Την ξανάβλεπα προχθές. Σε μια περίοδο που είμαι μόνιμος κάτοικος του κόσμου των μαθηματικών και της στατιστικής (βλέπε εξεταστική), με επανέφερε στα αληθινά, στα ανθρώπινα ζητήματα αυτής της πορείας.

Μιλάω για την "Diarios de motocicleta" του 2004, σε σκηνοθεσία Walter Salles, ταινία βασισμένη στο ημερολόγιο του νεαρού Ernesto και στο βιβλίο του Alberto Granado, με τον οποίον έκαναν το γύρο της Λατινικής Αμερικής πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, το θέμα δηλαδή της ταινίας. Ένα ταξίδι που μας το αφηγείται με πολύ γλυκό και συνάμα ωμό κινηματογραφικό ρεαλισμό.

Είναι από τις ταινίες που θυμάσαι και όταν φεύγεις από το σινεμά, ή όταν πατάς το stop απο το dvd player. Ανήκει ίσως στην ολιγάριθμη εκείνη κατηγορία ταινιών που σε κρατάει μέσα στα σκηνικά της για κάποιες ώρες, μέχρι να συνέλεθεις και να επιστρέψεις στις δικές σου σκέψεις.

Προσωπικά πάντως δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε κυρίως να την αγαπήσω. Ήταν το δίδυμο των πρωταγωνιστών Gael Garcia Bernal και Rodrigo De la Serna, που έπαιζαν έχοντας μια αξιοθαύμαστη χημεία, ήταν τα υπέροχα τοπία της Νότιας Αμερικής που αξιοποιούσε η καταπληκτική φωτογραφία της ταινίας, ή μήπως οι ενδιαφέρουσες περιπέτεις των δύο νεαρών ταξιδευτών;

Ίσως όμως να' ναι το (άλλο ένα) πέρασμα, στην καθημερινότητα της ζωής μας που έκανε μέσω της οθόνης ο (νεαρός στην ταινία) Τσε Γκεβάρα. Ο μετέπειτα ωραίος επαναστάτης, αυτό το αξεπέραστο σύμβολο του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Κι αυτό είναι που τον κάνει αθάνατο. Όχι τόσο η ζωή ή τα κατορθώματά του, αλλά το τι συμβολίζει. Είναι ένα αιώνιο έμβλημα ο Τσε. Ίσως το μοναδικό πολιτικό πρόσωπο του αιώνα, που έλαμψε κι έσβησε ακηδεμόνευτο. Καμιά σκιά, ιδιαίτερα αυτή της εξουσίας, δεν έπεσε ποτέ πάνω του.

Μάλλον είναι όλα τα παραπάνω μαζί, που κάνουνε την ταινία τόσο ευχάριστη. Όχι οσον αφορά στη διάθεση που σου δημιουργεί, αλλά σχετικά με τις σκέψεις και τα ταξίδια που μας προσφέρει. Ταξίδια σε βουνά και πεδιάδες, αγώνες και αγωνίες, ταξίδια ανάμεσα σε ανθρώπους και ιδεολογίες, την πολιτική και την κοινωνική ωριμότητα.

Ταξίδια τόσο επίπονα μα και απαραίτητα για την πνευματική μας ύπαρξη.

Τίτλοι αρχής με μουσική υπόκρουση διασκευή δημοφιλούς ξένου τραγουδιού:

Sweet home Pagrati
Where the skies are so blue
Sweet Home Pagrati
Lord, I'm coming home to you

Γενική περιγραφή Ο ήρωας μας, επιστρέφει στο Παγκράτι αρκετά πεσμένος ψυχολογικά και ξάγρυπνος, έτοιμος να υποστεί την 7ωρη ταλαιπωρία που λέγεται Σαλονίκη Αθήνα, με 2 βαλίτσες στην πλάτη.

Το 1ο ενικό είναι τυχαίο (λέμε τώρα)

Σκηνή 1 Το τρένο ασφυκτικά γεμάτο, 8 βαγόνια φορτωμένα, αλλά κανείς όρθιος. Ωραία σκέφτομαι, προοδεύουμε. Ο εισπράκτορας, μετά την αρκετά εντυπωσιακή υποδοχή από τα ηχεία του τρένου, όπου μας αποκάλεσε «αγαπητούς συνταξιδιώτες(!)» και μας ευχαρίστισε πολύ γιατί επιλέξαμε τον ΟΣΕ (λες και υπάρχει κι άλλη εταιρία με τρένα), περνούσε χαμογελαστός να ελέγξει τα εισητήρια.

Σκηνή 2 Ενώ έψαχνα μια ώρα το πάσο (4 χρόνια πηγαινοέρχομαι Αθήνα-Σαλονίκη, πρώτη φορά του το ζητάνε), αυτός περίμενε (πάντα χαμογελαστός) και όταν του το έδειξα με ευχαρίστησε! Πόσα θες να μας τρελάνεις;!

Σκηνή 3 Καλησπέρα. Καλησπέρα, εναν καφέ παρακαλώ, φίλτρου (γαλλικό που λέμε στο χωριό) Αμέσως! Ορίστε! Πόσο θέλετε; 1,5 ευρώ! Α κι ένα νεράκι, πόσο; 2 ευρώ όλα μαζί! Ζεστός καφές, κρύο νερό απ’το ψυγείο, 2 ευρώ! Στο τρένο! Ε ρε γλέντια

Σκηνή 4 και πολύ σημαντική για το κεντρικό μήνυμα της ταινίας: Ο χαμογελαστός ελεγκτής μπαίνει φορτσάτος στο μπαρ του τρένου. «Αι στο διάολο οι κωλοελεγκτές μου βγαλαν τη ψυχή!» Κορίτσι του μπαρ: «Να σου βάλω λίγο κρασάκι» Άσχετος αλκοολικός απο μακριά: «βάλεεεε»

Σκηνή 5 Ο ήρωας μας έχει σκάσει στα γέλια, με αποτέλεσμα να τον έχουν περάσει όλοι για τον τρελό του μπαρ (του τρένου). Είναι σαφές ότι μόνο έτσι εξηγούνται όλα τα παράξενα σ’αυτήν την αμαξοστοιχία!

Επεξήγηση: εννοείται ότι από Λαμία και μετά που έφυγαν οι «ελεγκτές» οι ανακοινώσεις για τις στάσεις ήταν όταν το θυμόντουσαν και είχαμε μια καθυστέρηση ενός τετάρτου στη Λαμία (πάλι καλά). Α ρε ΟΣΕ! Αθάνατος!

Deleted scene 1 ο ήρωας μας προσεύχεται φωναχτά πριν μπει στο τρένο να μην έχει δίπλα του καμιά στριμμένη γιαγιά ή κανέναν 25άρη παρλαπίπα βιαστικό εσεμεσογράφο, αλλά να έχει δίπλα μια μελαχρινή ελεύθερη κουκλάρα φοιτήτρια.

Deleted scene 2 ο ήρωας μας βλέπει τη θέση, και δίπλα κάθονται 2 γύρω στα πενήντα που τρώνε γύρο(!!!) μέσα στο τρένο. Και μάλιστα ο ένας, τον κρατάει για μετά (λυγμός...). Κάπου εκεί έρχεται η σκέψη ότι αφού έφαγαν, κάποτε θα χωνέψουν (υπάρχει θεός; )...

(όχι ο ήρωας μας δεν τους χτυπούσε την πλάτη περιμένοντας τη χώνεψη...)