...για να μην το γρουσουζέψω από την κακογλωσιά, αλλά θέλω να αποδείξω πως δεν φοβάμαι εγώ τις κατινιές.

Φεύγω λοιπόν για Σαντορίνη τριήμερο (ή μαλλον τετραήμερο) και αύριο θα πίνω το ποτό μου στο ιστορικό Franco's ακούγοντας Μότσαρτ και αγναντεύοντας το Αιγαίο.

Για τρεις μέρες θα χάσετε τα σχόλιά μου στα post σας. Μην κλαίτε! 

ΥΓ για τις γυναίκες δύο προτεινόμενα ονόματα είναι η Κούλα από το Μπουρνάζι και ο Αντόνιο Μπαντέρας.

Και για να κλείσω την τριλογία των πραγματικών ανεκδότων που θυμήθηκα, θα σας διηγηθώ ένα στο οποίο δεν ήμουν παρών και μου το έχει πει ένας πολύ καλός φίλος και συνάδερφος που είναι γέννημα-θρέμμα Μαρκοπουλιώτης. Βέβαια αυτό το τελευταίο στοιχείο το καθιστά λίγο υποκειμενικό το όλο θέμα διότι είναι γνωστή η αμοιβαία αντιπάθεια των κατοίκων του Μαρκόπουλου με τους γείτονες της Κερατέας (όπως και οι αντιπαραθέσεις άλλων γειτονικών πόλεων ανά την Ελλάδα πχ Λαμία-Βόλος, Μεσολόγγι-Αγρίνιο, Ηράκλειο-Χανιά, Ναύπλιο-Άργος κ.ο.κ.).

Σε κάποια συνεδρίαση λοιπόν του Δημοτικού συμβουλίου της Κερατέας πριν από κάποια χρόνια, γινόταν συζήτηση για την βελτίωση του δικτύου ύδρευσης της περιοχής και την αντικατάσταση των σωληνώσεων με νέες. Έτσι έφτασαν και στις τεχνικές προδιαγραφές και διαφωνούσαν για το αν θα ήταν προτιμότερο να βάλουν σωλήνες των 15 ή των 30 bar και κατά πόσο συμφέρει οικονομικά η τοποθέτηση σωλήνων των 30 bar.

Οπότε κάποια στιγμή πετάγεται ο Δήμαρχος: "Ξεχάστε το! Όσο είμαι εγώ Δήμαρχος δεν πρόκειται να επιτρέψω να ανοίξουν 30 μπαρ στην Κερατέα!"

(σημ. bar=μονάδα πίεσης περίπου ισοδύναμη με μία ατμόσφαιρα)

Το παρακάτω είναι πραγματικό περιστατικό του οποίου ήμουν αυτόπτης, ή σωστότερα αυτήκοος μάρτυς.

Φοιτητής στα Ιωάννινα (έχει σημασία) είχα τελειώσει αργά το απόγευμα το μάθημα και ακόμα ζαλισμένος βλέπω από μακριά το λεωφορείο να έρχεται. Ρίχνω μια τρεχάλα να το προλάβω, αλλά η απόσταση από την είσοδο της σχολής μέχρι τη στάση ήταν μεγάλη, το λεωφορείο φεύγει, και εγώ έπρεπε να περιμένω άλλα 20 λεπτά στο Νοεμβριάτικο ηπειρώτικο ξεροβόρι. Στο απέναντι πεζοδρόμιο καθόταν μια 70χρονη Γιαννιώτισσα και φωνάζει:

"Σουτιέν, παιδάκι μ', σουτιέν;"

Αμάν, σκέφτομαι, τι λέει η βρωμόγρια, την κάτσαμε τώρα..

"Σουτιέν συχνά να σ' φυγ΄του λιουφρείου;"

(μτφρ: σου τυχαίνει συχνά να σου φύγει το λεωφορείο;"

ΟΥΙΙΙΙ Ου ΤΖΕΣ!

Επειδή στο εναρκτήριό μου post έδωσα μάλλον την εντύπωση του άσχετου περί νέων τεχνολογιών και διαδικτύου έως και τεχνοφοβικού είπα να συνδυάσω την αποκατάσταση της δημόσιας εικόνας μου με την προαναγγελθείσα βουτιά στο παρελθόν. Την ιστορική μου πορεία όσον αφορά τους Η/Υ.

Αυτό το χοντρό γκρι πληκτρολόγιο με το ενσωματωμένο κασετόφωνο (!) είναι ο πρώτος υπολογιστής που απέκτησα, σε ηλικία 15 ετών τα Χριστούγεννα του 1986 με τα χρήματα που είχα μαζέψει από τους γιορτινούς μπουναμάδες, από το πρώτο (και μοναδικό τότε) «Πλαίσιο», Στουρνάρη και Μπουμπουλίνας.

