Π. Κατσιμίχας: Χατζηγιάννη, ξεκαβάλησε το καλάμι!

Έχω πολύ καιρό να διαβάσω ή να ακούσω κάτι τόσο δυνατό, που να κατονομάζει πρόσωπα και να συγκεκριμενοποιεί καταστάσεις από κάποιον καταξιωμένο καλλιτέχνη του λεγόμενου εντέχνου τραγουδιού, χωρίς υπεκφυγές και γενικότητες. Σύμφωνοι, ακούω όλους τους έντεχνους να μιλούν έξω από τα δόντια και να κατηγορούν τη Βανδή, τη Βίσση, το Φοίβο και το Μαζωνάκη. Εκεί είμαστε όλοι εναντίον και το δηλώνουμε ευθαρσώς. Τι γίνεται όμως με τους...ενδιάμεσους; Τι γίνεται με όσους ισορροπούν μεταξύ ποπ και έντεχνου; Ειδικότερα στην περίπτωση που οι τελευταίοι δαγκώνουν το χέρι που τους τάιζε μέχρι να σταθούν στα πόδια τους και να γίνουν...ποπ σταρ;

Ο λόγος για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ο νεαρός-Pop idol της νεολαίας σε συνέντευξή του στο ένθετο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας "Επτά", με ύφος υπεροπτικό, απορρίπτει το έντεχνο τραγούδι, το οποίο "δεν τον καλύπτει αισθητικά" και το χαρακτηρίζει ως "εγκλωβισμό". Η απάντηση έρχεται -πληρωμένη- από τον Πάνο Κατσιμίχα, που διαβάζοντας την συνέντευξη του Pop star, εξοργίζεται με όσα διαβάζει και στέλνει επιστολή-απάντηση στο "Επτά", θέλοντας να προσγειώσει τον ποπ τραγουδιστή, θυμίζοντάς του ότι χωρίς το έντεχνο ο νεαρός αστέρας θα ήταν τώρα στην αφάνεια.

Παραθέτω την συνέντευξη του Μ. Χατζηγιάννη και την επιστολή του Π. Κατσιμίχα. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να αφιερώσετε λίγη ώρα για να τις διαβάσετε με προσοχή, ειδικά εκείνη του Π. Κατσιμίχα. Δεν έχει σημασία αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε. Σημασία έχει πως είναι η πρώτη φορά που θα διαβάσετε κάτι τόσο "έξω από τα δόντια".


Συνέντευξη:


Μ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ

«Η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε»

Διαψεύδοντας όσους με επιμονή προέβλεπαν ότι θα εκταμίευε την μέχρι τώρα επιτυχία του με έναν «λαϊκό» («λαϊκο-πόπ» ή «μοντέρνο λαϊκό», που θα έλεγαν και τα βραβεία Αρίων) δίσκο, ο Μ. Χατζηγιάννης απαντά με μια δουλειά σαφέστατα ποπ, πιο ηλεκτρική από τις προηγούμενες, με αγριεμένες κιθάρες και ήχο που επιβεβαιώνει απόλυτα την εικόνα του ως «Ρουβά του σκεπτόμενου ακροατή». Ο ίδιος γελάει μ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς, και στην κουβέντα αποδεικνύει την αρχική εντύπωση του ανθρώπου-ορχήστρα, που στα 25 του πατά γερά στα πόδια του, είναι απολύτως σίγουρος για τον εαυτό του και τη δουλειά του και δεν χαρίζεται πια εύκολα σε κανέναν. «Δεν έχω καμία ανασφάλεια με τη δουλειά μου», τονίζει χαρακτηριστικά. «Δουλεύω μεθοδικά. Αν ξεκινήσω τώρα, ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σε έξι μήνες. Υπάρχει μια εντελώς προσωπική στρατηγική που με βάση αυτή δουλεύω».

Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα που επικρατεί για τον Μ. Χατζηγιάννη, ενός μικρού mastermind της μουσικής βιομηχανίας, που κινείται με σαφώς προδιαγεγραμμένη στρατηγική, επιδιώκοντας τον απόλυτο έλεγχο του τελικού προϊόντος -γι' αυτό και κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του ερμηνευτή, του συνθέτη και του παραγωγού: «Αυτό δεν είναι απαραίτητα ταλέντο», αντιτείνει. «Είναι διάθεση. Το κάνω επειδή είμαι δημιουργός. Κατ' αρχήν έχω μια αγάπη για το στούντιο, έχω τρέλα, θέλω να είμαι συνέχεια εκεί, μου αρέσει να ακούω τραγούδια, να φτιάχνω τραγούδια, να ακούω ξένα cd, να κοπιάρω ήχους... Πιστεύω ότι ο κόσμος πιστεύει στην καλαισθησία και στο γούστο μου και ευελπιστώ πως ό,τι αρέσει σε μένα αρέσει και στον ακροατή».

Ποια είναι λοιπόν η δική του μουσική ιδεολογία; «Εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης που παίζει σε όλα τα επίπεδα», παραδέχεται. «Οχι εκ του ασφαλούς, για να μη χάσω την εμπορικότητα, δεν θέλω να πάρω λίγο απ' όλα για να είμαι πάντα μέσα. Είμαι λαίμαργος σ' αυτό που κάνω, θέλω να είμαι για όλους. Δεν επιζητώ την επιβράβευση από όλους, αλλά μ' αρέσει να απευθύνομαι σε όλους».

