Οι «καπάτσες»

(με την κακή έννοια!)

Λίγα λόγια: Η πολυπληθέστερη σήμερα (δυστυχώς) κατηγορία των γυναικών, όχι όμως (ευτυχώς) και των 20άρων. Είναι αυτές που τα θέλουν «όλα» (καθόλου μεμπτόν). Αλλά θέλουν τα λάθος «όλα» (μεμπτόν) και με λάθος μεθόδους (πολύ μεμπτόν). Συνήθως μετρίου αναστήματος, ομορφιάς και εξυπνάδας μα μεγάλης πονηριάς.

Επειδή είναι τόσες πολλές, (αδίκως) χαρακτηρίζουν και το σύνολο των σημερινών γυναικών. Είναι οι γυναίκες που θέλουν άντρα που να τον έχουν στο φουστάνι τους, θέλουν να είναι οι καλύτερες (από τις άλλες γυναίκες) στη δουλειά τους με κάθε τρόπο, να έχουν τη ζωή τους χωρίς λογαριασμό σε κανέναν και να την (κ)λένε σε όλους. Η αξιολόγηση του άντρα που θα του κάνουν τη τιμή να τον κοιτάξουν, προκύπτει από έναν αλγόριθμο που συνυπολογίζει τα λεφτά του, το ύψος του, το αμάξι του, το πόσο διάσημος είναι (έστω στη γειτονιά), πόσο θα τη ζηλεύουν οι φίλες (κυρίως), πόσα χατίρια θα της κάνει και την ικανότητά του να λέει «ναι μωράκι μου».

Όταν βρεθεί αυτός (που σίγουρα θα βρεθεί), τον αναφέρει σε φίλες ως: «ο βλάκας», «ο ξενέρωτος», «ο νούλης» και προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει και τον εραστή που θα συμπληρώσει την ευτυχία της. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να φλερτάρουν μπροστά στο σύντροφο με άλλους, θέλουν να είναι μπροστά με κάθε τρόπο, μιλούν με τσαμπουκά του στυλ «είμαι γυναίκα του 21ου αιώνα και κάνω ότι γουστάρω» χάνοντας έτσι πολλή από τη θυλικότητά τους. Έχουν τεράστιο πρόβλημα με τις μάνες των αντρών, αφού κατά βάθος θέλουν να τους πάρουν τη θέση.

Είναι αυτές που δημιουργούν και προωθούν τα στερεότυπα για εμάς τους άντρες, που έχουμε ως Ευαγγέλια στη σημερινή κοινωνία: Δεν υπάρχουν άντρες πια, όλοι είναι μαμάκες κτλ… Αλλά βέβαια το ότι φταίνε αυτές και η συμπεριφορά τους για αυτό το κατάντημα δεν υπάρχει περίπτωση να το σκεφτούν ποτέ. Το άσχημο είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί απελπισμένοι εκεί έξω, και η συγκεκριμένη κατηγορία ξέρει να το κουνάει καλά (το μαντήλι ντε) με αποτέλεσμα να βλέπεις ότι μπορεί και να ισχύουν όλα αυτά που λένε!

Στις παρέες τους είναι αρκετά δημοφιλείς και μπορώ να πω αρκετά ευχάριστες, αν δεν αρχίσουν να μιλούν για το πόσο καλύτερες είναι από τις πρώην συμμαθήτριες. Ένα ακόμη από τα λίγα προτερήματα που έχουν είναι ότι μοιάζουν συνήθως με την κατηγορία «οι ανεξάρτητες» (θα αναφερθεί σε λίγο καιρό) χωρίς όμως αυτογνωσία και συναίσθηση του ρόλου τους.

Μια είναι η γιατρειά! Να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν ψαρωμένοι και να πέσουν και κάποια (διαφόρων ειδών, είπαμε όχι βια!) χαστούκια ώσπου να καταλάβουν οι εν λόγω κυρίες ότι καλός ο τσαμπουκάς, απαραίτητα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες, ναι! όμως αν αλλάξουν εντελώς οι ρόλοι των δύο φύλλων, όχι τίποτε άλλο, αυτές θα ξενερώσουν πρώτες! Γιατί δε μπορείς από τη μια να θες τον άντρα μέσα στο βρακί σου και από την άλλη να μας λες όλοι οι άντρες είναι φλώροι. Δε γίνεται ρε γαμώτο να έχεις ως πρότυπο τον Beckham (παράδειγμα φέρνω, μη πέσετε να με φάτε..) και μετά να απορείς που πήγαν οι πραγματικοί άντρες! Γίναν όλοι σαν τα πρότυπά σου, να που πήγαν!

Κάπου στα 40: Δεν αλλάζει ο άνθρωπος! Εκτός αν πετύχουν οι τρόποι που αναφέραμε.