Οποιαδήποτε σύγκριση με τα σημερινά PC είναι συντριπτική ή μάλλον αδύνατη. Κατ΄αρχήν αυτό το μηχάνημα δεν ήταν PC. Ήταν “Home computer”. Tα PC εκείνη την εποχή ήταν κάτι δυσκίνητα και δυσκοίλια μηχανήματα με απαίσιες πράσινες κυπαρισσί οθόνες, ακριβά και εντελώς ακατάλληλα για τον σκοπό που τα θέλαμε: ΤΑ GAMES.  Το συγκεκριμένο spectrum +2 ήταν η μετεξέλιξη του πρώτου ΖΧ spectrum 16 που έσκασε μύτη επαναστατικά το 1982, με ξεχωριστό κασετόφωνο, καθώς και του δεύτερου μοντέλου spectrum 64. Δεν θέλω να σας κουράσω με τεχνικές προδιαγραφές, απλώς έτσι για σύγκριση, αυτό το 128 σημαίνει ότι είχε μνήμη RAM 128 kbyte (δηλ. 2x64 kb), συνδεόταν με την τηλεόραση στην οποία έβγαζε 16 χρώματα (ουσιαστικά 8 αλλά με δύο φωτεινότητες έκαστο!) και τέλος τα προγράμματα περνούσαν στην RAM μέσω κασέτας, της κλασικής κασέτας μαγνητικής εγγραφής που ξέρουμε, όπου έπρεπε να περιμένεις  5-10 λεπτά μέχρι να «φορτώσει» το πρόγραμμα. Κατά τη διάρκεια δε του «φορτώματος» στην οθόνη της τηλεόρασης εμφανιζόταν το μήνυμα «Loading» και στο πλαίσιο έβλεπες εκνευριστικές γραμμούλες που τρεμόπαιζαν ζαλιστικά, ενώ ακουγόταν ένα εκκωφαντικό «γκζζζ, γκζιιιιιιτ» δηλώνοντας κάθε byte που περνούσε από την κασέτα στο μηχάνημα.

Με ιώβεια όμως υπομονή αλλά και αδημονία περίμενα αυτό το πεντάλεπτο μέχρι να ξεδιπλωθούν μπροστά στα μάτια μου τα χοντροκομμένα γραφικά των 16 χρωμάτων των παιχνιδιών που σήμερα φαίνονται πρωτόγονα και προκαλούν γέλιο, όμως τότε είχαν προσφέρει ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού και άγριας συγκίνησης. Μαζί με το spectrum έδιναν και το joystick (πολύ πετυχημένο: ραβδί της χαράς) καθώς και τις κασέτες που βλέπετε στη φωτό. Ακόμα θυμάμαι τις πρώτες μέρες που τα έπαιζα και μου είχαν γίνει εμμονή! Αργότερα επεκτάθηκα και σε διάφορα άλλα, arkanoid, pacman, ραλλάκια, ποδοσφαιράκια, το ανεπανάληπτο ACE (προσομοιωτής πτήσης) διάφορα shoot ‘em up, arcade και adventure σε απίστευτη ποικιλία και ευρηματικότητα παρά τα φτωχά γραφικά και κίνηση.  Το πρώτο joystick επέζησε για 5 μήνες περίπου (και πολύ ήταν) και ακολούθησαν άλλα δύο.

Άλλοι συμμαθητές είχαν πιο εξελιγμένα home computers με drive που έπαιρνε δισκέτα των 3,5 ιντσών: ΑΤΑRI, τον all time classic Amstrad CPC 6128 με δική του έγχρωμη ή πράσινη οθόνη, και βέβαια τον αδιαμφισβήτητο βασιλιά των home, τον Commodore Amiga που έβγαζε 4096 χρώματα στην οθόνη με μαγικά για την εποχή γραφικά (περιττό να σας πω ότι βρισκόταν στην κατοχή του πιο φιγουρατζή και αντιπαθητικού συμμαθητή).  

Επιπλέον ήμουν τακτικός αναγνώστης του PIXEL του μηνιαίου περιοδικού για τα home computers και όχι μόνο. Αφιερώματα και συγκριτικές δοκιμές σε υπολογιστές, οθόνες, εκτυπωτές, joystics, drives αλλά κυρίως τα πάντα γύρω από τα games:  νέες κυκλοφορίες, αναλύσεις, reviews και βαθμολογίες, συμβουλές για να περάσεις την πίστα, χάρτες μέχρι και hacking ώστε να επέμβεις στο πρόγραμμα για να αποκτήσεις άπειρες ζωές!  Αξιόλογο κομμάτι του περιοδικού ήταν οι απορίες αναγνωστών και οι απαντήσεις των ειδημόνων συντακτών αλλά και οι αγγελίες όπου μπορούσες να προμηθευτείς πειρατικές κασέτες με games (ακόμα δεν είχαν έρθει οι Νιγηριανοί για να τα πουλάνε στις καφετέριες). Με τι αγωνία περίμενα το ειδοποιητήριο από το ταχυδρομείο για να παραλάβω την κασέτα με αντικαταβολή, μπορείτε να φανταστείτε. Το PIXEL όπως και τα home computers δεν άντεξε στην λαίλαπα της αλματώδους εξέλιξης των PC και την άφιξη των Windows από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Παρήκμασε και έκλεισε μαζί με την οριστική εξαφάνιση των home computers, νομίζω το 1996. Στο εξώφυλλο του τελευταίου του τεύχους έγραφε με μεγάλα γράμματα «GAME OVER»…   

