Επειδή στο εναρκτήριό μου post έδωσα μάλλον την εντύπωση του άσχετου περί νέων τεχνολογιών και διαδικτύου έως και τεχνοφοβικού είπα να συνδυάσω την αποκατάσταση της δημόσιας εικόνας μου με την προαναγγελθείσα βουτιά στο παρελθόν. Την ιστορική μου πορεία όσον αφορά τους Η/Υ.

Αυτό το χοντρό γκρι πληκτρολόγιο με το ενσωματωμένο κασετόφωνο (!) είναι ο πρώτος υπολογιστής που απέκτησα, σε ηλικία 15 ετών τα Χριστούγεννα του 1986 με τα χρήματα που είχα μαζέψει από τους γιορτινούς μπουναμάδες, από το πρώτο (και μοναδικό τότε) «Πλαίσιο», Στουρνάρη και Μπουμπουλίνας.

Οποιαδήποτε σύγκριση με τα σημερινά PC είναι συντριπτική ή μάλλον αδύνατη. Κατ΄αρχήν αυτό το μηχάνημα δεν ήταν PC. Ήταν “Home computer”. Tα PC εκείνη την εποχή ήταν κάτι δυσκίνητα και δυσκοίλια μηχανήματα με απαίσιες πράσινες κυπαρισσί οθόνες, ακριβά και εντελώς ακατάλληλα για τον σκοπό που τα θέλαμε: ΤΑ GAMES.  Το συγκεκριμένο spectrum +2 ήταν η μετεξέλιξη του πρώτου ΖΧ spectrum 16 που έσκασε μύτη επαναστατικά το 1982, με ξεχωριστό κασετόφωνο, καθώς και του δεύτερου μοντέλου spectrum 64. Δεν θέλω να σας κουράσω με τεχνικές προδιαγραφές, απλώς έτσι για σύγκριση, αυτό το 128 σημαίνει ότι είχε μνήμη RAM 128 kbyte (δηλ. 2x64 kb), συνδεόταν με την τηλεόραση στην οποία έβγαζε 16 χρώματα (ουσιαστικά 8 αλλά με δύο φωτεινότητες έκαστο!) και τέλος τα προγράμματα περνούσαν στην RAM μέσω κασέτας, της κλασικής κασέτας μαγνητικής εγγραφής που ξέρουμε, όπου έπρεπε να περιμένεις  5-10 λεπτά μέχρι να «φορτώσει» το πρόγραμμα. Κατά τη διάρκεια δε του «φορτώματος» στην οθόνη της τηλεόρασης εμφανιζόταν το μήνυμα «Loading» και στο πλαίσιο έβλεπες εκνευριστικές γραμμούλες που τρεμόπαιζαν ζαλιστικά, ενώ ακουγόταν ένα εκκωφαντικό «γκζζζ, γκζιιιιιιτ» δηλώνοντας κάθε byte που περνούσε από την κασέτα στο μηχάνημα.

Με ιώβεια όμως υπομονή αλλά και αδημονία περίμενα αυτό το πεντάλεπτο μέχρι να ξεδιπλωθούν μπροστά στα μάτια μου τα χοντροκομμένα γραφικά των 16 χρωμάτων των παιχνιδιών που σήμερα φαίνονται πρωτόγονα και προκαλούν γέλιο, όμως τότε είχαν προσφέρει ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού και άγριας συγκίνησης. Μαζί με το spectrum έδιναν και το joystick (πολύ πετυχημένο: ραβδί της χαράς) καθώς και τις κασέτες που βλέπετε στη φωτό. Ακόμα θυμάμαι τις πρώτες μέρες που τα έπαιζα και μου είχαν γίνει εμμονή! Αργότερα επεκτάθηκα και σε διάφορα άλλα, arkanoid, pacman, ραλλάκια, ποδοσφαιράκια, το ανεπανάληπτο ACE (προσομοιωτής πτήσης) διάφορα shoot ‘em up, arcade και adventure σε απίστευτη ποικιλία και ευρηματικότητα παρά τα φτωχά γραφικά και κίνηση.  Το πρώτο joystick επέζησε για 5 μήνες περίπου (και πολύ ήταν) και ακολούθησαν άλλα δύο.