Τι λέμε; Όχι αδέρφια, αντίσταση! Υπάρχουν πολύ καλύτερες εκεί έξω. Αν και, υπάρχουν και οι τρόποι που αναφέραμε.

Επόμενη κατηγορία: «οι ευαίσθητες»

Αρκετά έχουν αλλάξει αλλά όχι η διάθεση για σήμερα…

Και ρωτώ… αλλάζει άραγε ποτέ ή μας μένουν μόνο οι συγκινήσεις και τα σημάδια τους, μέσα στο αναλλοίωτο «εγώ» μας;

Ωριμάζουν μέσα μας οι κατακτήσεις και τα πάθη μας, ή μένουμε στην επιφάνεια ξανά, στις δήθεν αναζητήσεις μας;

Μακάρι του χρόνου τέτοια μέρα, να έχω τις απαντήσεις.

Υ.Σ. Α ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς…

Υ.Σ.2 Το μαρτινάκι κερασμένο! :)

To «Χαμογελάκι»

Λίγα λόγια: Είναι η ψυχή και η ζωή της παρέας και γενικά όλων όσων είναι γύρω της! Όταν είναι μαζί μας, η διασκέδαση είναι εγγυημένη! Πάντα με το χαμόγελο, και μια καλή κουβέντα για όλους! Ανοιχτή και άνετη με όλους, γνωστούς και αγνώστους, γεγονός που τη φέρνει πολλές φορές σε δύσκολη θέση, λόγω του θάρρους που παίρνουν αρκετοί επίδοξοι εραστές! Παρά τις πολλές κατακτήσεις, σε αυτήν την ηλικία οι εμπειρίες με άντρες είναι λίγες και πολλές φορές συναισθηματικά επίπονες, καθώς, όσο άνετη και να δείχνει, όταν σοβαρεύουν τα πράγματα βγαίνει έξω η ντροπαλή πλευρά του εαυτού της. Κι όμως, αυτή ξέρει πότε να κάνει πλάκα μαζί σου αλλά και πότε να σου ξυπνήσει πιο βασικά ένστικτα. Συνήθως υπάρχει κάτι βαθιά στη ψυχούλα που προσπαθεί να κρύψει με όλη αυτή τη χαρά, αλλά ταυτόχρονα είναι εφοδιασμένη και με την ωριμότητα να μην το αφήνει να την κυριαρχεί. Γι’ αυτό και αυτός που θα είναι δίπλα της, πρέπει πέρα από τρυφερός μαζί της, να είναι και δυνατός χαρακτήρας, ώστε να τη στηρίξει όταν θα έρθουν τα (άγνωστα για αυτήν ακόμη) δύσκολα της ζωής. Σπάνια θα εμφανίσει μπροστά σου σημάδια στεναχώριας ή κατήφειας και μόνο εάν είσαι ένας από τους πραγματικούς φίλους της. Σταθερή αξία για παρέα αλλά και για σχέση.

Κάπου στα 40: Πολλές παρέες, πολλά ταξίδια και μια καλή δουλειά, για τη συναισθηματική επιτυχία δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά!

Τι λέμε; Ναι! Γέλια, χορός, μουσική, διάθεση και γλυκά χαμόγελα… Τι άλλο θες;

Επόμενη κατηγορία: «οι καπάτσες»

Τα «Ξέκωλα»

Λίγα λόγια: Παρεξηγημένη μα πολύ δημοφιλής στους άντρες κατηγορία κοριτσιών. Ο χαρακτηρισμός ίσως (λέμε ίσως) άδικος (λέμε ίσως, ίσως και όχι) αλλά απολύτως ακριβής και εύστοχος. Όταν ακούγεται από γυναίκα συνήθως περιέχει ολίγο φθόνο και μια δόση (γυναικείας, ανώτερης δηλαδή) κακίας: «Κοίτα το ξέκωλο πως κουνιέται». Όταν προφέρεται από άντρες, υποδηλοί μια ψεύτικη υποτίμηση, η οποία στην ουσία είναι έκφραση χαράς και ορμονών: «Θα πάμε εκεί που σου λέω. Είναι τίγκα στα ξέκωλα, θα έχει πλάκα.». Οι συγκεκριμένες εικοσάρες βρίσκονται παντού και πάντα, σε σχολές, σε μπαράκια, σε κλαμπ, σε μπουζούκια (βεβαίως), στο δρόμο, κάτω από το παράθυρο σου, μέσα στη ντουλάπα κλπ. Είναι συνήθως δυο δυο ή τρεις τρεις (ξεκωλοπαρέες) και έχουν σχέσεις μόνο μεταξύ τους, καθώς είναι δύσκολο να συνεννοηθούν με οποιαδήποτε άλλη ομάδα κοριτσιών της ηλικίας τους και μη. Έχουν δημιουργήσει έναν νέο ορισμό της λέξης «φιλία» που είναι: το ανώτερο χρονικό διάστημα που βγαίνω παρέα με μια ηλίθια, ώσπου να την πέσει στο γκομενό μου, ή να την πέσω εγώ στο δικό της. Σίγουρα μπορείς να πιάσεις την κουβέντα με κάποια άλλη κοπέλα αν θες να αναλύσεις «Το Εκκρεμές του Φουκώ» αλλά μερικές φορές κάνουν την έκπληξη απαντώντας σε πιο σημαντικά θέματα του fame story.

