Είναι η αυτοκτονία επιλογή;

Παράθεση: Το μέλος Liza32 στις 04-06-2007 στις 13:54 έγραψε... όχι βέβαια! Η ζωή είναι πολύτιμη, και κανένας δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρέσει, ακόμα και αν πρόκειτε για το ίδιο το άτομο που σκέφτηκε μια τέτοια πράξη! Η αυτοκτονία δεν είναι λύση στα προβλήματα που μας απασχολούν.

Η ζωή είναι πολύτιμη γενικά, συμφωνώ.
Γιατί όμως δεν έχει δικαίωμα κάποιος να παύσει την δική του όταν εκείνος το νομίζει; Σε εκείνον δεν ανήκει;

Θεωρητικά είναι επιλογή.
Για όσους τη διαπράττουν είναι μονόδρομος.
Κατά τη γνώμη μου πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα ψύχραιμα και να προσπαθούμε να λύνουμε τα προβλήματά μας.Ο Θάνατος δεν είναι λύση, γιατί έτσι απλά διαφεύγουμε από το πρόβλημα μόλις δούμε τα σκούρα, αλλά το πρόβλημα μένει, υπάρχει και πιθανώς βασανίζει όσους έχουν μείνει πίσω μας.(και ίσως και μεγαλύτερο.)

ο μύθος του σίσυφου



Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ' όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, κάπως δικαιολογημένα, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ' τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία.
Εάν πιστέψουμε τον Όμηρο, ο Σίσυφος ήταν ο πιο ήσυχος κι ο συνετότερος των θνητών. Μια άλλη, όμως, παράδοση τον παρουσιάζει σαν ληστή. Δε βλέπω εδώ καμιά διαφορά. Οι γνώμες διαφέρουν πάνω στα αίτια που τον ανάγκασαν να γίνει ο χωρίς κέρδος εργάτης του Άδη. Κατ' αρχάς του καταλογίζουν κάποια αστοχασιά με τους θεούς. Αποκάλυψε τα μυστικά τους. Η Αίγινα, κόρη του Αισώπου, αρπάχτηκε από τον Δία. Ο πατέρας ταράχτηκε απ' την απαγωγή και απευθύνθηκε στον Σίσυφο. Αυτός, που ήξερε για την αρπαγή, υποσχέθηκε στον Ασωπό να τον βοηθήσει, με τον όρο πως θα έδινε νερό στον Ακροκόρινθο. Για τους ουράνιους κεραυνούς, θα δεχτεί την ευλογία του νερού. Τιμωρήθηκε στον Άδη. Ο Όμηρος μας διηγείται επίσης ότι ο Σίσυφος αλυσόδεσε το Θάνατο. Ο Πλούτων δεν μπόρεσε να ανεχτεί το θέαμα της έρημης και σιωπηλής αυτοκρατορίας του. Έσπευσε να στείλει το θεό του πολέμου που ελευθέρωσε το Θάνατο από τα χέρια του νικητού του.
Λένε ακόμα πως όταν ο Σίσυφος ήταν ετοιμοθάνατος θέλησε να δοκιμάσει ανόητα την αγάπη της γυναίκας του. Τη διέταξε ν' αφήσει άταφο το πτώμα του στη μέση της δημόσιας πλατείας. Ο Σίσυφος ξαναβρέθηκε στον Άδη. Κι εκεί, θυμωμένος εξ αιτίας μιας υπακοής τόσο αντίθετης στην ανθρώπινη αγάπη, πήρε την άδεια από τον Πλούτωνα να επιστρέψει στη γη για να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Μα όταν ξανάδε την όψη αυτού του κόσμου, γεύτηκε το νερό και τον ήλιο, τις ζεστές πέτρες και τη θάλασσα, δεν ήθελε να γυρίσει στην καταχθόνια σκιά. Οι προσκλήσεις, οι θυμοί κι οι συμβουλές δεν απέδωσαν τίποτα. Για πολλά χρόνια αφέθηκε στην καμπύλη του κόλπου, στη λάμψη της θάλασσας και στα χαμόγελα της γης. Χρειαζόταν η επέμβαση των θεών. Ο Ερμής ήρθε να πιάσει τον θρασύ από το σβέρκο και, αποσπώντας τον απ' τις χαρές του, τον ξανάφερε με τη βία στον Άδη όπου ο βράχος του ήταν έτοιμος.
Έχουμε ήδη καταλάβει πως ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Τα πάθη του τον συνιστούν περισσότερο απ' το μαρτύριό του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, το μίσος του για το θάνατο και το πάθος του για τη ζωή του στοίχισαν αυτό το ανείπωτο μαρτύριο, να δίνει όλο του το είναι χωρίς ανταμοιβή. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τα γήινα πάθη. Δε μας αφηγούνται τίποτα για τον Σίσυφο στον Άδη. Οι μύθοι φτιάχνονται για να τους ζωογονεί η φαντασία. Σ' αυτόν βλέπουμε μόνο όλη την προσπάθεια ενός τεντωμένου κορμιού ν' ανασηκώσει την πελώρια πέτρα, να τη γυρίσει και να την κάνει ν' αναρριχηθεί σε μια πλαγιά που έχει ανεβοκατέβει εκατό φορές. Βλέπουμε το συσπασμένο πρόσωπο, το κολλημένο πάνω στην πέτρα μάγουλο, τον ώμο που δέχεται το λασπωμένο όγκο, το πόδι που τον στηρίζει, τη διαστολή των μυώνων, την ανθρώπινη σιγουριά δυο χεριών γεμάτων γη. Στο έπακρο αυτής της τρομερής προσπάθειας, της μετρημένης με το χωρίς ουρανό διάστημα και το χωρίς βάθος χρόνο, ο σκοπός εκπληρώνεται. Ο Σίσυφος τότε, κοιτάζει την πέτρα να κατηφορίζει σε μερικές στιγμές προς αυτόν το χαμηλό κόσμο απ' όπου θα πρέπει να την ανεβάσει πάλι στην κορυφή. Ξανακατεβαίνει στην πεδιάδα.
Όσο διαρκεί αυτή η επιστροφή, αυτή η παύση, ο Σίσυφος μ' ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα. Βλέπω αυτό τον άνθρωπο να ξαναπηγαίνει, βαδίζοντας βαριά μα σταθερά, προς το ατέλειωτο μαρτύριο. Αυτή η ώρα που είναι σα μια αναπνοή και ξανάρχεται το ίδιο σίγουρα με τη δυστυχία του, αυτή η ώρα, είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια απ' τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά - σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του. Είναι πιο δυνατός από το βράχο του.
Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωάς του έχει συνείδηση. Πράγματι, που θα βρισκόταν ο πόνος του, εάν σε κάθε βήμα τον ενθάρρυνε η ελπίδα της επιτυχίας; Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής τους: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκή η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.

