Σχόλια

yiannisyiannis: Gate υποθέτω πως και στα επόμενα άρθρα σου θα αναφερθείς στην λατρευτική βυζαντινή μουσική κι όχι στην κοσμική ή λόγια. Κάνω αυτό το διαχωρισμό, γιατί πιστεύω πως είναι ουσιαστικός για τον προσανατολισμό των σχολίων.

Γενικά, συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, θα ήθελα απλά να προσθέσω ένα δυο πραγματάκια. Σε ότι αφορά το μουσικό μέρος, είμαι σαφώς υπέρ της άποψης που πρεσβεύει ότι η μονοφωνία στη βυζαντινή μουσική είναι αυτή που συνάδει περισσότερο με το λατρευτικό της χαρακτήρα.

Σε ότι αφορά το ερμηνευτικό κομμάτι, επειδή είναι γενικά ευκολότερο να καταδεικνύει κανείς τα κακώς από τα καλώς κείμενα, επιρρίπτοντας ευθύνες σε τρίτους, θα ήθελα να κάνω μια διαφορετική προσέγγιση.

Στις αρχαίες εκκλησίες δεν υπήρχαν ψάλτες. (Για να μην πω ότι και ο όρος ψάλτης είναι λανθασμένος, διότι ψάλτης θεωρείται ο μουσικός που παίζει το ψαλτήρι, όργανο που είναι απόγονος του αρχαίου επιγονίου και μοιάζει αρκετά με το σημερινό κανονάκι). Όλος ο λαός έψαλε και συμμετείχε ψυχή τε και σώματι.
Η εξέλιξη έφερε σήμερα τη λατρεία να μοιάζει περισσότερο με θεατρική παράσταση musical, όπου ο λαός παίζει το ρόλο του θεατή και οι ψάλτες είναι οι μουσικοί. Στις περισσότερες μουσικές παραστάσεις οι μουσικοί φτάνουν σε ακρότητες κι υπερβολές κι αν μάλιστα δεν έχουν και τα απαραίτητα προσόντα, είναι πιθανόν σαν θεατής να δυσανασχετήσεις και πολλές φορές να αγανακτήσεις.

Όμως το ανάθεμα δεν ανήκει μόνο στους ψάλτες, αλλά και στο λαό (ή έστω την πλειοψηφία του), που απομακρύνθηκε από το αληθινό αντικείμενο της λατρείας και προσέρχεται στους ναούς σαν θεατής μιας παράστασης, έτσι για το θεαθήναι. Έχει χάσει το παιχνίδι, αφού αφενός ούτε κατάνυξη νοιώθει, εφόσον δεν συμμετέχει προσευχόμενος, αφετέρου λόγω διαφορετικών ακουσμάτων, η βυζαντινή μουσική του φαίνεται ξένη. Ο πολυτεμαχισμός των διαστημάτων της βυζαντινής μουσικής, πεδίο απείρου ελευθερίας και πηγή εκφραστικής διαύγειας, ακούγεται στον απλό κι αμύητο ακροατή σαν φάλτσο.

Εν κατακλείδι, πιστεύω πως η βυζαντινή μουσική, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της θείας λατρείας, δεν μπορεί να αναγεννηθεί από μόνη της, χωρίς το στοιχείο της μέθεξης εκ μέρος του λαού στα «δρώμενα» της ίδιας της λατρείας. Εύχομαι τα άρθρα της Gate να προκαλέσουν ερεθίσματα και να λειτουργήσουν καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση.

jorge: Αγαπητέ mrdrummergr,

δεν σε αντιλαμβανόμαστε.

Ή λοιπόν πολλοί από εμάς δεν έχουν προχωρημένη νόηση ή δεν επιχειρηματολογείς πειστικώς. Με δεδομένο πως τα άτομα που βρίσκονται εδώ, στην πλειοψηφία τους, έχουν αποδείξει πως τουλάχιστον σκέπτονται, καταλήγω στο δεύτερο. Πιστεύω λοιπόν πως όταν στοιχειοθετείς κατηγορίες εις βάρος του Πολυκανδριώτη, είναι άδικο να μην αναφέρεις ΓΙΑΤΙ είναι τόσο κακό που ο άνθρωπος γουστάρει τη λέξη μπουζουκίστας. Δεν σου αρέσει, διότι είσαι της τρίχορδης σχολής. Δεκτό, ξέρω πολλούς. Αλλά είναι τόσο μεγάλο έγκλημα, ώστε να προκύπτει ένα τόσο ειρωνικό κείμενο, εις βάρος ενός μεγάλου - μας αρέσει δε μας αρέσει - συνθέτη;