Κάπου στα 40: Ίσως έχουν αρχίσει να βάζουν και τα υπόλοιπα ρούχα, αυτά που ξεχνούσαν μικρότερες, πλέον σύζυγοι κυριλάτων κοντόχοντρων μουστακαλήδων. Ίσως και όχι!

Τι λέμε; Εεε… Όχι. Βέβαια….(γκουχ γκουχ…) Όχι είπα Κατερίνα μου, μη βαράς…

Επόμενη κατηγορία: «το χαμογελάκι»

Θα μπορούσε άνετα να είναι και διδακτορική μελέτη. Δεν είναι. Είναι απλά οι κατηγορίες των κοριτσιών ηλικίας 20-25 όπως τις αντιλαμβάνομαι εγώ και πολλοί άλλοι γύρω μου. Μία τη φορά. Αν και για να λέμε την αλήθεια, το μυστήριο "γυναίκα" έχει τόσες κατηγορίες όσος είναι και ο πληθυσμός τους αλλά...

Και για να μη παρεξηγηθούμε, λέω από πριν, πως όλες μα όλες τις αγαπάμε! Απλά έτσι τις βλέπουμε:

Οι «Στεφανίες»

Λίγα λόγια: Το στεφάνι πάνω απ’όλα! Είμαι είκοσι, κοντεύω να μείνω στο ράφι δηλαδή, η αδερφή μου η Νούλα και η ξαδέρφη η Δοξούλα είναι ήδη παντρεμένες κι έχουν παιδιά. Ζητείται 30άρης, με δουλειά, λεφτά και σπίτι που να μου εγγυηθεί τώρα ότι σε πέντε χρόνια θα είμαστε μαζί και παντρεμένοι. Επίσης να έχει πιστοποιητικό γονιμότητας (γιατί θέλω τα παιδιά μου να είναι περισσότερα και καλύτερα από της Δοξούλας) και να έχει μια στρίγγλα μάνα, για να έχω κι εγώ με κάτι να ασχολούμαι στη ζωή μου. Ομορφιά προαιρετική. Λεφτά και προοπτικές γάμου να υπάρχουν και τα άλλα τα βρίσκουμε. Αν μένει και στην περιοχή μου θα ήταν το ιδανικότερο. Να μη φύγω κι από το σπίτι μου. Γιατί αν χωρίσω, ποιός θα με ταϊζει μετά ε; Άντε να τελειώνω και μ’ αυτό το κωλοπτυχίο γιατί δεν αντέχω να πηγαίνω άλλο στη σχολή. Πω πω, αυτά τα μωρά εκεί, τα αγοράκια και τα κοριτσάκια είναι στο κόσμο τους! Είναι δυνατόν, να είμαστε στην ίδια ηλικία εγώ ολόκληρη γυναίκα με αυτά; Πάρτυ, σχέσεις και βλακείες όλη τη μέρα. Εγώ δεν έχω χρόνο για έρωτες. Ευτυχώς σοβαρεύτηκα. Πάλι καλά που υπάρχουν και κάποιοι ωραίοι καθηγητές και έχω ένα σκοπό εκεί μέσα. Φαντάζεσαι να ψήσω κανέναν; Πω, θα είμαι η Σταφανία, η γυναίκα του κύριου Καθηγητή! Αυτά είναι. Ακούς Δοξούλα;

Κάπου στα 40: Πάλι στη σχολή είμαι. Ναι, να γράψω το γιο μου. Αχ, κολάζομαι εδώ μέσα, κάτι εικοσάρηδες, κάτι τεκνά! Όχι σαν το δικό μου το γέρο, όλη μέρα μπροστά στο τζάκι. Αχ και να μου φέρει κανένα συμφοιτητή του στο σπίτι... Φωτιά θα πάρω! Τυχερές οι φοιτήτριες! Πολύ τυχερές! Για αυτές είναι η ζωή...

Τι λέμε; Μπρρρρ… Μακριά!

Επόμενη κατηγορία: «τα ξέκωλα»