Έτσι, αν η κατάβαση γίνεται για μερικές μέρες μέσα στον πόνο, μπορεί να γίνει επίσης μέσα στη χαρά. Αυτή η φράση δεν είναι υπερβολική. Φαντάζομαι ακόμα τον Σίσυφο να ξαναπηγαίνει προς το βράχο του και τον πόνο ν' αρχίζει. Όταν οι εικόνες της γης μένουνε τόσο δυνατά στη μνήμη, όταν η επιθυμία της ευτυχίας γίνεται τόσο έντονη, στην καρδιά του ανθρώπου γεννιέται όλη η θλίψη: είναι η νίκη του βράχου, γίνεται βράχος ο ίδιος. Η αμέτρητη λύπη είναι ανυπόφορη. Είναι οι νύχτες μας στη Γεσθημανή. Μα οι αβάσταχτες αλήθειες καταστρέφουν όταν μαθαίνονται. Έτσι, στην αρχή, ο Οιδίπους υπακούει στο πεπρωμένο που αγνοεί. Η τραγωδία του αρχίζει από τη στιγμή που μαθαίνει. Αλλά τότε, τυφλός κι απελπισμένος, γνωρίζει ότι το μόνο που τον κρατάει δεμένο μ' αυτό τον κόσμο είναι το δροσερό χέρι ενός κοριτσιού και μια μεγαλόστομη φράση αντηχεί: "Παρά τις τόσες δοκιμασίες, τα γερατειά και το μεγαλείο της ψυχής μου, μου δίνουν το δικαίωμα να κρίνω πως όλα είναι καλά". Ο Οιδίπους του Σοφοκλή, σαν τον Κιρίλωφ του Ντοστογιέφσκι, δίνει έτσι τον τύπο της παράλογης νίκης. Η αρχαία σύνεση συναντιέται με το σύγχρονο ηρωισμό.
Δεν ανακαλύπτει κανείς το παράλογο αν δεν επιχειρήσει να γράψει κάποιο εγχειρίδιο ευτυχίας. "Ε, πώς, από τόσο στενούς δρόμους…;" Όμως, ένας κόσμος υπάρχει. Η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης. Είναι αχώριστα. Θα ήταν σφάλμα να πει κανείς πως η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από την ανακάλυψη του παράλογου. Συμβαίνει το ίδιο συχνά, το συναίσθημα του παράλογου να γεννιέται από την ευτυχία. "Κρίνω πως όλα είναι καλά", λέει ο Οιδίπους, κι αυτή η φράση είναι ιερή. Αντηχεί στο βάρβαρο και περιορισμένο από τον ανθρώπινο κόσμο. Δείχνει πως τίποτα δεν είναι, δεν ήταν εξαντλημένο. Διώχνει απ' αυτό τον κόσμο ένα θεό που μπήκε μ' απληστία και με τη γεύση των ανώφελων πόνων. Από το πεπρωμένο δημιουργεί μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει οπωσδήποτε να ρυθμιστεί ανάμεσα στους ανθρώπους.
Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Το πεπρωμένο του του ανήκει. Ο βράχος είναι η πραγματικότητά του. Όμοια, ο παράλογος άνθρωπος όταν μελετάει το μαρτύριό του, κάνει όλα τα είδωλα να βουβαθούν. Στο ξαφνικά παραδομένο στη σιωπή του σύμπαν, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητες και μυστικές επικλήσεις, προσκλήσεις προς όλα τα πρόσωπα, αποτελούν την αναγκαία επιστροφή και το τίμημα της νίκης. Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα. Ο παράλογος άνθρωπος λέει ναι και ο αγώνας του θα είναι πια αδιάκοπος. Εάν υπάρχει ένα προσωπικό πεπρωμένο, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή εξαιρετικής τύχης ή το πολύ να υπάρχει μια, εκείνη που κρίνεται σα μοιραία κι αξιοκαταφρόνητη. Όσο για τις υπόλοιπες, ο άνθρωπος ξέρει πως είναι κύριος της ζωής του. Σ' αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στη ζωή του, ο Σίσυφος - πηγαίνοντας πάλι προς το βράχο του - μελετάει αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που γίνεται πεπρωμένο του, φτιαγμένο από τον ίδιο, απλό κάτω απ' το βλέμμα της μνήμης και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του. Έτσι, πεισμένος για την εντελώς ανθρώπινη προέλευση όλων των ανθρώπινων, τυφλός που ποθεί να δει και ξέρει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, βρίσκεται πάντα σε πορεία. Ο βράχος γυρίζει ακόμα.
Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.

