Έχω όρεξη να γράψω αυτά που διάβασα σε ένα βιβλίο και μου έμειναν:
Η ζωή είναι ένα μεγάλο βάσανο. Είναι ένας πόλεμος καθημερινός, ασταμάτητος. Και οι στιγμές της χαράς είναι σύντομες παρενθέσεις, που πληρώνονται με τίμημα σκληρό.
•Είναι καλύτερα που γεννήθηκα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ την ανυπαρξία. Δεν φοβάμαι τον πόνο. Γεννιέται και μεγαλώνει μαζί μας, και τον συνηθίζουμε, όπως συνηθίζουμε να έχουμε δύο χέρια και δύο πόδια. Δε με τρομάζει ούτε ο θάνατος. Πεθαίνουμε επειδή ζήσαμε, επειδή καταργήσαμε την ανυπαρξία.
•Ποτέ οι πρώτες αντιδράσεις δε μένουν οι ίδιες άμα ξανασκεφτείς τα γεγονότα.