Άλλοι συμμαθητές είχαν πιο εξελιγμένα home computers με drive που έπαιρνε δισκέτα των 3,5 ιντσών: ΑΤΑRI, τον all time classic Amstrad CPC 6128 με δική του έγχρωμη ή πράσινη οθόνη, και βέβαια τον αδιαμφισβήτητο βασιλιά των home, τον Commodore Amiga που έβγαζε 4096 χρώματα στην οθόνη με μαγικά για την εποχή γραφικά (περιττό να σας πω ότι βρισκόταν στην κατοχή του πιο φιγουρατζή και αντιπαθητικού συμμαθητή).  

Επιπλέον ήμουν τακτικός αναγνώστης του PIXEL του μηνιαίου περιοδικού για τα home computers και όχι μόνο. Αφιερώματα και συγκριτικές δοκιμές σε υπολογιστές, οθόνες, εκτυπωτές, joystics, drives αλλά κυρίως τα πάντα γύρω από τα games:  νέες κυκλοφορίες, αναλύσεις, reviews και βαθμολογίες, συμβουλές για να περάσεις την πίστα, χάρτες μέχρι και hacking ώστε να επέμβεις στο πρόγραμμα για να αποκτήσεις άπειρες ζωές!  Αξιόλογο κομμάτι του περιοδικού ήταν οι απορίες αναγνωστών και οι απαντήσεις των ειδημόνων συντακτών αλλά και οι αγγελίες όπου μπορούσες να προμηθευτείς πειρατικές κασέτες με games (ακόμα δεν είχαν έρθει οι Νιγηριανοί για να τα πουλάνε στις καφετέριες). Με τι αγωνία περίμενα το ειδοποιητήριο από το ταχυδρομείο για να παραλάβω την κασέτα με αντικαταβολή, μπορείτε να φανταστείτε. Το PIXEL όπως και τα home computers δεν άντεξε στην λαίλαπα της αλματώδους εξέλιξης των PC και την άφιξη των Windows από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Παρήκμασε και έκλεισε μαζί με την οριστική εξαφάνιση των home computers, νομίζω το 1996. Στο εξώφυλλο του τελευταίου του τεύχους έγραφε με μεγάλα γράμματα «GAME OVER»…   

Μετά τον spectrum πέρασα μια μακρά περίοδο αποχής από τους υπολογιστές. Η πρώτη μετά spectrum επαφή με υπολογιστές ήταν με το κοινόχρηστο PC της σχολής το 1996 με τα πρωτοποριακά windows 95, που το χρησιμοποιούσα αποκλειστικά για εργασιακά θέματα, ενώ το πρώτο μου PC το απόκτησα το 1998 και το laptop από το οποίο σας γράφω αυτές τις γραμμές το 2003. Όποια όμως παιχνίδια και να δω τώρα, με ρεαλιστικά τρισδιάστατα γραφικά, στερεοφωνικό ήχο, κινηματογραφικό animation, θες η ηλικία, θες το επαναλαμβανόμενο ερέθισμα που αμβλύνεται με το χρόνο, δεν με εντυπωσιάζουν πια. Στο μυαλό μου έχω τα παιχνίδια με τα χοντροκομμένα γραφικά και τα 16 χρώματα.

 Και επειδή η ιστορία κάνει κύκλους, πέστε μου σας παρακαλώ μετά από αυτά που διαβάσατε, αν έχω το δικαίωμα να λέω στον 6,5χρονο γιο μου «φτάνει πια, τόση ώρα παίζεις στον υπολογιστή, θα χαλάσεις τα μάτια σου»….