Ο συγγραφέας, ερωτηθείς σε συνέντευξη εάν τα στοιχεία που γράφει είναι αληθινά, απάντησε:
"Κάθε λέξη".
Μόνον για αυτήν την απάντηση και στάση, και για το ότι έπεισε και ενθουσίασε όλους τους αναγνώστες που ξέρω, θα κάνω εδώ μία παραφωνία.
Και εγώ το διάβασα απνευστί, ήταν σαν μία ευχάριστη ταινία δράσης που αλλάζουν γεγονότα και τόποι. Η επαφή με την αλήθεια όμως είναι, όπου υπάρχει, μόνον συμπτωματική.
Δεν θα γράψω για θρησκευτικά ή θεολογικά πράγματα, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί όπως είμαι σεσημασμένο έκφυλο κωλόπαιδο μπορεί να πέσει κεραυνός να με κάψει! Αλλά ας πούμε για γεγονότα.
Με τι να πρωτοκαταπιαστώ; Τα έχω χαμένα. Ας πάρουμε όμως ένα δείγμα από τα πολλά: Τον ισχυρισμό ότι η θεότητα του Ιησού εισήχθη στον χριστιανισμό με την πρώτη οικουμενική σύνοδο.
“The Bible did not arrive by fax from heaven” declares Teabing. “The Bible is a product of man, my dear. Not of God. The Bible did not magically fall from the clouds. The Bible, as we know it today, was collated by the pagan Roman emperor Constantine the Great. In 325 AD, he decided to unify Rome under a single religion: Christianity. Constantine needed to strengthen the new Christian tradition and held a famous gathering known as the Council of Nicea. Until that moment in history, Jesus was viewed by his followers as a mortal prophet….a great and powerful man, but a man nonetheless. A mortal. Jesus’ establishment as the Son of God was officially proposed and voted on by the Council of Nicea. A relatively close vote at that. Nonetheless, establishing Christ’s divinity was critical to the further unification of the Roman Empire and to the new Vatican power base. Constantine commissioned and financed a new Bible, which omitted those gospels that spoke of Christ’s human traits and embellished those gospels that made him godlike. The earlier gospels were outlawed, gathered up and burned.”
Ο συγγραφέας έκρινε ότι έπρεπε να στηριχθεί μάλλον στα ευαγγέλια των Γνωστικιστών, τα οποία, κάτω από τις ευνοϊκότερες χρονολογήσεις, είναι πάνω από 100 χρόνια νεώτερα αυτών της Καινής Διαθήκης. Οι Γνωστικιστές πίστευαν επίσης ότι τα κανονικά ευαγγέλια περιέχουν συμβολικές μόνον αφηγήσεις και όχι γεγονότα, και με το πνεύμα αυτό προχώρησαν στην συγγραφή δικών τους ευαγγελίων, 'βελτιωμένων'. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να βασιστεί κανείς.
Διερωτώμαι δε εάν σκοπίμως παρέβλεπε ο συγγραφέας απλά πράγματα, όπως ότι έργα πατέρων πρό της συνόδου περιέχουν λήμματα από τα κανονικά ευαγγέλια, τμήματα των οποίων τονίζουν την επίμαχη ιδιότητα. Ή ότι υπάρχουν αρκετά σπαράγματα χειρογράφων των ευαγγελίων που φτάνουν μέχρι τον 1ο αιώνα και που καλύπτουν ικανό εύρος για να αποφανθούμε για το γενεαλογικό δένδρο των αντιγράφων (σε αυτό μπορούν να μας διαφωτίσουν οι φιλόλογοι που έχουν ασχοληθεί με τον κλάδο της Κριτικής των Εκδόσεων των Κειμένων). Ή επιτέλους ότι οι πατέρες πρό της συνόδου θεωρούν την θεότητα τού Ιησού δεδομένη, όπως φαίνεται από δύο παραδείγματα μεταξύ πολλών:
Κλήμεντος Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας (190 μ.Χ.)
