91’ ποια δίκια διεκδίκησε και ποια κέρδισε, αν ήταν στην σωστή πλευρά ή στη λάθος, ξέρω μόνο ότι υπήρχε δράση, ζωντάνια, κίνηση, χρώματα, μουσική, έρωτας και πάνω απ’ όλα χαβαλές. Η Γκράβα είχε ζωή και η ζωή είχε Γκράβα. 

Σήμερα τα blog που γράφουμε, η ιντερνετική διάσταση της πραγματικότητας που βιώνουμε, τα κινητά και οι υπολογιστές που δε ζούμε χωρίς αυτά, ήταν στοιχεία που απουσίαζαν τότε.

Ο προβληματισμός μου είναι το κατά πόσον ένα τερματικό, ένα email ή ένα SMS μπορούν να αντικαταστήσουν το «αληθινό πράγμα» τον πραγματικό κόσμο, το έξω πώς το λένε ρε αδερφέ! και κατά πόσον ο πραγματικός κόσμος δεν έχει μεταφερθεί στον ψηφιακό.

Πάντως παιδιά η κατάληψη πρέπει να είναι το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο, υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης αν και δεν είμαι σίγουρος για το ποιοι μπορεί να είναι αυτοί, άλλωστε όπως λένε «γιατί να κατηγορείς ως βίαια τα ορμητικά νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες του που τα περιορίζουν», το σωστό ή το λάθος των καταλήψεων είναι κάτι στο οποίο δεν ειλικρινά δεν έχω την απάντηση… 

Όπως και να΄ χει οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας είναι κάτι που δεν το χάνεις ποτέ και στις δικές μου αναμνήσεις οι καταλήψεις του 91΄εχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες…   

Και έτσι για να θυμηθούμε μια παλιά αγαπημένη 

Καλημέρα και καλό μήνα να’χουμε