Κατ' αρχάς να ζητήσω συγγνώμη από τον συντάκτη του παραπάνω κειμένου που κυκλοφορεί, για το κλόπυράητ (κι αν είναι του Καμύ pardonne-moi, Albert ::biggrin:)
Το παραθέτω για να πω μονάχα αυτό. Ο Καμύ προτού καταλήξει σε αυτή την οπτική του (παράλογου) ανθρώπου, πρότεινε να εξεταστεί πρώτα το φιλοσοφικό ερώτημα της αυτοκτονίας (καθώς οι φιλόσοφοι φαίνεται να είναι οι τύποι που το έχουν ψάξει περισσότερο/το έχουν διαπράξει λιγότερο ). Αν η απάντηση είναι "Ναι", τότε μόνο έχει νόημα να εξεταστούν οποιαδήποτε άλλα φιλοσοφικά ερωτήματα. Αν η απάντηση είναι "Όχι" και θέλουμε να είμαστε συνεπείς φιλόσοφοι...

Η απάντηση που δίνουν οι άνθρωποι που ξυπνάνε για ακόμη μια μέρα (και αντιμετωπίζουν όλα τα δεινά της φύσης αλλά και των συνανθρώπων τους και στο τέλος αυτής της ημέρας είναι όρθιοι για να ξυπνήσουν σε ένα καινούργιο αύριο) είναι καταφατική.

Η απάντηση κάποιων άλλων ανθρώπων, που επέλεξαν συνειδητά ή ακούσια να αυτοκτονήσουν, ήταν αποφατική.

Όπως και να 'χει, προφανώς, αποτελεί επιλογή.

Νομίζω πως είναι επιλογή, αλλά είναι η εύκολη επιλογή. Δυνατός πραγματικά είναι όποιος προσπαθεί να ξεπεράσει κάθε δυσκολία της ζωής του και αντιμετωπίζει τα προβλήματά του. Το να βάλει τέλος στη ζωή του είναι σαν να τα παρατάει, και αυτό είναι το μόνο εύκολο.
Είναι επιλογή του καθενός, όμως πολλές φορέ΄ς ο καθένας την επιλέγει χωρίς να σκέφτεται και τους γύρω του που τον αγαπάνε.

Λένε πως ο θεός μας έδωσε τη ζωή και πως μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να μας την πάρει πίσω όταν το κρίνει αναγκαίο.Από την άλλη λένε πως μας έδωσε ελεύθερη βούληση άρα εμείς αποφασίζουμε.Τραγικό έτσι;;;
Κατά την άποψη μου είναι επιλογή μας!!!Αν και εγώ θα προτιμούσα την ευθανασία...

Κατα τη γνώμη μου είναι φυσικά επιλογή που όμως δεν είναι απαραίτητα λύση.Δεν έχω σχέση με θρησκευτικές απόψεις και αυτά για το ποιός μας έδωσε τη ζωή και τα λοιπά.Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει με τη ζωή του,πόσο μάλλον να την τερματίσει,αρκεί να έχει συνειδητοποιήσει αυτό που κάνει!!

Αυτό το topic που διάβασα πρόσφατα:το "Μάτι" του Ναμπόκωφ--πολύ καλό!
--μου θύμησε και αυτό:


Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ηταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Oλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.

Κ.Καρυωτάκης

Παράθεση: Το μέλος esta στις 17-06-2007 στις 18:03 έγραψε... Κατα τη γνώμη μου είναι φυσικά επιλογή που όμως δεν είναι απαραίτητα λύση.Δεν έχω σχέση με θρησκευτικές απόψεις και αυτά για το ποιός μας έδωσε τη ζωή και τα λοιπά.Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει με τη ζωή του,πόσο μάλλον να την τερματίσει,αρκεί να έχει συνειδητοποιήσει αυτό που κάνει!! Αυτό το topic που διάβασα πρόσφατα:το "Μάτι" του Ναμπόκωφ--πολύ καλό! --μου θύμησε και αυτό: Ιδανικοί αυτόχειρες Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους. Ηταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία. Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων, τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία των ουρανών, η ερημιά των τόπων. Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση, τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε, τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει. Oλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το, σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει, αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει. Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα, ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος, «όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα», πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος. Κ.Καρυωτάκης

Εισαι οντως δεκαπεντε χρονων?

Πως θ'αναβαλλουν βεβαιοι κατα βαθος....

Ο Θεός της ολοκληρωτικής παντανάσσης!