mrdrummergr: Φίλε Astron, σ'ευχαριστώ κατ'αρχήν για την ανάγνωση τού χρονογραφήματος τούτου και το σχόλιό σου...υπήρχε, που λες, κάποτε στο Φυσικό Τμήμα τού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών ένας συμπαθέστατος καθηγητής ονόματι Ιωάννου. Αυτός λοιπόν είχε μπερδέψει το σύμπαν αναφέροντας κ' γράφοντας συνεχώς το ημίτονο ως sinus με αποτέλεσμα οι φοιτητές να νομίζουν πως μιλάει για το συνημίτονο...έτσι το είχε μάθει ο άνθρωπος στην - τότε - Ε.Σ.Σ.Δ. όπου σπούδασε. Το πρόβλημα ήταν πως κανείς από τούς κρατικοπαχυλομισθοδίαιτους ανωτέρους του δεν τού είχε εξηγήσει ότι βρισκόταν στην Ελλάδα, όπερ θεμιτόν θα ήτο να εξοικειωθεί με την ιθαγενή ορολογία. Κι αυτό δι'ότι είχαν σοβαρώτερες ασχολίες: αντιγραφή ξένων συγγραμμάτων (π.χ. "Alonso Finn" από τον "μαίτρ" τού είδους κ. Ρεσβάνη, σε κοπιαστική βεβαίως-βεβαίως συνεργασία με τον κ. Φίλιππα τού Ε.Μ.Π.) αντί να γράψουν λίγες ευκατανόητες σελιδούλες όπως έκαναν οι συνάδελφοί τους στο Α.Π.Θ., αποπομπή τού Νανόπουλου το ταχύτερο δυνατόν δι'ότι ήταν ο μόνος που γινόταν αντιληπτός στις διαλέξεις του παρά τίς "ταπεινές" εν τη υπερατλαντική αλλοδαπή σπουδές κ' έρευνά του, παρακολούθηση ενδελεχή τών νετρονίων στον Δημόκριτο μην πεταχθεί κανένα στον κήπο...άσε δε που έπεφταν και τα κονδύλια σωρό και ήτο κοπώδεστάτη η τσεπορρόφησίς των. Οί δε άνωθεν τών άνωθεν του, συσκέπτονταν δια το πώς θα γινόταν η διακοσιοστή τέταρτη - μέχρι το 1994 - μεταρρύθμιση τής Νεο-Μεταπολιτευτικο-Ελληνικής Μέσης Εκπαίδευσης...πού, λοιπόν, να προλάβουν να ασχοληθούν με την διδαχή τής Νοηματοδοσίας και Νοηματολαβής τών κειμένων, ζήτησαν δε βοήθεια κι από τον στην 9η παράγραφο τού ανωτέρω πονήματος αναφερόμενο κενταυροκάρεκλο όμως ήτο απασχολημένος με το να τρυπώνει σε Επιτροπές, Εκπομπές, Εκδηλώσεις πολυπολιτισμικές...εεε, πού να μάθουν και τα παιδιά να διεισδύουν στην ουσία τών κειμένων που διαβάζουν...ξαναδιάβασε λοιπόν προσεκτικά το χρονογράφημα και σχολίασε σε παρακαλώ το σχόλιό σου.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία δια τούς εν τω τής Παιδείας Υπουργείω κατοικούντες σαχλεπίσαχλους μεταρρυθμιστάς:

Πλουτάρχου "Περί Παίδων Αγωγής" (30 σαφείς σελιδούλες είναι, όχι εκατοντάδες νοηματοsurreal που γράφουν αυτοί και ταλαιπωρούν τα παιδιά)

Α.Σ. Νήλ "Summerhill, A Radical Approach to Child Rearing"

Λιαντίνη συλλεκτικό εγχειρίδιο περί Παιδαγωγικής

Κεντρική ιδέα:
είδα τί τράβηξε ο συγγραφέας τού "...χάπι end" - αλλά και άλλοι - σε αυτό εδώ το βήμα και προσπαθώ να προλάβω τα χειρότερα...

Υποννοούμενο:
εαν είχα σκοπό να σχολιάσω τά Έργα και τας Ημέρας Πολυκανδριώτη θα επέγραφα "Τάδε έφη Ζαρατούστρα" (original), όπου θα ανέλυα τίς προφυτείες (ups...προφητείες) τού πρωτοπόρου Mentium σχετικά με την εξέλιξη τής Νεολληνικής Μουσικής (σώσον Ζεύ τον λαόν Σου) Παρασκηνής

Επίλογος:
Παύλο, δεν υποφώσκει καμμία προσωπική επίθεση εναντίον σου νά'σαι βέβαιος, άλλωστε τά γραπτά σου κρύβουν μέλλον.