Σε όλους; Οχι. Υπάρχει ένα μικρό χωριό ανυπότακτων οπαδών του εντέχνου, που απέρριψαν τον Μιχάλη, ειδικά μετά το «Κρυφό Φιλί», όταν το έντεχνο στοιχείο στη μουσική του υποχώρησε εμφανώς υπέρ του ποπ ήχου. Γι' αυτήν την πλευρά του τραγουδιού, ο Χατζηγιάννης είναι ένα σπαταλημένο ταλέντο, ένας παραδόπιστος καλλιτέχνης που σπαταλά το ταλέντο του σε ένα είδος που δεν έχει ουσία. «Δεν ήμουν ποτέ προστατευόμενος κανενός» διαμαρτύρεται, εμφανώς ενοχλημένος. «Στην Ελλάδα ή θα είσαι με τους μεν ή με τους δε. Δεν κομματικοποιούμαι στη μουσική, δεν ανήκω σε κανένα λόμπι, σε κανένα κύκλωμα, δεν προστατεύομαι από κανέναν και νιώθω τόσο ωραία και ελεύθερα που δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Οι του εμπορικού ρεπερτορίου είναι πιο αφελείς, αλλά καλόπιστοι. Οι του εντέχνου είναι πιο κλειστοί. Το έντεχνο, όπως το μάθαμε την περασμένη δεκαετία, δεν υπάρχει. Η αντιπροσωπεία έκλεισε. Αυτό το εσωστρεφές τραγούδι, το απλό, το απέριττο, μια κιθαρούλα, ένα λαούτο, ένα βιολί να τσιμπάει πού και πού, με δυσνόητο στίχο που δεν καταλαβαίνεις αν είσαι κάτω από δεκαοκτώ δεν με καλύπτει αισθητικά. Ηταν ουσιαστικά εγκλωβισμός και η εποχή το κατάργησε από μόνη της». Φωτεινή εξαίρεση σ' αυτήν την γλαφυρή περιγραφή θεωρεί τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που «έχει μια φρεσκάδα ως άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο ότι τον ακούνε πάρα πολλοί. Ο Αλκίνοος είναι απολύτως mainstream».

«Δεν είμαι δημιούργημα κανενός»

Η σύγκριση έχει ενδιαφέρον: αν μη τι άλλο, γιατί ο Μ. Χατζηγιάννης μοιάζει να είναι απόλυτα συμφιλιωμένος με όλο το παιχνίδι της ποπ αισθητικής, που επιμένει ιδιαίτερα στο θέμα της εικόνας. Ακόμα και στις φωτογραφίσεις και τα video-clip του, φαίνεται να παίζει διάφορους ρόλους, πότε ενός unisex Μικρού Πρίγκιπα, πότε να προτείνει τη νεανική του αρρενωπότητα και να μεταμορφώνεται σε φαντασίωση για τα κοριτσάκια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν θέλουμε να εξοργίσουμε περισσότερο τον καλλιτέχνη: «Οσοι με κατηγορούν γι' αυτό το λόγο, είναι κομπλεξικοί και οι κομπλεξικοί άνθρωποι φαντασιώνονται, το μυαλό τους είναι γεμάτο μύθους και τέρατα. Δεν υπάρχει κανένα παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία στρατηγική, δεν υπάρχει τιμ που να δουλεύει για μένα. Κανένας. Δεν είμαι δημιούργημα κανενός στιλίστα και κανενός μακιγιέρ. Ντύνομαι μόνος μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου μόνος μου, κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να κουρεύομαι και μόνος μου», γελάει, πριν συμπληρώσει ότι τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. «Η εικόνα δεν παίζει κανέναν ρόλο. Εγώ πιστεύω ότι κατ' αρχήν κάνω καλή μουσική. Ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα κάτι άλλο εκτός από μουσική. Επαιζα κιθάρα, πιάνο, τραγουδούσα, μεγάλωσα μέσα στη μουσική. Η ζωή μου έγινε όμορφη μέσα από τα τραγούδια που άκουγα. Οταν άρχισα να ακούω μουσική, την Αλεξίου ή τον Νταλάρα, δεν έβλεπα εικόνα, άκουγα μόνο μουσική. Η εικόνα είναι μια επιπλέον ανάγκη που δημιουργείται λόγω εποχής και λόγω τηλεόρασης. Πήγαμε στην εικόνα γιατί χάσαμε την ουσία. Δεν υπάρχουν ερμηνευτές, δεν υπάρχουν συνθέτες και όλοι ασχολούνται με την εικόνα. Πού είναι ο Χατζιδάκις, πού είναι ο επόμενος Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Χατζηνάσιος;»

Ολόκληρη η συνέντευξη βρίσκεται εδώ.


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Giorgos on 13-04-2004 14:22 ]


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Giorgos on 13-04-2004 14:29 ]

Και ιδού η απάντηση από τον Πάνο Κατσιμίχα. Διαβάστε την. Οπωσδήποτε.


Επιστολή Πάνου Κατσιμίχα στο "Επτά" της Ελευθεροτυπίας:


Αγαπητό «Επτά»,

Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια, την αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο-τρεις επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι και επαίρεται ασύστολα. Θύμα των μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και επικίνδυνο παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον παρακολουθούν.

Και τι δεν είπε το παιδί: «Δεν έχω ανάγκη κανέναν», δεν με βοήθησε κανείς, «τα κάνω όλα μόνος μου», «δεν με ενδιαφέρει τίποτα» κ.λπ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του έμπειρου δημοσιογράφου περί «ανυπόταχτων οπαδών του εντέχνου» που απέρριψαν το Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά του υπογραφή τη θανατική καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου «έντεχνου τραγουδιού» και συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της «σκεπτόμενης ποπ». Καινούριο είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη και πατέντα.

Επειδή όλο αυτό το «κόλπο» είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και εντελώς επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω:

- Ξέρεις πού βρίσκεσαι Μιχάλη; Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς ακριβώς;

- Ξέρεις ποιοι χύσανε ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να δημιουργήσουν από το τίποτα αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζει τα καλοκαιρινά γήπεδα και θέατρα;

- Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και παριστάνεις τον κούκλο και θησαυρίζεις;

Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ σου, αλλά κι αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality shows και είναι έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των πιτσιρικάδων:

Οι «έντεχνοι» και το «έντεχνο» που με τέτοιο θράσος βγαίνεις και φτύνεις, αυτοί οι ίδιοι είναι που ανοίξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ και είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό τραγούδι και την αξιοπρέπεια του δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι.

Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το «έντεχνο» (όπως το ονομάζουν οι διάφοροι αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το αποκαλείς «μαγαζί» και «αντιπροσωπεία». Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά που δουλεύεις;

Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου πει, ότι, θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς πιτσιρικάδες, οπότε πρέπει να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις.

Παρεμπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη στη Λευκωσία, το 1996; Τη διοργάνωνε ο Προσφυγικός Σύλλογος ΠΑΕΚ Κερύνεια και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ. Ενα παιδάκι 17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο και κουρεμένο κατ' εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε μ' ένα δίσκο demo και παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε το Μιχάλη. Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη κανέναν και ότι τα ξέρεις όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία «έντεχνο τραγούδι» γιατί το παρέλαβες στα Αρίων, αφού «η αντιπροσωπεία έκλεισε». Επειδή σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι;

Ακουσε λοιπόν φιλαράκο δύο πράγματα και τελειώνω:

* Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου τα παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα. Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;

* Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό πρόβλημα. Εχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου. «Ησουνα μικρός για τέτοια ανοίγματα». Μάθε να σέβεσαι την πνευματική ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα μίσησέ με ελεύθερα ή κάτσε και σκέψου.

Πάνος Κατσιμίχας

Φιλε Γιωργο πραγματικα πολυ καλα τα αρθρα που εστειλες! Δε θελω να σχολιασω το ποιος είναι σωστός κ ποιος οχι γιατι νομιζω ειναι προφανες! εκει που θα ηθελα να επιστησω τη προσοχη ολων ειναι στο πνευματικο βαρος της πρωσοπικοτητας του Π.Κατσιμιχα! ο ανθρωπος ειναι διαβασμενος απο ολες τις αποξεις (κυριολεκτικα κ μεταφορικα) και ξερει τι πως κ ποτε να το λεει! εκει ειναι κ η διαφορα των ανθρωπων με τους Ανθρωπους!! να σαι καλα......

Φίλε Στέλιο, θα συμφωνήσω απόλυτα. Ακριβώς γι' αυτό και τόνισα να προσεχθεί ιδιαίτερα η επιστολή του Π. Κατσιμίχα, επειδή είναι αυτός που είναι τόσα χρόνια και ο λόγος του έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα.

Λοιπόν, τι έχουμε; Από τη μια, το ποπ είδωλο της νεολαίας που χειρίζεται την εικόνα και το image του περίπου όπως και κάποιο φωτομοντέλο και χάρη στην πολύ καλή -αυτό νομίζω μπορούμε να το παραδεχθούμε οι περισσότεροι, έτερον εκάτερον- φωνή του αλλά και την στυλιζαρισμένη εμφάνισή του, εξαργυρώνει την επιτυχία που είχε όταν τραγουδούσε έντεχνα. Ποιο είναι το πρόβλημα ως εδώ; Κατά τη γνώμη μου κανένα, εκτός από ένα "Κρίμα, γιατί το παιδί θα μπορούσε να διαπρέψει σε τραγούδια με ουσία". Από εκεί και πέρα όμως, εγώ αδυνατώ να καταλάβω γιατί αν επιλέγεις να υπηρετείς ένα άλλο μουσικό είδος, πρέπει να καταδικάσεις και να επικρίνεις με βαριές λέξεις το είδος που τόσο καιρό σε έτρεφε και σε έκανε να σταθείς στα πόδια σου. Πόσο μάλλον όταν αυτό έχει αναμφισβήτητη αξία.

Και από την άλλη, ένας άνθρωπος-θεμέλιο του έντεχνου. Με ιστορία που πλησιάζει τις 3 δεκαετίες, με ήθος, συνέπεια, και πάνω από όλα λόγο με ουσία και μεστότητα. Που ενοχλείται όταν θίγεται άμεσα το είδος που τόσα χρόνια υπηρετεί και δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά και έξω από τα δόντια, αδιαφορώντας παντελώς για τους τύπους και στοχεύοντας στην ουσία.

Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις πάνω σε αυτό το θέμα.

- Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη στάση και τις απόψεις των 2 καλλιτεχνών; Θεωρείτε ισοπεδωτική την συνέντευξη του Χατζηγιάννη και ότι ο ίδιος δεν σεβάστηκε το είδος από το οποίο έγινε γνωστός; Ή πάλι πιστεύετε ότι η κριτική του Π. Κατσιμίχα είναι πολύ σκληρή και ότι έπρεπε απλά να αγνοήσει τα λεγόμενα του νεαρού Pop star;

- Γενικότερα, πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες οφείλουν να εκφράζουν δημόσια την προσωπική τους άποψη όταν πρόκειται για αρνητική κριτική για συγκεκριμένο συνάδελφό τους χωρίς να τα "μασάνε", ή το θεωρείτε αντιδεοντολογικό;

- Και μια τελευταία ερώτηση...Διαβάζω τα 2 κείμενα και σκέφτομαι..."Λες μωρέ ο Πάνος να πειράχτηκε σε τέτοιο βαθμό μόνο από τη συνέντευξη;" Μήπως η τελευταία είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα ενός νέου πρότυπου όχι μόνο μουσικού, αλλά μιας γενικότερης στάσης ζωής που τείνει να ισοπεδώσει τα πάντα, αδιαφορώντας για την ποιότητα; Πιστεύετε ότι η σύγκρουση αυτή της παλιάς φρουράς με την νέα ήταν αναπόφευκτη; Και τελικά ποιος θα δικαιωθεί στο πέρασμα του χρόνου;

Διάβασα και εγώ τη συνέντευξη και λέω πως καταρχήν με κούρασε ο μονόλογος του δημοσιογράφου, που πάει να περάσει τη γνώμη του με τέτοιο τρόπο που τα λόγια του Χατζηγιάννη να φαίνονται συνέχεια του κειμένου του. Δηλαδή πιο πολύ μιλάει ο δημοσιογράφος παρά ο συνεντευξιαζόμενος, πράγμα που με προδιαθέτει αρνητικά απέναντι σε οποιαδήποτε συνέντευξη, πόσο μάλλον σε αυτή.