Ω, πόσον ωραία ήτο αυτή η εαρινή νύξ, πόσον λαμπροί ήσαν οι αστέρες, πόσον ακαταμέτρητον ήτο το ύψος του ουρανού! Οποία μεγαλοπρέπεια! Οποία μεγαλωσύνη! Τι ήτο αυτό το απροσμέτρητον; Ενα μεγάλο χάος, ή μια σοφή διάρθρωσης στοιχείων ασυλλήπτων από την διάνοιαν του ανθρώπου, έργον ενός εξουσιάζοντος και διευθύνοντος τα πάντα παντοδυνάμου νού; Ησαν τα πάντα τυχαία, ή ωφείλοντο εις μίαν θέλησιν και μίαν λογικήν τελείως τυχαία, ή ωφείλοντο εις μίαν θέλησιν και μίαν λογικήν τελείως υπεράνθρωπον, εις μίαν ικανότητα ίλιγγον επιφέρουσαν, της οποίας τα έργα κατέληγαν εις μίαν θεσπεσίαν αρμονίαν; Μήπως οι απέραντοι κόσμοι που την απετέλουν ήσαν το έργον όχι του Θεού, που η εκκλησία θέλει να μας επιβάλη, αλλά ενός θεού τελείως διαφορετικού, ενός θεού αλήθεια παντοκράτορος, ενός θεού αλήθεια παντοδυνάμου, που υπήρχε μέσα στα ίδια τα έργα του και σε όλα τα κτίσματά του, αποτελούντος ένα με αυτά, και υπάρχοντος παντού αλλ΄ αοράτου, όπως είναι υπαρκτόν αλλά μή ορατόν εις τους πολλούς το Μέγα Φώς το Ακτιστον, το Μέγα Φώς το Απιαστον, το εν μεγαλείω και δόξη καταυγάζον, το εις τους αιώνας άπιαστον, μα εκθαμβωτικά εις τους αιώνας των αιώνων ορατόν, μόνον εις όσους ευλογήθηκαν με την υψίστην Χάριν το Φώς αυτό να ιδούν; Μήπως άπαντα ταύτα ήσαν ο θεός, ο μόνος αληθινός - τουτέστιν μια παμμεγίστη, μια υπερτάτη δύναμις ή ενέργεια "λελογισμένη" και παντάνασσα, και επί της Γης και εν Υψίστοις; Αλήθεια, μήπως αυτά ήσαν ο Θεός και όχι εκείνος ο ηθικολόγος τύραννος και τιμωρός κριτής - τουτέστιν ένας μεγάλος Αρχων Φωτεινός, αυτόφωτος, τελείως άσχετος με τας εννοίας του Καλού και του Κακού; {...} Ποίος ήτο ο Σείριος, ο Ωρίων; Ποίος ο Βέγας; Ποίος ο Ζεύς; Ποία η Αφροδίτη; Τι ήτο ο μέγας επουράνιος ποταμός, ο Γαλαξίας; Τι ήτο η Μέδουσα, ο Ιππόκαμπος, ο Αστερίας; Τι ήσαν τα μαλάκια και οι σπονδυλωτοί ιχθύες; Τι ήτο ο Βροντόσαυρος, το Δεινοθήριον, η Φάλαινα, το Μαμούθ, ο Ελέφας; Τι ήτο η ώσις εκείνη που εξεκίνησε από τους πυθμένας των ωκεανών εις την αυγήν της προανθρώπινης ιστορίας και έφθανε πέραν από τας αιχμηρότητας και τους κοχλασμούς της Γής. {...} Τι ήτο αυτό που εσύρετο, όταν εγκατέλειψε τα υγρά ανήλια βάθη, τι ήτο αυτό που εσύρετο, αρχικώς εις γυμνάς θειούχους εκτάσεις, και που ωρθώθη επί τεσσάρων και εν τέλει επί δύο ποδών, και, καθώς είδε ότι είχε αποκτήσει χέρια, ήρχισε να συλλέγη τους καρπούς και τας οπώρας και να κατασκευάζη εργαλεία και όπλα; Τι ήτο αυτό που ούρλιαζε, εσφύριζε ή εβρυχάτο, εις πυκνούς δρυμούς και εις αμμώδη έλη, και έπειτα έγινε αίσθημα, οίστρος, ποιητής, ταγός και λόγος; {...} Τι ήσαν αυταί αι αλλαγαί και εξελίξεις; Τι ήσαν οι μετουσιώσεις; Τι ήτο αλήθεια, ο Σείριος, ο Ωρίων; Τι ήσαν οι προφήται; Τι ήσαν ο Μωυσής, ο Ιεζεκιήλ, ο Ησαϊας; Τι ήτο ο Ιησούς Χριστός; Τι ήτο ο Σατανάς; Τι ήτο, εν τέλει, ο άνθρωπος; Τέκνον της ύλης ή του πνεύματος; Ή μήπως ήτο βλαστός ενός αδιαίρετου αμαλγάματος των δύο, μιας ενότητος αδιαχωρίστου θείας;".

"Εν αρχή ήτο ο Θεός, αλλ΄ όχι ο ανίκανος θεός της Χριστιανοσύνης, μα ο Θεός της Φύσεως, της Φύσεως της ολοκληρωτικής και παντανάσσης. Η δε φύσις ήτο κάτι που υπήρχε όχι μόνον εις την σφαίραν της Γής, αλλά και εις όλα τα ουράνια σώματα, και εις όλην την ατέρμονα απεραντοσύνην που αποτελεί το Απειρον, το Σύμπαν. Και το Σύμπαν ήτο ο Θεός και ο Θεός ήτο το Πάν, ή μάλλον ο Π ά ν , τουτέστιν το ενσαρκωμένον σχήμα του θεού, το αμέσως αντιληπτόν εις τους ανθρώπους, ο Πάν, ο μέγας Πάν, ο αληθινός θεός, σπέρμα εκ σπέρματος, σάρξ εκ σαρκός και πνεύμα εκ φωτός, ο μέγας Πάν, ο ερωτικός, ο εν στύσει και ηδονή και αενάω ενεργεία σπαργών - παντοτινός και ισχυρός και Παντοκράτωρ. Τα πάντα υπήρχαν μέσα του. Και όλα είχαν τον λόγον των, την σημασίαν των και την εξάρτησίν των. Ο κόσμος δεν ήτο ηθική. Η Φύσις, ο Θεός, ο έρως, δεν ήτο δυνατόν να χαλκευθούν από τον άνθρωπον, αλλά υπήρχαν ασχέτως με τας βουλάς του. Και άπαντα ταύτα ήσαν ο Πάν, ο παντοδύναμος, ο παντογνώστης..."

Για τους υποψήφιους αυτόχειρες και μή.
Ο Εμπειρίκος, ο Μεγάλος, ο Μοναδικός ίσως.