Astron: Φίλε mrdrummergr,
καταρχήν σε ευχαριστούμε για τις πληροφορίες σου, αλλά ποιος είναι ο σκοπός του κειμένου σου;

Διαβάζοντας τον τίτλο περίμενα κάποιες αναφορές σχετικά με το έργο του Πολυκανδριώτη αλλά τελικά είδα ότι αναλώθηκες στην ανάλυση και τελικά την σάτιρα της φράσης "οχι μπουζουξής αλλά μπουζουκίστας".

gate: Αντρέα, ευχαριτώ για τα λόγια σου. Εύχομαι σύντομα να μάθουν όλοι περισσότερα για τη μουσική αυτή

gate: Γιώργο έχω σκοπό να ασχοληθώ αναλυτικότερα με το θέμα της σημασίας της μονοφωνίας για τη Βυζαντινή Μουσική, στο επόμενο άρθρο, θέμα του οποίου θα είναι ο τρόπος εκτέλεσης και περαιτέρω ερμηνείας της Βυζαντινής Μουσικής, οπότε εκεί θα βρούμε ξανά την ευκαιρία να το σχολιάσουμε περισσότερο. Πράγματι όμως, για να σχολιάσω ,έστω επιγραμματικά, τα τελευταία σου λόγια, η μονοφωνία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την απλότητα. Είναι ίσως ο δρόμος που πρέπει να ακολουθεί για να αναδειχθεί, στο πλαίσιο της βυζαντινής μουσική τουλάχιστον. Απλότητα = καθαρότητα στο ύφος = διαύγεια στη μουσική εκτέλεση = αποφυγή τής προκλητικά υπερβολικής δεξιοτεχνίας των εκτελεστών (τις μανούβρες που λες κι εσύ) = με λίγα λόγια: κατάνυξη..., κάτι που αποτελεί το σκοπό που επιδιώκει η μουσική αυτή.

Υ.Γ. Σου είμαι ευγνώμων για το κολακευτικό σου σχόλιο. Ξέρω πόσο αυστηρός είσαι στη μουσική, επομένως μπορώ να πω ότι είμαι τυχερή που πέρασα τις δύσκολες εξετάσεις σου.

Giorgos: Το έχω αναφέρει ήδη πολλάκις, όσον αφορά στο θέμα του βυζαντινού μέλους που ακούγεται στο ναό, η ίδια η Εκκλησία στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι εκείνη που απωθεί το κοινό με την προχειρότητα και την υπερβολή του ύφους των ύμνων. Τονίζω ότι δεν εξετάζω το ζήτημα από θεολογικής πλευράς (δυστυχώς είναι ίσως ο πιο σημαντικός τομέας στον οποίο δεν θα μάθουμε ενδεχομένως ποτέ τίποτα με σιγουριά). Εξετάζω την μουσική σκοπιά στην οποία μπορώ να εκφέρω άποψη. Προσωπικά, αν στον εκάστοτε ορθόδοξο ναό άκουγα ένα ευχάριστο ηχητικά και μουσικά αποτέλεσμα, σίγουρα θα ήμουν συχνός θαμών (αν όχι πιστός). Διότι έχοντας την τύχη να ακούσω λίγες αλλά εξαιρετικές φωνές (δεν σκόπευα να σε παινέσω, Νεκταρία, επειδή γνωρίζω πώς νιώθεις, αλλά μάλλον δεν γίνεται να το αποφύγω...μακάρι να ήταν γεμάτες οι Εκκλησίες με φωνές σαν την δικιά σου), αν δεν πιστεύω στο Χριστιανικό Ορθόδοξο Δόγμα (για να μην παρεξηγηθώ και αν κάποιος αναρωτιέται για τα πιστεύω μου, να δηλώσω απλά ότι εν οίδα, ότι ουδέν οίδα επί του θέματος, ούτε Χ.Ο. ούτε καθολικός ούτε Μουσουλμάνος ούτε αιρετικός ούτε άθεος, πάντως κατηγορηματικά όχι Σαϊεντολόγος ή Ιεχωβάς, απλά, παιδιά, δεν γνωρίζω τίποτα με σιγουριά), ωστόσο αυτό που έχουν καταφέρει εκείνες οι φωνές είναι να με κάνουν να νιώσω αγαλλίαση και να ξεχάσω τα προβλήματά μου. Θαρρώ πως και μόνο η ψυχολογική αυτή ανάταση είναι κάτι πολύ σημαντικό, κι ας λείπει ενδεχόμενα η πίστη στο δόγμα. Λοιπόν, και σε αυτό το σημείο η Εκκλησία υστερεί. Το ίσο τις περισσότερες φωνές καταφέρνει να σου συντονίσει τα αυτιά και να σου προκαλέσει πονοκέφαλο, οι κορώνες είναι για κλάμματα, όσο για την ένρινη χροιά, ε εδώ πια μιλάμε για το αποκορύφωμα της υπερβολής.