Ο Χατζηγιάννης δεν πιστεύω πως είχε υπεροπτικό ύφος. Με εξαίρεση αυτά που είπε για το έντεχνο, τα υπόλοιπα νομίζω πως δεν είναι κατακριτέα. Δεν διέκρινα κάποια έπαρση.

Αλλά στο θέμα του εντέχνου, έπρεπε να προσέξει. Μπορεί να είναι δική του άποψη, αλλά έθιξε την αξιοπρέπεια και το ήθος πολλών, όταν μίλησε για "μαγαζί" και "αντιπροσωπεία". Οπότε συμφωνώ απόλυτα με τον Πάνο Κατσιμίχα, με τον οποίο συνεχίζω να ταυτίζομαι και εκτός στίχων...

prosopika diabasa th synenteyksh prox8es kai tin typosa katey8eian oste na ti diabasoun diaforoi ''filoi'' gia na arxisoun na skeftontai kapoia stigmh ta dromena tou kallitexnikou xorou. Giati kali h emporikotita alla h ''antiprosopia'' den exei kleisei, an kai 8a to h8elan poloi. To entexno den balete apo tetoies dhloseis ton ekastote Xatzhmixalaion, alla oi idioi oi Xatzhmixalides. Kai poly kala ekane o Katsimixas kai tou apantise me ayton ton tropo kai se ayton ton tono. Giati etsi katalabainoun oi kalamotes.
8a h8ela na grapso polla perissotera alla ta greeklish den me afinoun.

Μόλις γύρισα από Κόρινθο και ήμουν έτοιμος να γράψω την απάντηση αυτή του Κατσιμίχα που διαβασα, όταν ευτυχώς είδα ότι κάποιος άλλος με πρόλαβε.

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τον Πάνο Κατσιμίχα, που είναι άλλωστε ένας καλλιτέχνης πάντοτε συνεπής με ό,τι έκανε.
Μάλιστα έβγαλε τώρα καινούριο δίσκο και είναι από τους σπάνιους δίσκους που βγαίνουν σήμερα και έχουν πολιτικό και κοινωνικό στίχο.

Είναι πολύ αλλαζονικό να βγαίνει πράγματι ένας νεαρός καλλιτέχνης (που έχει γράψει μεν συμπαθητικά τραγούδια, αλλά όχι και αριστουργήματα) και να περιγράφει το έντεχνο ως "Αυτό το εσωστρεφές τραγούδι, το απλό, το απέριττο, μια κιθαρούλα, ένα λαούτο, ένα βιολί να τσιμπάει πού και πού, με δυσνόητο στίχο που δεν καταλαβαίνεις αν είσαι κάτω από δεκαοκτώ". Στην ουσία απ' τη συνέντευξή του βγαίνει το νόημα ότι "ένα είναι το τέλειο είδος μουσικής, αυτό που παίζω και γράφω εγώ!"

Καλά λοιπόν τα είπε ο Πάνος. Γιατί δεν είναι τυχαίο που ο Χατζηγιάννης θεωρεί το έντεχνο ακατανόητο από ηλικίες κάτω των 18, αφού τα περισσότερα τραγούδια του ιδίου έτσι κι αλλιώς στοχεύουν σε κοινό κάτω των 18 εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Είναι δηλαδή "εφηβικά τραγούδια". ¶λλωστε μόδες είναι αυτές, και θα το δείτε ότι στο μέλλον κι ο Χατζηγιάννης θ' αναγκαστεί να αλλάξει αν θέλει να επιβιώσει στο μουσικό στερέωμα.

Ένα μπράβο λοιπόν στον Πάνο Κατσιμίχα που βρήκε το θάρρος και απάντησε απερίφραστα στον Χατζηγιάννη, και σε όποιον Χατζηγιάννη νιώθει ότι μέσα σε 3 χρόνια έφιαξε το τέλειο είδος μουσικής απαξιώνοντας τους μεγάλους καλλιτέχνες που όπως λέει ο Κατσιμίχας "αυτοί οι ίδιοι είναι που ανοίξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων ακροατηρίων".

Καταρχήν θα συμφωνήσω με τον Jorge ότι ο τρόπος παρουσίασης της συνέντευξης δεν επιτρέπει να βγάλουμε συμπέρασμα πραγματικό για το τι πράγματι είπε ο Χατζηγιάννης.

Κατά δεύτερον, προτιμώ να είμαι αρκετά σκεπτικίστρια απέναντι σε κάθε υποτιθέμενη "αυθεντία". Ο Πάνος Κατσιμίχας μπορεί να έχει μια πολύ μεγάλη ιστορία στη μουσική αλλά μου φέρνει απέχθεια το ύφος του τιμωρού που υιοθέτησε για να απαντήσει στο Μ. Χατζηγιάννη.

Όσο για την ουσία των λόγων του και πάλι, κατά το μεγαλύτερο μέρος, θα διαφωνήσω κι αυτό γιατί:

Το γεγονός ότι, όπως λέει ο Χατζηγιάννης: "δεν είναι δημιούργημα κανενός" και "δεν είναι δημιούργημα κανενός στυλίστα και κανενός μακιγιέρ" και ότι "δεν ήταν ποτέ προστατευόμενος κανενός" δε σημαίνει ότι «δεν έχει ανάγκη κανέναν» και ότι "δεν τον βοήθησε κανείς" και ότι «τα κάνει όλα μόνος του». Και ούτε το ότι "δεν τον ενδιαφέρουν οι κομματικοποιήσεις και τα λόμπι στη μουσική" σημαίνει γενικά και αόριστα ότι "δεν τον ενδιαφέρει τίποτα» κ.λπ., για τα οποία τον "κατηγορεί" ο Κατσιμίχας. Το νόημα των λόγων του νομίζω δε χρειάζεται ερμηνεία. Το γεγονός ότι σε μια συναυλία παρουσιάστηκε μαζί με τους Κατσιμιχαίους, δε σημαίνει ότι δημιουργήθηκε από αυτούς. Αν δεν είχε κάτι σημαντικό να επιδείξει δε θα ήταν τίποτα αυτή τη στιγμή, όσοι Κατσιμίχες και όσοι Νταλάρες κι αν τον πρόβαλλαν. Είναι σωστό να θυμόμαστε και να αναφερόμαστε σε αυτούς που μας στηρίζουν στα βήματά μας, αλλά έχω την εντύπωση πως στη συγκεκριμένη συνέντευξη ο Χατζηγιάννης δε ρωτήθηκε καν από τον δημοσιογράφο σχετικά με τους ανθρώπους που του στάθηκαν στα πρώτα του βήματα. Το θέμα της ερώτησης ήταν πώς αντιμετωπίζει αυτούς που αμφισβητούν αυτό που κάνει.... Καθένας έχει.... τουλάχιστον το δικαίωμα να υπερασπίζεται αυτό που κάνει.