Το να παρεις μια αποφαση αυτοκτονιας θελει πολυ δυναμη και θαρρος.
Πολλα ατομα επιλεγουν την αυτοκτονια ως λυση οταν βρισκονται σε μεγαλη απογνωση και ταυτοχρονα εχουν θυμο και πικρια μεσα τους.
Για μενα η αυτοκτονια δεν πρεπει να υπαρχει εως επιλογη
Ο Θεος γιαυτο μας εδωσε μυαλο για να σκεφτομαστε λογικα.
Πιστευω πως οι περισσοτεροι εχουμε βρεθει σε μεγαλη απογνωση ειτε απο χρεη,ειτε απο οποιαδηποτε απογοητευση κτλ.Δεν αυτοκτονησαμε ομως.
Το καλυτερο που μπορουμε να κανουμε ειναι να περιμενουμε να δουμε την εκβαση των πραγματων.Ισως κατι αλλαξει στις περιστασεις.Ας ανοιξουμε την καρδια μας σε δικο μας ανθρωπο που αγαπαμε.Αν δωσουμε τελος στη ζωη ποτε δεν θα μαθουμε αν το μετανιωσαμε.
Σιγουρα θα μπορεσει να μας βοηθησει

ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΗ Η ΛΕΞΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ.ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ.

ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΧΑΡΕΣ

Παράθεση: Το μέλος Tren στις 17-06-2007 στις 19:03 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος esta στις 17-06-2007 στις 18:03 έγραψε... Κατα τη γνώμη μου είναι φυσικά επιλογή που όμως δεν είναι απαραίτητα λύση.Δεν έχω σχέση με θρησκευτικές απόψεις και αυτά για το ποιός μας έδωσε τη ζωή και τα λοιπά.Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει με τη ζωή του,πόσο μάλλον να την τερματίσει,αρκεί να έχει συνειδητοποιήσει αυτό που κάνει!! Αυτό το topic που διάβασα πρόσφατα:το "Μάτι" του Ναμπόκωφ--πολύ καλό! --μου θύμησε και αυτό: Ιδανικοί αυτόχειρες Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν για τελευταία φορά τα βήματά τους. Ηταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία. Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων, τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία των ουρανών, η ερημιά των τόπων. Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση, τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε, τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει. Oλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το, σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει, αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει. Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα, ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος, «όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα», πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος. Κ.Καρυωτάκης Εισαι οντως δεκαπεντε χρονων? Πως θ'αναβαλλουν βεβαιοι κατα βαθος....

Ναι τόσο είμαι!!Σε λίγο θα κλείσω τα δεκαέξι!!!

otan eisai se adiejodo einai

nai . to atmo exei tin diki toy eleutheria sto na epileksei to pote kai pws tha stamatisei.

ta peri "o theos edwse ti zwi kai mono aytoas mporei na tin parei " proswpika ta thewrw m@l@k!3$. anoisies.

Δεν ξέρω αν η αυτοκτονία είναι επιλογή...
Αυτό που ξέρω ειναι οτι χρειάζονται πολύ γερά κότσια για να το κάνεις....

θα συμφωνήσω μαζί σου. χρειάζονται κότσια για να το κάνεις

Δεν μας ρωτουν οταν γεννιομαστε οποτε γιατι να μας ρωτησουν αν θα πεθανουμε...???
Οταν καποιος δεν θα αντεξει το βαρος της ζωης του γιατι να βασανιζεται?τωπα αν ειναι ψυχικα ασθενης ειναι αλλο ζητημα..

Δεν νομιζω πως οποιος αυτοκτονει εχει γερα κοτσια!Κατα τη γνωμη μου,η αυτοκτονια ειναι ο πιο ανανδρος τροπος να ξεφυγει κανεις απο τα προβληματα της καθημερινοτητας και,αν και θα μπορουσε να θεωρηθει επιλογη,δεν πιστευω πως εχουμε το δικαιωμα να αρνηθουμε αυτο το τοσο ωραιο δωρο που λεγεται ΖΩΗ!

Ανανδροι???????????



Ian Curtis - Joy Division (24)
18-05-1980
Δεν ξέρω αν η αιτία η οποία τον ώθησε να βάλει το κεφάλι του στην θηλιά εκείνη την μέρα του Μάη του 1980, ήταν οι επιληπτικές κρίσεις, οι οποίες γίνονταν όλο και πιο αφόρητες, ή η επαγγελματική πίεση ή κάποιο προσωπικό ερωτικό αδιέξοδο... Δεν ξέρω αν "κοίταξε πέρα από το σήμερα" και είδε ότι "δεν υπάρχει απολύτως τίποτα εκεί"... Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν είδε στην τηλεόραση την ταινία 'Stroszek' του cult Γερμανού σκηνοθέτη Werner Herzog, στην οποία ο ήρωας προτιμά την αυτοκτονία από το να επιλέξει ανάμεσα σε δυο γυναίκες. Είναι όμως αυτή η σπαρακτική συνέπεια λόγων και πράξης που έκανε τον Ian να είναι, ακόμη και σήμερα, 24 χρόνια μετά, ένα φωτεινό και συγχρόνως σκοτεινό σύμβολο. Γιατί σε πολλά τραγούδια των Joy Division υπάρχει αυτή η ψυχρή ανάσα της απογοήτευσης, της μοναξιάς, μιας κραυγής που φωνάζει αλλά κανείς δεν ακούει.


Adrian Borland - Sound (41)
26-04-1999
Ένα Δευτεριάτικο πρωινό διάλεξε ο Adrian Borland για να δώσει "λύση" στα προσωπικά του αδιέξοδα, πέφτοντας στις ράγες του Λονδρέζικου μετρό (I don’t like Mondays!). Την εποχή εκείνη μάλιστα βρισκόταν στην μέση της ηχογράφησης ενός νέου solo δίσκου. Είχε στο ενεργητικό του πάνω από 20 συνολικά, αλλά αυτός για τον οποίο θα μείνει στα κιτάπια της ιστορίας, ήταν το 'From the lions’s mouth', δίσκο που έβγαλε με το group του, τους Sound το 1981. Δίσκος-φάρος της post-punk γενιάς, δίσκος ο οποίος αποτελεί ένα από τα πιο φωτεινά αστέρια και του δικού μου προσωπικού μουσικού σύμπαντος... Ποιά 'Fatal flow' σε παρέσυρε Adrian, και δεν μπόρεσες να "ξεφύγεις από τον εαυτό σου";