Το βυζαντινό μέλος είναι -μαζί με το Θιβετιανό- το δυσκολότερο είδος τραγουδιού. Αν η Εκκλησία πιστεύει ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα, καλώς. Αλλιώς, θεωρώ πολύ καλύτερο το να εισχωρήσει ο Δυτικός τρόπος (μουσικός τρόπος, εννοώ) στο ορθόδοξο τελετουργικό. Και ασφαλώς δεν εννοώ τον τρόπο που γίνεται η λειτουργία στην Καθολική Εκκλησία. Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας (με τους Ρώσους είμαστε ομόδοξοι), στο λειτουργικό της οποίας υπάρχουν εξαιρετικοί ύμνοι -ναι, σύμφωνοι, είναι γραμμένοι στο Τονικό Σύστημα και ΝΑΙ, οι Ρώσοι είχαν και έχουν εξαιρετικές φωνές, αυτό όμως είναι και το θέμα. Δεν το προτείνω αυτό ως ρεαλιστική λύση, φυσικά δεν θα γίνει ποτέ και αν γίνει (που θα είναι κρίμα), θα χαθεί όλη η μαγεία του Βυζαντινού Μέλους, που αν ξέρεις να το τραγουδήσεις, είναι θεϊκό το μουσικό αποτέλεσμα. Αυτό που τονίζω όμως είναι ότι οι τόνοι και οι εντάσεις στην Εκκλησία θα πρέπει να πέσουν. Να αφαιρεθεί όλη η βαβούρα και η φασαρία, να βγουν όλες οι κακές φωνές, και κυρίως ο στόμφος. Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε να έχουμε στο μικρόφωνο ψάλτες που προηγουμένως να είναι ικανοί ακροατές, γιατί πολύ φοβάμαι ότι με τον καιρό έχουμε ξεχάσει να ακούμε. Και οπωσδήποτε, απλότητα και λιτότητα.

Εκεί πιστέυω πως είναι το μεγαλείο της Βυζαντινής μουσικής: πρόκειται για ένα είδος κατ' εξοχήν μονοφωνικό και άνευ συνοδείας οργάνων (ας αφήσουμε κατά μέρος το ίσο που κρατούν οι ψάλτες και το κανονάκι όσον αφορά τα όργανα). Αντίθετα, το Τονικό Σύστημα το οποίο είναι φυσικά πολυφωνικό, ενθαρρύνει τις δυνατές εντάσεις στον ήχο, τις "μανούβρες" στην φωνή και την δεξιοτεχνία των εκτελεστών, καθώς και την πληθώρα των οργάνων (ενδεικτικά, βλ. Ορατόρια και Ρωσικές Λειτουργίες για τους Καθολικούς και τους Ρώσους Ορθόδοξους αντίστοιχα). Το βέβαιο είναι πως με τις παρούσες συνθήκες, οι στίχοι χάνονται εντελώς. Ας αποφασίσει λοιπόν η Εκκλησία ποιο θέλει να είναι το κοινό της: παππούδες, γιαγιάδες και στενόμυαλα νεώτερα άτομα που δεν καταλαβαίνουν τι ακούν ή πραγματικούς ακροατές. Σίγουρα, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, η νεολαία είναι "εκτός παιχνιδιού".

Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την διαφορά αυτή μεταξύ μονοφωνικού και πολυφωνικού είδους, γι' αυτό και θα ήθελα, Νεκταρία, έναν σχολιασμό κατά πόσο αντιλαμβάνομαι ορθώς αυτό που έγραψα περί αναγκαίας σύνδεσης της μονοφωνίας με την απλότητα και, αντίστοιχα, της πολυφωνίας με τον πλούσιο ήχο, προκειμένου να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα και στις 2 περιπτώσεις.

composer: Ontws Nektaria mou i Vyzantini mousiki einai ena perexigimeno eidos.Den exei tin aigli pou armozei sto megethos kai stin istoria tis.Na eisai kala pou mas voithas na katanoisoume kalytera auto to mageutiko kata tin tapini mou gnwmi,eidos mousikis.Perimenoume polla perissotera akoma stoixeia................!