[1:7:1]
Αίτιος γουν ο λόγος, ο Χριστός, και τού είναι πάλαι ημάς (ήν γαρ εν θεώ), και τού ευ είναι (νυν δη επεφάνη ανθρώποις) - αυτός ούτος ο λόγος, ο μόνος άμφω θεός τε και άνθρωπος, απάντων ημίν αίτιος αγαθών.
Ιουστίνου Φιλοσόφου και Μάρτυρος (100~165 μ.Χ.) πρός Τρύφωνα
[126:1]
Τίς δ' εστίν ούτος, ος και άγγελος μεγάλης βουλής ποτε, και ανήρ δια Ιεζεκιήλ, και ως υιός ανθρώπου δια Δανιήλ, και παιδίον διά Ησαϊου, και Χριστός και θεός προσκυνητός δια Δαυείδ, και Χριστός και λίθος δια πολλών, και σοφία δια Σολομώντος, και Ιωσήφ και Ιούδας και άστρον δια Μωυσέως, και ανατολή δια Ζαχαρίου, και παθητός και Ιακώβ και Ισραήλ πάλιν δια Ησαϊου, και ράβδος και άνθος και λίθος ακρογωνιαίος κέκληται και υιός θεού, ει εγνώκειτε, ω Τρύφων, έφην, ουκ αν εβλασφημείτε εις αυτόν ήδη παραγενόμενον και γεννηθέντα και παθόντα και αναβάντα εις τον ουρανόν` ος και πάλιν παρέσται, και τότε κόψονται υμών αι δώδεκα φυλαί. Επεί ει νενοήκατε τα ειρημένα υπό τών προφητών, ουκ αν εξηρνείσθε αυτόν είναι θεόν, τού μόνου και αγεννήτου και αρρήτου θεού υιόν.
Αλλά κάποιος μπορεί να αντιτάξει και την κοινή λογική: Πώς αυτός ο κόσμος, που μπροστά στον αυτοκράτορα έχανε τα πάντα ένεκα της (όποιας;) πίστης του αρνούμενος να συμβιβαστεί και έπεφτε στα λιοντάρια, όταν ο αυτοκράτορας τού ανακοίνωσε την αλλαγή του ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, είπε "ω, υπέροχα!";
Το διασκεδαστικό όμως είναι πώς νοείται από τον συγγραφέα η αμφίρροπη ψηφοφορία (ίδε υπογράμμιση στο λήμμα). 318 προς 2 θεωρείται παρ΄ολίγον;
Ενώ το βιβλίο έχει πολλές άλλες εξώφθαλμες μυθοπλασίες, δεν θα ασχοληθώ παρά μόνο με άλλη μία, και έχω τον λόγο μου: Τα περί σταυροφοριών. Κατά τον συγγραφέα, σε αυτούς ανατέθηκε το ρομαντικό έργο της σωτηρίας της γνώσης, του μυστικού των μυστικών, του δισκοπότηρου, ωραίο θέμα για βίντεο γκέιμ. Μία επίσκεψη όμως στις σελίδες του βιβλίου του Αμίν Μααλούφ "Οι σταυροφορίες από την σκοπιά των Αράβων" θα μας πείσει εάν αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να φέρουν λεπτά μυστικά και γνώσεις. Οι ανθρωποφαγίες δεν τους άφηναν πολύ ελεύθερο χρόνο (1η σταυροφορία, πχ Μαάρα). Η βαρβαρότητα και η αγραμματοσύνη τους προκαλούσαν αλγεινή εντύπωση (βλέπε πχ περιστατικό με Ρωμηό γιατρό και Φράγκο γιατρό). "Περνώντας" δε από την Κωνσταντινούπολη το 1204 έδειξαν, πέρα από την ανείπωτη φρίκη, και τον λόγιο χαρακτήρα τους, που προσήκει σε φύλακες της ανώτατης γνώσης, καθώς λέγεται ότι έδωσαν το περιεχόμενο των βιβλιοθηκών για την θέρμανσή τους. Τα μυστικά εκείνων των σελίδων, ειδικά αυτών που δεν έτυχε να σώζεται αντίγραφο σήμερα, πράγματι διαφυλάχθηκαν ες αεί. Δεν μπορώ ούτε να αναλογιστώ την ζημιά.