Billy MacKenzie - Associates (39)
23-01-1997
Tην τριάδα των "μαρτύρων" του new wave και των νεο-ρομαντικών κλείνει ο Billy MacKenzie, αυτή η απίστευτη φωνή (με ή χωρίς την βοήθεια ηλίου!), από αυτές που δεν ξεχνάς αν τις ακούσεις έστω και μία φορά! Μαζί με τον Alan Rankine σχημάτισε τους Associates, ένα ιδιόμορφο disco-punk συγκρότημα, το οποίο άφησε πίσω του ένα album-κόσμημα (το 'Sulk'). Η προσωπική του πορεία στην συνέχεια ήταν αλλοπρόσαλη και σίγουρα όχι αντάξια του ταλέντου του. Μια χούφτα χάπια ήταν αρκετή για να τον απαλλάξει οριστικά από την χρόνια κατάθλιψη. Κι ας είχε υπογράψει, μόλις 4 μέρες νωρίτερα, ένα νέο συμβόλαιο...

Kurt Cobain - Nirvana (27)
5-04-1994
Εδώ τώρα τι να προσθέσω... Έχουν γραφτεί τόσα και τόσα, θεωρίες συνωμοσίας έχουν διατυπωθεί, αστυνομικά σενάρια αχαλίνωτης φαντασίας, προσωπικά ημερολόγια έχουν βγει στην φορά μαζί με τα "κλασικά" ακυκλοφόρητα! Γενικά έχει στηθεί ένα τέτοιο πανηγύρι, το οποίο αν μπορούσε να προβλέψει ο δόλιος ο Kurt ποτέ δεν θα έβαζε το κεφάλι του στην πορεία εκείνης της σφαίρας, εκείνο το μοιραίο πρωινό του Απρίλη. Πληρώνοντας έτσι ακριβά το τίμημα του μύθου και της δημοσιότητας. Και την τραγική διάσταση μεταξύ της δημόσιας εικόνας και του πραγματικού του εαυτού. "It's not fun for me anymore. I can't live this life..."

Alan Wilson - Canned Heat (27)
03-09-1970
Εμβληματική φιγούρα των Canned Heat, μιας από τις πιο αξιόλογες λευκές blues μπάντες, που ξεπετάχθηκαν στο φεύγα της δεκετίας του '60. Τα τραγούδια τους μυρίζουν φυγή, βενζίνη και άσφαλτο και μια αίσθηση ελευθερίας. Μια αίσθηση όμως που για τον Al (τον επονομαζόμενο και "Black Owl" -μαύρη κουκουβάγια) αποδείχθηκε ψευδαίσθηση, καθώς προτίμησε να επιλέξει άλλον τρόπο φυγής...

Phil Ochs (35)
07-04-1976
Ίσως η πιο αγνή φιγούρα του folk τραγουδιού διαμαρτυρίας της δεκαετίας του '60, πραγματικός διάδοχος του Woody Guthrie. Στρατευμένος, μαχητικός, έκανε πράξη το "κουλτούρα που δεν πολιτικοποιεί είναι άχρηστη", πολύ πριν γίνει σύνθημα στους τοίχους του Παρισιού, τον Μάη του '68. Το 1966 μάλιστα ήρθε σε σύγκρουση με τον Dylan κατηγορώντας τον ως "οπορτουνιστή". Και δικαιώθηκε όταν λίγα χρόνια μετά ο Dylan τον γύρισε τον... δίσκο, και έγινε καλός και ταπεινός χριστιανός! Ο ίδιος ο Ochs δεν τον γύρισε ποτέ... Η μοίρα όμως δεν στάθηκε φιλική μαζί του. Τραγικά προσωπικά γεγονότα τον οδήγησαν σε αλλοίωση της φωνής του, στην σχιζοφρένεια και στο μοιραίο τέλος...

Chris Acland - Lush (30)
17-10-1996
O drummer της εκλεκτικής μπάντας της 4AD, έβαλε τέρμα στην ζωή τον Οκτώβριο του 96, όταν κρεμάστηκε στο σπίτι των γονιών. Οι λόγοι, αδιευκρίνιστοι... Είχε μόλις γυρίσει από αμερικάνικη περιοδεία, η οποία τον είχε εξαντλήσει. Οι γιατροί συνέστησαν ξεκούραση και ο ίδιος προβληματιζόταν αν θα ακολουθούσε και την ευρωπαϊκή που υπήρχε στα σχέδια. Το χτύπημα στάθηκε μοιραίο και για τους ίδιους τους Lush οι οποίοι έκτοτε δεν ορθοπόδησαν ποτέ! Μπορεί να μην μετείχε ενεργά στην σύνθεση των κομματιών αλλά όπως λέει και εις εκ των ηγετών της μπάντας, ο Miki Berenyi, "ήταν αυτός που κρατούσε τις ισορροπίες μεταξύ εμένα και της Emma (Anderson), και χωρίς αυτόν θα είχαμε χωρίσει από χρόνια". Αξίζει να αναφέρουμε ότι το γεγονός συγκίνησε τον Mark Eitzel ο οποίος έγραψε το 'Lower Eastside Tourist' προς τιμήν του (υπάρχει στο LP 'Power Trio Peter Buck goes West with Eitzel').

