Δεν παραδέχεσαι εύκολα την αδυναμία σου, ο κουρελιάρης εγωισμός κρατά σφιχτά τα κεκτημένα του κουρέλια.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Η μοναξιά είναι από χώμα» της Μάρως Βαμβουνάκη)

Είναι αλήθεια, το παραδέχομαι ακόμα κι εγώ (η εξωπραγματική εγωίστρια)!!!

Μπορεί να μην μας ενδιαφέρει ένα αντικείμενο - ένας άνθρωπος, όμως όταν το(ν) χάνουμε - μας το(ν) παίρνουν, τρώμε τα λυσσακά μας…

Μου έχει τύχει πάμπολλες φορές, να έχω κάποιο αντικείμενο στην κατοχή μου, το οποίο κοιμάται αραχνιασμένο και παραμελημένο και μόλις το χάσω, ξαφνικά ανακαλύπτω πόσο χρήσιμο και πολύτιμο μου ήταν!

Επίσης μου έχει τύχει να έχω έναν άνθρωπο, πολύ κοντά μου, να πλανιέται κάτι στον αέρα εκ μέρους του, κι εγώ το μόνο που κάνω είναι να νοιώθω κολακευμένη.

Όταν όμως αυτός βρίσκει καινούριο παιχνιδάκι (και με το δίκιο του), εγώ γιατί τον θέλω??? Γιατί μου λείπει???

Μου λείπει η σχέση μας όπως ακριβώς ήταν, μου λείπει ο συγκεκριμένος άνθρωπος και το πώς θα μπορούσαμε να είχαμε καταλήξει (εάν δεν ήμουν ηλίθια) ή μου λείπει ΜΟΝΟ η τονωτική ένεση του εγωισμού μου???

Και τι κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις??? Υπομένω την ήττα μου ή διεκδικώ να πάρω πίσω τα κεκτημένα μου??? Και γιατί να τα πάρω πίσω??? Σάμπως ξέρω τι να τα κάνω??? Και εντάξει με τα αντικείμενα… Αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους??? Υπολογίζω καθόλου αυτόν τον άλλον που τον αντιμετωπίζω σαν τρόπαιο???

Και για να καταλήξω στο ερώτημα που με βασανίζει…