Γιατί όμως η ωραιοποίηση; Γιατί οι ιππότες είναι το σχήμα από όπου έλκουν καταγωγή οι Μασόνοι (λέγεται ότι όσοι γλίτωσαν από την σφαγή επί Φιλίππου του Καλού έγιναν η απαρχή της Μασονίας). Και το βιβλίο όλο είναι μία εκδήλωση... τρυφερής αγάπης προς αυτήν. Οι Μασόνοι ακριβώς ισχυρίζονται ότι διασώζουν τις αρχαίες χαμένες γνώσεις και την αλήθεια για το "δισκοπότηρο" όπως ακριβώς την θέτει ο συγγραφέας, ο οποίος ενστερνίζεται και εκλαϊκεύει κάποια δόγματά τους.
Αχ, και αυτή η Εμμονή στα Σύμβολα. Ένα μασονικό ιδίωμα, δοκιμασμένο σχήμα μυστικών εταιρειών. Αυτή η λατρεία στα σήματα της οικείας ποδοσφαιρικής ομάδος που συνέχει τους οπαδούς φτάνει συχνά σε επίπεδα παραληρήματος: Θυμηθείτε στο βιβλίο πώς ανέκραξαν οι πρωταγωνιστές όλο συγκίνηση φθάνοντας στην εκκλησία που έφτιαξαν οι ιππότες, "γεμάτη μασονικά σύμβολα!". Εκεί και αλλού διαβάζουμε για την δύναμη και την πολλαπλή και υπερβαθεία σημασία των (μασονικών) συμβόλων... Όσο δε για την σπουδαία πολυσημίαν αυτή, σας έχω μία έκπληξη για το τέλος.
Και φυσικά, γίνεται η Σταδιακή Αποκάλυψη της Κεκρυμμένης Αληθείας και ...Χώνευση της από τον μυούμενο. Αναρρίχηση βαθμών. Ή χειραγωγία του αναγνώστη. Πραγματικά, δεν νιώσατε το χέρι του συγγραφέα στον πισινό όταν διαβάζατε "πόσα δεν μας μάθαιναν στο σχολείο!" ή "πω, πω! τώρα πια καταλαβαίνω, πόσο παρεξήγησα καλέ τον αγαπημένο μου παππού, πλέον πολύ αργά κατάλαβα, πόσο έχω τύψεις!". Μου φαινόταν σαν προσηλυτιστικό κόμικ.
Το δε τέλος της χειραγωγίας αυτής στην αντι-γνώση που υφιστάμεθα όχι μόνο από ένα βιβλίο αλλά και από αλλού (ας το θέσω απαλά), μοιάζει άγνωστο, το αφήνουμε ως άσκηση στον αναγνώστη. Για βοήθημα όμως σας φύλαξα αυτό το υπέροχο λήμμα του Albert Pike, ο οποίος είναι κατά κάποιο τρόπο ο πατριάρχης των μασονικών στοών. Είναι από το Morals and Dogma, βιβλίο το οποίο μέχρι το 1974 ελάμβανε ο μυούμενος στον 14ο βαθμό.
"The Blue Degrees are but the outer court or portico of the Temple. Part of the symbols are displayed there to the Initiate, but he is intentionally misled by false interpretations. It is not intended that he shall understand them; but it is intended that he shall imagine he understands them. Their true explication is reserved for the Adepts, the Princes of Masonry. The whole body of the Royal and Sacerdotal Art was hidden so carefully, centuries since, in the High Degrees, as that it is even yet impossible to solve many of the enigmas which they contain. It is well enough for the mass of those called Masons, to imagine that all is contained in the Blue Degrees; and whoso attempts to undeceive them will labor in vain, and without any true reward violate his obligations as an Adept. Masonry is the veritable Sphinx, buried to the head in the sands heaped round it by the ages. "
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : grammophone στις 06-11-2005 17:00 ]