Michael Hutchence - Inxs (37)
20-11-1997
Τραγουδιστής και αδιαφιλονίκητος frontman των "Duran Duran" της Αυστραλίας (το 'Kick' παραμένει ένας από τα πιο αντιπροσωπευτικούς δίσκους των mainstream '80s), κρεμάστηκε (τελικά ίσως πρόκειται για τον πιο δημοφιλή τρόπο!) σε δωμάτιο του πολυτελούς ξενοδοχείου Ritz στο Sydney. "Δοκίμασα τα πάντα, είχα τα πάντα, αλά δεν βρήκα πουθενά ικανοποίηση..." Οι κίτρινες εφημερίδες έγραψαν και είχαν να γράφουν για χρόνια, μπλέκοντας στην ιστορία πρώην και νυν φιλενάδες, γυναίκες κ.λπ κ.λπ.

Joe Meek (35)
03-02-1967
Άλλη μια ιδιάζουσα περίπτωση... Γνωστός κυρίως σαν παραγωγός, από τους πρώτους που αναγνώρισε την σημασία του studio στην διαμόρφωση του ήχου, χρησιμοποίησε πρώτος τεχνικές που τα επόμενα χρόνια θα γίνονταν κοινός τόπος. Μέγας θαυμαστής του Buddy Holly, ηχογράφησε προς τιμή του ένα tribute το 1961. Οικονομικές δυσκολίες τον κράτησαν στάσιμο όμως, και το τέλος θα έρθει με δραματικό τρόπο όταν θα αυτοπυροβοληθεί αφού όμως πρώτα σκοτώσει την φορτική, για τα χρωστούμενα νοίκια, σπιτονοικοκυρά του!

Del Shannon (55)
08-02-1990
Θυμάστε εκείνο το εμβληματικό χιτάκι των '60s 'Runaway' (I wonder, I wo-wo-wo-wonder!). Το τραγούδαγε ένα τύπος που τον έλεγαν Del Shannon. Θυμάστε άλλο δικό του; Δύσκολα... Μέχρις εκεί ήταν. Και όλα αυτά συνέβησαν π.Β. (προ-Beatles). Μετά ξεχάστηκε για χρόνια, έγιναν κάποιες απόπειρες επαναφοράς στα '80s, με την βοήθεια φίλων όπως ο Springsteen, αλλά απέτυχαν και στο τέλος... τράβηξε την σκανδάλη.

Elliott Smith (34)
21-10-2003
Τραγουδοποιός χαμηλών τόνων, ο οποίος βρέθηκε απροσδόκητα να διεκδικεί Oscar τραγουδιού για το 'Miss Misery' ('Good Will Hunting', 1998), κυκλοφόρησε συνολικά 5 album (μέχρι τώρα, καθώς έπονται τα συνήθη μεταθάνατια) με καλύτερο ίσως το 'Either/Or', και ακολούθησε την... γνωστή πορεία: κατάθλιψη, ναρκωτικά, τέλος... Ίσως επειδή "κανένα δεν μισούσε στον κόσμο να σκοτώσει", γι’ αυτό και να έστρεψε το μαχαίρι στον εαυτό του...

Rozz Williams-Christian Death (34)
01-04-1998
Ιδρυτής της death-goth μπάντας Christian Death, η οποία έγινε διάσημη για τις προκλητικές live εμφανίσεις της (ο ίδιος ο Rozz πολλές φορές εμφανιζόταν ντυμένος με ένα νυφικό φόρεμα, άλλοτε χλευάζοντας την θεία κοινωνία και άλλοτε αναπαριστάνοντας τον Χριστό στον σταυρό). Περιττό βέβαια να αναφέρουμε ότι τότε οι εξαγνιστικές χριστιανικές φωτιές υποδέχτηκαν μαζικά τους δίσκους τους! Το 1985 εγκαταλείπει το group στα χέρια του Valor και της Gitane Demon για να ακολουθήσει μια solo πορεία, η οποία θα τερματιστεί την Πρωταπριλιά του 1998. Πάντως υπήρξε συνεπής ακόμη και στον θάνατο του, καθώς αυτός ο αμετανόητα παγανιστής και αντιχριστιανός επέλεξε έναν σαφώς "μη-χριστιανικό" τρόπο!

Tom Evans (36), Pete Ham (27) - Badfinger 18-11-1983 και 23-04-1975 αντίστοιχα
Δεν ξέρω ποια κατάρα έπεσε πάνω σ’ αυτήν την μπάντα, ποιο κακό αστέρι τους φώτιζε... Ποτέ δεν γνώρισαν επιτυχία, έμειναν στην αφάνεια, και πνιγμένοι στα οικονομικά προβλήματα και την κατάθλιψη οδηγήθηκαν και οι δυο στην κρεμάλα... Και όλα αυτά, την στιγμή που ένα τραγούδι τους, γνώριζε σε διασκευή παγκόσμια επιτυχία. Ήταν το πασίγνωστο 'Without you' με τον Nilsson...

Donny Hathaway (33)
13-01-1979
Τραγουδιστής gospel από τα... 3 του, jazz και r’n’b μόλις μεγάλωσε, έγινε γνωστός με μια σειρά γλυκερών ντουέτων που έκανε με την Roberta Flack την δεκαετία του '70. Η σειρά διακόπηκε όταν ο ίδιος επέλεξε να πέσει από τον 15ο όροφο ενός ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη...

Screaming Lord Sutch (58)
16-06-1999
Από τους πιο γραφικούς τύπους, σκέτο τρελοκομείο δηλαδή, της ιστορίας του rock n’ roll. Καταχρηστικά καταχωρείται σαν μουσικός (ο ίδιος άλλωστε ομολογούσε ότι δεν ήξερε ούτε να παίζει κάποιο όργανο, ούτε να τραγουδά), ήταν περισσότερο ένας performer stand-up κωμωδίας. Παρολ’ αυτά συνεργάστηκε με ονόματα όπως οι Keith Moon, Jeff Beck, Jimmy Page και Ritchie Blackmore. Ιδρυτής του κόμματος (!) Monster Raving Loony Party, με βασικό σύνθημα "vote for insanity, you know it makes sense" (ας το αφήσω αμετάφραστο)! Στην πολιτική του καριέρα ευτύχησε να πετύχει ένα ακατάρριπτο ρεκόρ, του υποψηφίου που έχει χάσει τις περισσότερες εκλογές (συνολικά ήταν 40) ενώ έμεινε στην ιστορία για τις ρηξικέλευθες προτάσεις του (όπως η πρόταση για... κατάργηση του Γενάρη και του Φλεβάρη ώστε ο χειμώνας να είναι μικρότερος). Τελείωσε κι αυτός στην κρεμάλα (από τους λίγους πολιτικούς!)...