Όσο για όσα ανέφερε για το έντεχνο, μπορεί στο σύνολό του αυτό που ονομάζουμε "έντεχνη" μουσική να μην είναι ασφαλώς αυτό που περιγράφει ο Χατζηγιάννης τόσο αφοριστικά πράγματι, ωστόσο φωτογραφίζει μια πραγματική πτυχή αυτού του χώρου, ας μην κρυβόμαστε. Στο κάτω κάτω, ο Χατζηγιάννης τη λιγότερη ζημιά θα μπορούσε να κάνει στο "έντεχνο" τραγούδι, το οποίο για ένα μικρό έστω διάστημα και έστω και ακροθιγώς επάξια υπηρέτησε ή επάξια φάνηκε ότι θα μπορούσε να υπηρετήσει. Μάλλον θα συμφωνήσω ως προς αυτό, με τον Giorgo ότι η οργή του Κατσιμίχα στρεφόταν στην πραγματικότητα προς τη γενικευμένη τάση ισοπέδωσης των πάντων. Αν πράγματι έχει την πεποίθηση ο Κατσιμίχας ότι ο Χατζηγιάννης είναι αυτός που εκφράζει, στη σύγχρονη μουσική μας σκηνή, τη "φθήνια, την αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής" τότε δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι θα είχε άλλους λόγους για να το πει, από αυτούς που τελικά έγραψε στο χαρτί...

Και τέλος δε χρειάζεται γενικότερα τέτοια επιθετικότητα...Αν κάτι αποδεικνύει ότι η "αντιπροσωπεία" του έντεχνου δεν έχει κλείσει, όπως τη θέλει ο Χατζηγιάννης είναι απλώς και μόνο ο τελευταίος δίσκος του Κατσιμίχα. Κατά τη γνώμη μου, αν δεν υπήρχε αυτός ο τελευταίος δίσκος, τα λόγια του δε θα μπορούσαν να αποδείξουν τίποτα και να μάχονται υπέρ ουδενός...
Οι καλύτερες απαντήσεις δίνονται στην πράξη. Όλα τ' άλλα, όπως μια επιστολή για να "βάλουμε δήθεν κάποιον στη θέση του". μάλλον μας προσφέρουν μια μικρή ανακούφιση στη φόρτιση της στιγμής, όταν διαβάζουμε ή ακούμε κάτι που μας εκνευρίζει πραγματικά πολύ...



"Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα..." Νίτσε


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: gate on 14-04-2004 23:22 ]

με καλυψε η νεκταρια.να προσθεσω οτι το"δευτερο και σπουδαιοτερο" με το καλαμι κλπ... δεν αρμοζει σε εναν κατσιμιχα...

Quote:

Το μέλος ZOI στις 14-04-2004 στις 22:12 έγραψε: με καλυψε η νεκταρια.να προσθεσω οτι το"δευτερο και σπουδαιοτερο" με το καλαμι κλπ... δεν αρμοζει σε εναν κατσιμιχα...

Οι Κατσιμιχαίοι πάντα τα λέγαν ακριβώς όπως τα πίστευαν, έξω από τα δόντια δηλαδή, χωρίς πρόσθετες ευγένειες. Μάλιστα αν εχει κανείς παρευρεθεί σε συναυλία τους θα ξέρει σίγουρα ότι συχνά χρησιμοποιούν τέτοιες λαϊκές εκφράσεις και βρισιές και σε πολλά τραγούδια τους ο στίχος είναι αλήτικος. Επομένως δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη φράση "δεν αρμόζει σε ένα Κατσιμίχα", αντίθετα είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται συνήθως. Το αν το εγκρίνεις ή όχι είναι τελείως άλλο θέμα, απλά ήθελα να επισημάνω ότι δεν είδαμε τίποτα διαφορετικό στον τρόπο συμπεριφοράς.

Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με τη Νεκταρία. Ο κάθε Χατζηγιάννης έχει δικαίωμα να λέει την άποψή του και να υπερασπίζεται το έργο του. Μάλιστα ο Συγκεκριμένος Χατζηγιάννης έχει ένα λόγο παραπάνω γιατί, κατά την ταπεινή μου άποψη, ξεχωρίζει παρασάγκας από όλους αυτούς τους ψεύτικους που κυριαρχούν στη μουσικό χώρο που εκφράζεται και έχει ήδη αφήσει δείγματα γραφής που θα αντέξουν στο χρόνο και καλώς ή κακώς ανταποκρίνονται στην εποχή μας.

Εκεί όμως στο οποίο θέλω να επιμείνω και να συγχαρώ τον Κατσιμίχα είναι για το "ξεκαβάλησε το καλάμι". Εδώ είναι η ουσία. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα του Χατζηγιάννη. Όχι τα τραγούδια του -αρέσουν δεν αρέσουν-, όχι οι απόψεις του -ενοχλούν δεν ενοχλούν-, αλλά ότι έχει παρασυρθεί σε ένα παιχνίδι που τον ανυψώνει προσωρινά μεν, αλλά του στερεί τη δυνατότητα να αναπτύξει το ταλέντο του και να διασωθεί μέσα στο χρόνο δε. Αυτό εντώπισε ο Κατσιμίχας και του δίνω χίλια μπράβο που είχε τα άντερα να τα πει έξω από τα δόντια και κατάμουτρα. Αν και φαντάζομαι ότι οι "ειδήμονες" θα πέσουν να τον φάνε εγώ τον παραδέχομαι γι' αυτό.

