οκ, μιας και το όλο θέμα ξεδιπλώνεται διαρκώς (όχι μόνο εδώ αλλά στα μπλογκς), ας γράψω κι εγώ λίγο πιο ελεύθερα, όπως κάνει όλοςο κόσμος. Εγραψα πως δεν με εκφράζει συναισθηματικά, ιδεολογικά και αισθητικά το τάϊμινγκ των επιθέσεων / καταγγελιών. Και πως, ο συνδυασμός η ανάδειξη της προσωπικης οδύνης και των προσωπικού δράματος του εκλιπόντος, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί παρά να βάλει σε σκέψεις για τη σιωπηλή μοίρα των χιλιάδων ανώνυμων καρκινοπαθών κλπ. Και αυτό, σε προσωπικό επίπεδο, τουλάχιστον.
Αλλά συγνώμη (τρόπος του λέγειν για το συγνώμη ..) αρχίζω να εκνευρίζομαι
όταν, τελικά, το βάρος της όποιας "ιεροσυλίας" (ναι με εισαγωγικά και θα εξηγήσω για ποιό λόγο είναι τα εισαγωγικά), πέφτει στην πλάτη εκείνων που επισημαίνουν και προβάλουν μία άλλη στάση, πέραν αυτής του γενικού πένθους ή της σιωπής. Γιατί δηλαδή, οι δημοσιογράφοι των παραθύρων
που έχουν στημένο τον προσωπικό του γιατρό για να βγάλει στον αέρα ως πρώτη αποκλειστικότητα τα τελευταία λόγια του Αρχιεπισκόπου, και με την αξιοπρεπέστατη άρνησή του, δίνουν τον λόγο καπάκι σε άλλον δημοσιγράφο για να αποκαλύψει τα τλευταία λόγια σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, δεν ιεροσυλούν ?
Κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι, ψιθυρίζοντας, "ναι σας καταλαβαίνουμε, το σεβόμαστε, είναι προσωπικές στιγμέ αυτές" και μετά ΠΑΡΕ ΝΑΧΕΙΣ τα τελευταία λόγια από εμας.Για μένα αυτό είναι βεβήλωση με εργαλείο τα δάκρυα και με υπόκρουση την κλασσική μουσική.
Οπως επίσης, όταν εν μέσω εθνικού πένθους ξεκινουν οι διεργασίες και οι συσχετισμοί για την διαδοχή με σχετικές ανταποκρίσεις,
όταν η κοινωνία δεν περιορίζεται στο να τιμά την μνήμη, έστω το δράμα, έστω αυτού του ενός, αλλά ξεκινά ήδη τις ιστορικές αναφορές τις πολιτικές αναλύσεις για το έργο το εκλπόντος, την ιστορία του και όλα τα σχετικά, τότε από μόνη της ακυρώνει την απαίτηση, για σιωπή, σκέψη, περισυλλογή και οτιδήποτε άλλο θα άρμοζε σε αυτό που λένε "αποχαιρετισμός νεκρού", είτε αυτός ειναι φίλος, είτε εχθρός. Και δίνει το οποιοδήποτε δικαίωμα για την έκφραση της διαφωνίας.
Τέλος, αν εγώ είχα χάσει τον πατέρα μου (πρόσφατα εννοώ) όπως έγραψε πως τον έχει χάσει ο asxetos και κάποιος χαρακτήριζε την "κριτική" στάση μου ως έλλειμμα γνώσης του τι εστί θάνατος και απόδοση τιμής σε νεκρό, όπως έγραψαν για τον asxeto, θα τον ειχε πάρει και θα τον είχε σηκώσει. Απλά. Ξέρετε, καμμία φορά, (ενδεχομένως άθελά μας) προσπαθώντας να σώσουμε και να τιμήσουμε μνήμες κάποιου, τσακίζουμε κάποιον άλλον. (η όλη φάση "εξελίχθηκε" σε μπλογκ)..
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 30-01-2008 00:41 ]