Κι ένας δικός μας:
Νικόλας Άσιμος (39)
17-03-1988
Ίσως πρόκειται για την πιο αντιφατική προσωπικότητα του ελληνικού τραγουδιού (όχι του "καλού" πάντως!). Ο άνθρωπος που πάνω στα τραγούδια χτίστηκαν καριέρες, ο γραφικός Καραγκιόζης της πλατείας Εξαρχείων, ο σουρεαλιστής στιχοπλόκος, ο τρυφερός συνθέτης (ή πλην-θέτης όπως έλεγε ο ίδιος). Με λίγο λόγια ένας γνήσιος punk! Το τέλος του οποίου γράφτηκε σε ένα μικρό μαγαζί που είχε νοικιάσει στην οδό Καλλιδρομίου 55, με μια αυτοσχέδια θηλιά. Μετά, τον λόγο είχαν οι τυμβωρύχοι...

Υπάρχουν κι άλλοι όμως. Ας αναφέρουμε έτσι επιγραμματικά τους: Paul Williams (1973, τραγουδιστής στους Temptations), Jason Thirks (1996, των Pennywise, γνωστής μπάντας του Καλιφορνέζικου punk), Darby Crash (1980, μέλος του punk group Germs), Graham Bond (1974, ιδρυτής του γνωστού blues-rock συγκροτήματος Graham Bond Organization), James Lawrence (2004, μέλος των Hope of the States, κρεμάστηκε στο στούντιο όπου ηχογραφούσαν τον πρώτο τους δίσκο), Douglas Hopkins (1993, Gin Blossoms), Wendy Williams (1998, Plasmatics), Tommy Boyce (1994), Roy Buchanan (1988, από τους πιο παραγνωρισμένους τεχνίτες της κιθάρας), Herman Brood (2001, γνωστός ρόκερ της Ολλανδικής σκηνής), Jim Ellison (1996, μέλος των Material Issue), Philip Taylor Kramer (1995, συμμετείχε στην 2η περίοδο των Iron Butterfly), Richard Manuel (1986, ιδρυτικό μέλος των Band), Danny Rapp (1983, τραγουδιστής των Juvenairs, one hit-wonders των '50s με το 'At the hop'), E. William Tucker (1999, Ministry), Kevin Wilkinson (1999, υπήρξε drummer στους Squeeze και στους Waterboys), Matthew Fletscher (1996, Heavenly), Johnny Ace (1954, αυτοκτόνησε... κατά λάθος, παίζοντας ρώσικη ρουλέτα!), Dalida (1987, διάσημη Ιταλίδα που έγινε γνωστή με γαλλικά τραγούδια τις δεκαετίες '50 και '60).

Ένας ακόμα Έλληνας μουσικός επέλεξε να φύγει διακριτικά και αθόρυβα όπως έζησε αφήνοντας πίσω του ένα πολύ σημαντικό δίσκο της εγχώριας σκηνής. Ο Δήμος Ζαμάνος, κιθαρίστας του συγκροτήματος Εν Πλω, αποχώρησε οικειοθελώς πριν από λίγα χρόνια.

Το οτι υπαρχουν ανθρωποι οι οποιοι προσφεραν πολλα στη μουσικη και γενικοτερα στον κοσμο δεν σημαινει οτι η σταση που κρατησαν απεναντι στη ζωη ειναι ανταξια του εργου τους...δεν μπορεις να γνωριζεις τι ωθησε αυτα τα ατομα στην αυτοκτονια...μην ξεχνας αλλωστε πως αυτοι οι ανθρωποι ειναι ιδιαιτερα ευαισθητες προσωπικοτητες και δεν ειναι καθολου παραξενη η ιδεα του να μην μπορουν να ανταποκριθουν στις δυσκολιες της ζωης....η αυτοκτονια λοιπον δεν ειναι μονο επιλογη των ανανδρων αλλα μια ανανδρη επιλογη των ανθρωπων...ελπιζω ο τροπος με τιν οποιο γραφω να κανει ξεκαθαρη την διαφορα και να λυνει οποιαδηποτε παρεξηγηση!

Όχι Γιάννης, περίπτερο... Δεν είναι ζήτημα παρεξήγησης αλλά διαφοράς απόψεων, Depoula. Εσύ πιστεύεις ότι η επιλογή της αυτοκτονίας είναι ισοδύναμη με μια επιλογή που προκύπτει από δειλία, από ανικανότητα να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής... Κάποιοι άλλοι δεν το πιστεύουμε.
Είναι ένα παλληκάρι εδώ Γιάννενα που έχει πάρει ορισμένες ανάποδες στροφές και σε κάποια φάση τον άκουσα να φωνάζει: "Δεν είναι ότι δε μπορώ... Δεν θέλω! Αν θέλω, τώρα, μπορώ να τρέξω 5 χιλιόμετρα αλλά δε θέλω!" και συνέχισε να αναλύει τις απόψεις του περί γυναικών, ζωής και δε συμμαζεύεται.
Εννοείς τι εννοώ;

Καταλαβαινω τι θελεις να πεις,absurdus_delirium!Anyway,υπαρχει διασταση αποψεων!Ειναι θεμα του πως αντιλαμβανεται κανεις τη σημασια της ζωης,του θανατου και της αυτοκτονιας....