Τουλάχιστον, ας γίνουν τα λόγια του μήνυμα προς κάποιους άλλους που έχουν καβαλήσει το ίδιο καλάμι.

Θα συμφωνησω στο οτι ο Χατζηγιαννης ισως να μην ηθελε να ξινει τοσο αρνητικος! Αλλα οπως αυτος εχει δικαιωμα να πει κ να ηπερασπιστει την αποξη του, ετσι κ καποιος αλλος εχει δικαιωμα να απαντησει! ποσο μαλλον οταν ο αλλος εχει κ μια ιστορια κ μια προσωπικοτητα με πολυ μεγαλυτερο βαρος απο τον πρωτο! το αρνητικο γεγονος με το Χατζηγιαννη ειναι οτι (οπως κ πολυ μικροι στην ηλικια που τους δοθηκε καποια επιτυχια-ειτε το αξιζαν ειτε οχι) ξεχασε να συνεχιζει να κοιταει χαμηλα! χαμηλα ειναι οι "μπανανοφλουδες" κ οχι ψηλα! κ αυτο ξεχωριζει εναν καλλιτεχνη με διαρκεια απο εναν καλλιτεχνη κομμιτη! βεβαια, μπορει να ειναι κ το νεαρο της ηλικιας του Χατζηξιαννη που τον παρασυρει οποτε κ δικαιολογειται! δε τον κατηγορο για την ποιοτητα της μουσικης του (κ εγο λεω τα τραγουδια του), αλλα για την προσοχη που πρεπει να δειξει στα δημοσια λογια του!

ο Κατσημιχας ειναι γεγονος οτι παντα απαντει καυστικα, "αλήτικα", κ ευθεως! αυθεντικα θα ελεγα εγω!! εφοσον ξερει τι λεει κ δεν ειναι τωρινος μπορει κ εχει το δικαιωμα!

τελοσπαντων, το θεμα δεν ειναι να χωριστουμε σε Χατζηγιαννικους κ Χατζημηχαιικους!!χεχε! ουτε ποιοτικους κ μη!! κουβεντα κανουμε!!

απλα το θεμα ειναι να εχουμε παντα κ ολοι το κεφαλι μας κατω, το νου μας στη προσπαθεια κ τη γλωσσα μας στο μυαλο μας!!!!!

χαιρετω......καλημερα.......

Αν συγκρίνουμε τον Π. Κατσιμίχα με το Μιχαλάκη, όσον αφορά την ποιότητα της μουσικής, των στίχων και τη διαχρονικότητα των έργων τους, ο δεύτερος συνθλίβεται κάτω από το βάρος της προσωπικότητας του πρώτου.

Αν τώρα συγκρίνουμε τον Π. Κατσιμίχα με το Μιχαλάκη, όσον αφορά τις πωλήσεις των δίσκων τους, την προσέλευση του κοινού στις συναυλίες κλπ. ο πρώτος συνθλίβεται κάτω από την εμπορικότητα του δευτέρου.

Τι είναι αυτό λοιπόν που ωθεί ένα καλλιτέχνη να αρχίσει να πετροβολάει το έντεχνο και να λανσάρει τον εαυτό του σαν είδωλο της ποπ, έχοντας σαν ακροατήριο κυρίως εφήβους και κάποιες παραληρούσες όψιμες......ας μη συνεχίσω καλύτερα.

Η απάντηση είναι απλή. «Το χρήμα, το χρήμα, το χρήμα....» όπως έλεγε κι ένα παλιό τραγουδάκι του Αττίκ. Όλα τα άλλα, είναι απλά προφάσεις εν αμαρτίαις.

Εδώ λοιπόν είναι η κρίσιμη καμπή στην πορεία του κάθε καλλιτέχνη, το Turning point στην αλλοδαπή. Εκεί φαίνεται η ποιότητα και η αξία του καθενός. Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου τι, που, πως και με ποιόν θα συνεντευξιαστεί ο κάθε Μιχαλάκης. Βεβαίως κι έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του, εμένα όμως ουδόλως με απασχολεί η άποψή του. Τον αγνοώ πλήρως, όπως αγνοώ και οποιοδήποτε άλλον εξαργυρώνει το ταλέντο και τις ευαισθησίες του, στο βωμό του εύκολου κέρδους.

παυλο εχεις δικιο.αν και εννοουσα οτι δεν του αρμοζει καν το νοημα των λογων του και οχι τα λογια καθεαυτα.τελικα,απλως με ενοχλει γενικα ο ειρωνικος τονος και κυριως αυτη την "προειδοποιηση" περι καθετου καλαμιου τη βρισκω εξαιρετικα αγενη και χυδαια.

Merikes fores ta pragmata 8a eprepe na legontai me to onoma tous. H logokrisia omos mas anagkazei na paromoiasoume gegonota kai symperifores kai etsi erxomaste sto paradeigma tou ka8etou kalamiou pou kata th gnomh mou den einai kai toso xydaia - xydaia einai ta kalamota sxolia kalamoeidon paidion pou geyontai thn epityxia kai nomizoun oti kapoioi einai. Xydaios 8a htan o Katsimixas an anti gia kalami xrisimopoiouse ti le3h pou armoze.

Προσπαθώ να κατανοήσω ορισμένα δεδομένα στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού.
1ον, από πότε και με ποιό μηχανισμό έχει καταντήσει το έντεχνο μια ετικέτα-χτικιό που προσπαθούν οι νεότεροι να αποβάλλουν από πάνω τους ; γιατί ξεχνάνε ότι κάτω από τα φτερά των Πυξ-Λαξ, του Θηβαίοιυ, των Κατσιμιχαίων -αν μη τι άλλο- του Μάλαμα, του Περίδη του Αλκίνοου και άλλων φάγανε ζεστό ψωμάκι όταν πριν από 4 με 5 χρόνια σ'όλα τα συνοικιακά μπαράκια εμφανίζονταν ως ντουετάκια από φιλόδοξους κιθαρωδούς, κάποιοι εκ των οποίων ευτύχησαν να προοδεύσουν;
2ον, αν κάποιος είναι δημιουργικά αυτόνομος και ψυχολογικά -και δισκογραφικά- δυνατός να χαράξει το δικό του δρόμο, γιατί να νιώθει την ανάγκη να αποποιήσει το καλλιτεχνικό παρελθόν τους; ίσως διότι σήμερα πουλάει περισσότερο να λέγεσαι 'ποπ' αν θέλεις να σε αγοράζουν τα κοριτσάκια για να σε ακούν στα πάρτυ τους (αλήθεια, το 'νύχτα παρ'τη ...κάνει πάρτυ' δεν είναι τεράστιας δυναμικής στίχος, αντάξιος ικανοτήτων σπουδαίου στιχουργού;;;)
3ον, για να συμφωνήσω και με το Μιχαλάκη, που πήγαν οι Σαββόπουλος, Μούτσης, Ξαρχάκος της γενιάς μας; δεν γεννήθηκαν ποτέ ή μήπως ιδρωκοπάνε να επιβιώσουν σαν ποπ είδωλα;
......Κατσιμιχαίοι λείψατε...ελπίζω να μην στερέψατε

soloffor7 δεν λείψανε...
Ο νέος δίσκος του Πάνου Κατσιμίχα κυκλοφορεί με τίτλο "οι μπαλάντες των πολυκατοικιών"

Ισως το ότι υπάρχει νέος δίσκος από τον Π. Κατσιμίχα και η συγκεκριμένη απάντηση σε τέτοιο ύφος και στυλ να μην είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους.

Μου κάνει λίγο εντύπωση η σύμπτωση του χρόνου, ειδικά όταν λίγες μέρες πριν μου ήρθε το δελτίο τύπου για την συγκεκριμένη κυκλοφορία, από εταιρία που ειδικεύεται στην προώθηση ανθρώπων, γεγονότων, συναυλιών και δισκογραφίας...

Νομίζω ότι η κίνηση των αδελφών κατσιμίχα να ιδρύσουν το δικό τους label και η κίνηση τους να προσλάβουν κάποιους για να έχουν την μέγιστη προβολή θα πρέπει να μας προβληματίσει λίγο..

Το δελτίο τύπου για την νέα δουλειά των Κατσιμιχαίων μπορείτε να το διαβάσετε εδώ...


Μηνάς

Pedia gia sas.
Thelo na kano mono mia paratirisi se mia anafora tou yianni
(Αν τώρα συγκρίνουμε τον Π. Κατσιμίχα με το Μιχαλάκη, όσον αφορά τις πωλήσεις των δίσκων τους, την προσέλευση του κοινού στις συναυλίες κλπ. ο πρώτος συνθλίβεται κάτω από την εμπορικότητα του δευτέρου).

Paidia diafono. Oi katsimixa exoun kseperasei synolika toys ,peripoy, 400000 diskoys, me ta zesta pota na exoyn poylhsei pano apo 250000 apo to 1985 mexri tora.
Oson afora tis synaylies toys mazeyan para poly kosmo(tora pia den tragoydoyn mazi) kai kosmo olon ton hlikion (kai oxi mono ton mikroteron..).
Ego eimai 31 xronon, kai exo paei se synaylia toy xatzigianni, moy arese , alla moy ftanei h mia fora. Stoys katsimixa hthela na toys blepo arketa pio syxna giati ta tragoudia tous me aggizoyn pio poly.

EYXARISTO .

ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ!!!!

Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά που διάβασα την "συνέντευξη" του Χατζηγιάννη (ή μάλλον τον μόνολογο του δημοσιαγράφου με αποσπασματικές δηλώσεις του Μιχάλη) και αμέσως μετά την απάντηση του Π. Κατσιμίχα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γυρίσω πίσω και να ξαναδιαβάσω την συνέντευξη του πρώτου ψάχνοντας αυτές τις δηλώσεις του στυλ, "δεν έχω ανάγκη κανέναν", "δεν μ'ενδιαφέρει τίποτα"...

Κάνοντας αυτό, σκέφτομαι... "μα πότε τα είπε αυτά ο Χατζηγιάννης?"

Λίγο πιο κάτω λοιπόν συναντάω δηλώσεις του Jorge και της Gate, με τις οποίες καθησυχάζω τον εαυτό μου και σκέφτομαι "Ευτυχώς... Δεν είμαι μόνη..." Σκεφτήκατε μήπως το εξής σεναριάκι? Να διαβάζει ο Χατζηγιάννης την απάντηση του Πάνου και να σκέφτεται... "Δεν εννοούσα αυτό!"? Δεν λέω ότι είναι έτσι αλλά θα μπορούσε να είναι έτσι! Και προσπαθώ, πασχίζω να καταλάβω τι έγινε... Πώς κατέληξε έτσι αυτή η "κουβέντα"!?! Τι εννούσε ο Χατζηγιάννης λέγοντας ότι το 'έντεχνο' πέθανε? Πέθανε εμπορικά? Πέθανε ουσιαστικά? ¶λλωστε κι εγώ κάποια στιγμή μπερδεύτηκα απρόσμενα και τρομακτικά μπορώ να πω όταν άκουσα για την συνεργασία Θεοφάνους με Αλεξίου... και τόσες άλλες... Τι έγινε ρε παιδιά? Κι εκείνα τα ΑΡΙΩΝ με τις κατηγορίες εφιάλτης...

Ναι, ναι η δήλωση του Μιχάλη ήταν σκληρή! Όχι επειδή υπηρέτησε κάποτε το 'έντεχνο' αλλά γιατί το έντεχνο είναι ένα είδος μουσικής το οποίο κάποιοι άνθρωποι ακόμα υπηρετούν και στο οποίο κάποιο άνθρωποι ακόμα πιστεύουν. Εγώ προσωπικά πέρασα μέσα απ'αυτό και απ'το ροκ και το ξένο αλλά τώρα βρίσκω χαρά μέσα στο ρεμπέτικο, ελαφρολαϊκό και καλό λαϊκό. Επειδή λοιπόν δεν υπάρχει άλλος Χιώτης ή Ζαμπέτας ή Καλδάρας ή Βαμβακάρης ή Τσιτσάνης, Νίνου (να μην αρχίσω την ατελείωτη λίστα και ήδη ξεχνάω πολλούς, συγχωρέστε με όχι εσκεμμένα) πρέπει να πω ότι το ρεμπέτικο ή το λαϊκό πέθαναν? Ίσως λοιπόν πέθαναν για κάποιους άλλους αλλά όχι για μένα και θα συνεχίσω να τα υπηρετώ όπως και όσο καλύτερα μπορώ! Ίσως να πέθαναν λόγω μεγάλων αλλαγών επειδή αντιπροσωπεύαν κάποιες άλλες εποχές και αναπόφευκτα εμείς βρισκόμαστε σε μιαν άλλη. Αλλά κάποιοι από μας τα υπηρετούν προς Θεού μακριά οι φανατισμοί, μα πάντοτε με αγάπη. Ο Τσέρτος ή ο Κορακάκης τι κάνουν δηλαδή? Υπηρετούν κάτι πεθαμένο?
Ποιός μπορεί να μου πει λοιπόν πού θα βρίσκονται σε εκατό χρόνια τα κομμάτια των Χ και Π Κατσιμίχα? Θα δίνουν φως σε νέους δημιουργούς, όπως το κάνουν ήδη...
Ίσως γι'αυτό λοιπόν να εκνευρίστηκε (και όχι μόνο) ο Π.Κατσιμίχας... Γιατί το ότι ο Χατζηγιάννης άλλαξε ρότα (για τους δικούς του λόγους, είτε γιατί ήθελε να χαράξει έναν δικό του δρόμο, μια δικιά του πορεία, είτε γιατί βρήκε ένα κενό στην αγορά και το ικανοποίησε με τη μουσική του καθαρό marketing δηλαδή) δεν σημαίνει ότι πέθανε το έντεχνο! Απ'την άλλη (HOTSTATIONGR) Μηνά, σεβαστή η άποψή σου για την δήλωση του Π.Κατσιμίχα τόσο κοντά χρονικά στο λανσάρισμα της καινούριας του δουλειάς, και με βάζει σε σκέψεις!

Και κάτι τελευταίο, αρκετά σας κούρασα... Μπορεί το τραγούδι να μην είναι το 1ο μου επάγγελμα αλλά τραγουδάω σε σχήματα και σε δουλειές συνέχεια. Φέτος ήμουν με τον Μιχ Δημητριάδη και δεν το λέω για αυτοπροβολή, θα καταλήξω κάπου. Ήρθα σε επαφή με καταξιωμένους μουσικούς στον χώρο αυτόν και συζήτησα μαζί τους το θέμα του καλαμιού! Μιλάμε για μουσικούς που έχουν παίξει με Καζαντζίδη, Ρία Κούρτη, Γαβαλά, Π.Πάνου και άλλους. Το συμπέρασμα που έβγαλα (το οποίο μάλιστα μαχητικά αρνούμαι να παραδεχτώ, όχι μόνο από προσωπικής εμπειρίας αλλά και επειδή έτσι θέλω να πιστεύω) ήταν το εξής. Όταν απ'τη μια μέρα στην άλλη (μπορεί χρονικά να μην είναι έτσι αλλά έτσι φαίνεται) εκεί που διαπραγματευόσουν σαν άγνωστος καλλιτέχνης το "νυχτοκάματο" σου με τον επιχειρηματία, ξαφνικά σε παρακαλάνε ή σου έρχονται διάφορες προτάσεις από επιχειρηματίες να σε "φιλοξενήσουν" στον χώρο τους και έχεις στην καμπουρίτσα σου συνεργασίες με ονόματα όπως Γαλάνη κλπ, τότε αναπόφευκτα "ανεβαίνεις το καλάμι". Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, αν και λίγο δύσκολο με την τροπή που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα γενικά. Δεν ζούμε πλέον στην απλότητα μιας άλλης εποχής...
Το καλάμι λοιπόν καβαλιέται και μπορεί να μην είσαι καν φτασμένος ή μπορεί να έχεις βγει από κανένα reality game (έτσι τα λέω εγώ) όπως BAR, FAME STORY κλπ και να πιστεύεις ότι είσαι ο/η μοναδικός/ή, γιατί είσαι στην ουσία μοναδικός/ή σαν άτομο, όπως ο καθένας.
Σκέψου μόνο ότι όταν φτάσεις εκεί ψηλά, σ'όποιο σκαλάκι και να βρεθείς, θα πρέπει (ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ) να διατηρήσεις την απλότητα, την αυθεντικότητα και την αρχική 'ποιότητά' σου (όποια κι αν είναι αυτή) για να παραμείνεις αληθινός/ή στον εαυτό σου...
Όταν λοιπόν έχεις φτάσει κάπου και κάποια άτομα σε θεωρούν μοναδικό και σε βλέπουν σαν πρότυπο για διάφορους λόγους, προσπάθησε να είσαι πρότυπο και να αντανακλάς με αγάπη και δύναμη την αξία που σου δίνουν οι άλλοι.
Και σ'αυτό το θέμα, μόνο ο ίδιος ο Χατζηγιάννης, αγαπητοί μου φίλοι, ξέρει μέσα του αν και πόσο το έχει καταφέρει πραγματικά αυτό!

Το παρατράβηξα ε???

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός, αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις... ('Ο Γκρεμός' Χατζιδάκις)


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Mariagoros on 20-04-2004 12:26 ]