mrdrummergr: Γειά σου φίλε...τελικά δεν κατάλαβα πού διαφωνούμε; Κι εσύ καταλήγεις στα 9/4, ενώ ξεκινάς την σκέψη απ'τα 9/8...αλλά:
_ο τονισμός που αναφέρεις (παμ ΠΑΜ...) δεν έχει σχέση με τον οπλισμό...και εξάηχα 32ων αντιχρονιστικά παιγμένα να είχαμε πάλι 4α θα μετράγαμε
_σε ποια ηχογράφηση ο Γ. Πουλικάκος παίζει το Υπάρχω σε 6/8; Στα Live του τον ακούω σε ντούρα Ζειμπεκιά...
_ο Απτάλικος είναι 8/8 (ή 8/4) όχι εννέα...επίσης άλλο τα 9/8 τού καρσιλαμά κι άλλο τού Ζειμπέκικου

¶νοιξες κι ένα άλλο ωραίο θέμα: το "Nights in..." είναι 6/8 ή 12/8; Πού ολοκληρώνεται η μελωδική του γραμμή;

Τα λέμε, σ'ευχαριστώ

music1: ΦΙΛΕ mrdrummergr ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ! ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ - ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΣΤΕΡΗ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΕΪΜΠΕΚΗΔΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ - ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΣΤΙΑΣΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ. ΚΑΤ' ΑΡΧΑΣ Ο ΡΥΘΜΟΣ ΕΙΝΑΙ 9/8 ΚΑΙ ΟΧΙ 9/4 ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ, ΟΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΕΜΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΤΟ ΠΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΘΑ ΤΟ ΓΡΑΨΕΙ Η ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ 9/8 ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΤΟΝ ΡΥΘΜΟ Η ΝΑ ΤΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙΣ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΔΕΚΑΤΑ ΕΚΤΑ ΚΑΙ ΟΓΔΟΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΕΤΑΡΤΑ.
(παμ ΠΑΜ - παμ ΠΑΜ - ΠΑΜ - παμ ΠΑΜ - παμ ΠΑΜ - ΠΑΜ - ΠΑΜ, ΟΠΟΥ ΤΟ ΜΙΚΡΟ παμ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΔΕΚΑΤΟ ΕΚΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΜ ΣΕ ΟΓΔΟΟ) ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΤΑΙ:
[16-8-16] [8-8] [16-8-16] [8-8-8]. ΤΑ ΤΡΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΓΔΟΑ, (7 - 8 - 9), ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ DRUMMER ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΟΛΗ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΜΑΖΙ. ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ Μ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΝΩ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΔΕΚΑΤΑ ΕΚΤΑ ΚΑΙ ΟΓΔΟΑ, ΜΕΤΡΑΜΕ ΣΕ ΤΕΤΑΡΤΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΤΗΚΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΕ 9/4 ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΤΣΙ, ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΗΘΗΣΕΙ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΣΕ ΟΓΔΟΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΑ ΕΚΤΑ. ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΤΟ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΕΝΑ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΣΕ 9/4, ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΥΠΙΚΑ ΤΟ ΠΙΟ ΣΩΣΤΟ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑΜΕ ΜΕΤΡΑΜΕ 9 ΤΕΤΑΡΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΡΥΘΜΟΥ, ΑΠΛΑ ΕΧΕΙ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΣΕ 9/8 ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ "ΥΠΑΡΧΩ" TOY NIKOΛΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΖΕΪΜΠΕΚΙΑ ΟΥΤΕ ΜΕ 9/8, ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ 6/8 ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ (ΤΑ ΤΑ ΤΑ - ΤΑ ΤΑ ΤΑ), ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ SLOW-ROCK (ΑΚΟΥ: House of the rising Sun, Nights in white saten, k.o.k) ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΠΟΠ.
ΤΩΡΑ Ο ΑΠΤΑΛΙΚΟΣ Η ΤΟ ΑΠΤΑΛΙΚΟ ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΗΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΛΕΜΕ, Ο ΚΑΡΣΙΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΜΗΛΙΕΡΙΚΟΣ (ΤΟ ΚΑΜΗΛΙΕΡΙΚΟ) ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΑ 9/8 ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ, ΑΠΛΑ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΛΛΗ ΡΥΘΜΙΚΗ ΑΓΩΓΗ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΛΕΣ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ: Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΞΕΛΛΙΣΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΛΛΗΛΟΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ.
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΡΥΘΜΟΥΣ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΙΝΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ. ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ.