Σιγα σιγα λοιπον ξανακαθαριζω τη συνειδηση μου απο τα σκουπιδια...αχρηστες και επωδυνες σκεψεις.

Μονος μου πολυ καλυτερα.

Δεν δινω λογαριασμο σε κανενα.Δεν ανησυχω για τιποτα.

Ο χειροτερος εχθρος μου η βαρεμαρα αλλα κι αυτος μπορει να νικηθει με λιγο φαντασια.

Επισης κοιταω γυρω μου και βλεπω τοση δυστυχια στα ζευγαρια.

Ποσοι ανθρωποι φοβουνται να μεινουν μονοι και μενουν με τον ανθρωπο που τους επεβαλε η τυχη.

Αστα να πανε.

Για λυπηση.

Οπως πχ ενα κοριτσι που προσφατα μου μιλησε για την κακοποιηση που υφισταται απο ενα ανθρωπο μηδενικο...κι εκεινη παραμενει ερωτευμενη μαζι του...

Τοσο θυμα που κερδισε τον οικτο και τη συμπαθεια μου...

Πραγματικη ζητιανα του ερωτα.

Μηδενικη προσωπικοτητα επισης.

Αυτα σκεφτομαι και νοιωθω τοσο τυχερος που εγω δεν ειμαι τοσο χαλια.

Που εγω μπορω.

Που εγω αγαπω τον εαυτο μου και αξιζω.