Μετά τον spectrum πέρασα μια μακρά περίοδο αποχής από τους υπολογιστές. Η πρώτη μετά spectrum επαφή με υπολογιστές ήταν με το κοινόχρηστο PC της σχολής το 1996 με τα πρωτοποριακά windows 95, που το χρησιμοποιούσα αποκλειστικά για εργασιακά θέματα, ενώ το πρώτο μου PC το απόκτησα το 1998 και το laptop από το οποίο σας γράφω αυτές τις γραμμές το 2003. Όποια όμως παιχνίδια και να δω τώρα, με ρεαλιστικά τρισδιάστατα γραφικά, στερεοφωνικό ήχο, κινηματογραφικό animation, θες η ηλικία, θες το επαναλαμβανόμενο ερέθισμα που αμβλύνεται με το χρόνο, δεν με εντυπωσιάζουν πια. Στο μυαλό μου έχω τα παιχνίδια με τα χοντροκομμένα γραφικά και τα 16 χρώματα.

 Και επειδή η ιστορία κάνει κύκλους, πέστε μου σας παρακαλώ μετά από αυτά που διαβάσατε, αν έχω το δικαίωμα να λέω στον 6,5χρονο γιο μου «φτάνει πια, τόση ώρα παίζεις στον υπολογιστή, θα χαλάσεις τα μάτια σου»….  

...είπα και εγώ να αρχίσω.

Νομίζω ότι, όπως στις περισσότερες πτυχιακές εργασίες χρειάζεται μια μικρή ιστορική αναδρομή στην αρχή. Για το musicheaven έμαθα πριν από περίπου 6 μήνες από ένα από τα γνωστά και μη εξαιρετέα και πλέον δραστήρια μέλη του.

"Ξέρεις", μου είπε, "
έχω μια δημοσίευση στο ΜΗ και έχω και blog".

"Α, μάλιστα. Και δε μου λες, τι είναι Blog;"

(Κουνώντας με απαξίωση το κεφάλι) "Τι να σου λέω τώρα, τεσπάντν, μπες στο site και δες"

(Ευτυχώς τη λέξη site την ήξερα και δεν έγινα περαιτέρω ρεζίλι) "δε μου γράφεις και τη διεύθυνση σε ένα χαρτάκι;"

Έτσι λοιπόν μπήκα στο ΜΗ, έμαθα επιτέλους τι είναι blog και για κανένα μήνα, όποτε μπορούσα να κάνω κάποιο διάλειμμα διάβαζα τα blogs και ύστερα γράφτηκα και εγώ μέλος Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή η σύνθεση απόψεων, χαρακτήρων, ιδιοσυγκρασιών και συναισθημάτων μου φάνηκε (και ακόμη μου φαίνεται) άκρως ενδιαφέρουσα. Και τι δεν διάβασα τους περασμένους μήνες, αισιόδοξα posts (ε! το μαθα κι αυτό!), απαισιόδοξα (δυστυχώς μπόλικα), χιουμοριστικά, νευριασμένα, χαλαρά, ενημερωτικά, "ποιητικά". Αλλά και αυτή η ποικιλομορφία των χαρακτήρων και συνάρπασε. Απ' όλα έχει ο μπαξές: χιουμορίστες ντράμερ, φοιτήτριες που βαριούνται, που είναι λύκοι της στέπας ή μοβ λουλούδια, φοιτητές με σπάνιες ευαισθησίες, μαθητές με ωριμότητα δυσανάλογη της ηλικίας τους, καλλίφωνες γραφίστριες που αντιπαθούν τους καπνιστές, κιθαρίστες που υπογράφουν με "@Τσονξ", χορτοφάγοι σκυλάδες, ευαίσθητες νηπιαγωγοί με ανταποκρίσεις από το νηπιαγωγείο, συνειδητοποιημένες φιλόλογοι, λάτρεις του γυναικείου πληθυσμού της κίτρινης φυλής με καυστικό χιούμορ, μέχρι πράοι ευγενέστατοι λάτρεις του Ιησού και ένθερμοι πατριώτες με (οφείλω να ομολογήσω)τεκμηριωμένες απόψεις, posts με τα γράμματα της αλφαβήτου...και λυπάμαι που κάποιοι μου διαφεύγετε προς το παρόν (ου γαρ...).    

'Ετσι αποφάσισα να προσθέσω άλλο ένα φρούτο στον μπαξέ του ΜΗ, ελπίζω αρκούντως δηλητηριώδες.