Γιατί να θέλει κάποιος, να αντιγράψει κάποιον, αν δεν είναι ηθοποιός, και αν δεν ανήκει στους πολύτεκνους; Είναι ένα αναπάντητο ερώτημα χρόνων! Απο την πλευρά μου, αδυνατώ να βρώ λογική εξήγηση, εκτός απο το γεγονός, ότι κάποιος, έχει όφελος απο κάποιο συγκεκριμένο άτομο! Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με την κλοπή κάποιου ποιήματος, ή κάτι παρόμοιο...Έχουμε να κάνουμε με την κλοπή προσωπικών δεδομένων, ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό! Το ερώτημα είναι, εκτός των άλλων, γιατι όλοι όσοι γνωρίζουν μια απάτη, δεν μιλάνε; Γιατί, κλείνουν τα μάτια; Όφελος! Η μόνη εξήγηση! Το θέμα είναι όμως, ότι όσο περνάει ο καιρός, όλοι και όλα μένουν στην αδράνεια, με αποτέλεσμα, να προχωρούν άτομα χωρίς αξία, και να μένουν πίσω οι άξιοι! Μήπως θα έπρεπε να πάρουν όλοι θέση, για να βρεθεί μια λύση; Όχι όσοι έχουν όφελος! Οι υπόλοιποι! Είναι καιρός πιστεύω για αλλαγές...Όχι τίποτα άλλο...Μήπως και αλλάξει και ο κόσμος προς το καλύτερο, με το παράδειγμα κάποιων! 

Σκέφτηκες ποτέ, πόσο σ΄αγαπώ; Και τι θα έκανα για σένα; Σκέφτηκες, να ψάξεις πίσω απο το προσωπείο, να καταλάβεις, να περπατήσεις δίπλα μου; Για σένα, θα έκανα τα πάντα...Για σένα, θα κινούσα και βουνά...Θα κολυμπούσα στα βαθιά, χωρίς να φοβάμαι...Σε διάλεξα, επειδή δεν παίζεις θέατρο μαζί μου...Επειδή, κάθε σου λέξη ή πράξη, έχει σημασία...Επειδή, και αν περπάτησα μόνη μου τόσα χρόνια, ποτέ δεν έφυγες απο τη σκέψη μου...Οτιδήποτε έκανες για μένα, το εκτίμησα...Σε αγάπησα για αυτό που είσαι, και δεν θέλω να αλλάξεις...Δεν θέλω να είσαι όνειρο, γίνε η πραγματικότητα μου...Για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σ΄αγαπώ με όλη μου την καρδιά...

Γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί...Και το πεπρωμένο, συμφωνεί μαζί μου...Σου έχει τύχει, να μιλάς για κάποιον, και την ίδια στιγμή να βρίσκεσαι στη σκέψη του; Σου έχει συμβεί, να γράφεις ολόκληρους τόμους ποίησης για αυτόν, αλλά να τα διαβάσουν λάθος άτομα εκτός απο αυτόν; Σου έχει τύχει, να γράφει στην παλάμη σου το όνομα του, αλλά να μην είστε για κάποιο λόγο μαζί, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι μια μέρα θα ζήσεις μαζί του; Εμένα, μου συνέβη...Με τον Αυγουστίνο μου...Γνωριστήκαμε όταν είμασταν παιδιά, αλλά δεν ζήσαμε μαζί. Ποιος μου λέει ότι αυτό δεν θα συμβεί; Όταν η αγάπη γκρεμίζει την ίδια την κακία, σκέψου τι μπορεί να κάνει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται! Θέλω να τον δω, έστω μετά απο τόσα χρόνια...Θέλω να τον αγκαλιάσω, σα να μην υπάρχει αύριο...Θέλω να τον φιλήσω, όπως δεν τον φίλησα ποτέ...Θέλω να ζήσω σήμερα όσα δεν έζησα χτες, μαζί του...Όταν ένας άνθρωπος κυλάει μέσα σου, όποιος και αν είναι κοντά σου, είναι αόρατος...Πιθανόν, να υφίσταται μια φιλία, τίποτα παραπάνω όμως...Και είναι καλύτερα να είσαι ειλικρινής με όλους, παρά να χτίζεις με το ψέμα κάτι το οποίο θα γκρεμιστεί με την πρώτη μπόρα...Ο χρόνος, μπορεί να μη σταματάει, να παίρνει μαζί του τα πάντα, η αγάπη όμως, έρχεται να τον τσακίσει, και να χτίσει σε νέες βάσεις...Αν έβλεπα τον Αυγουστίνο, θα του έλεγα, <σ΄αγαπώ>...Γιατί ποτέ δεν το άκουσε απο μένα! Ναι, γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί...Τότε, δεν ήταν ο σωστός τόπος και χρόνος...Σήμερα, είναι! Σήμερα, θα ξεκινήσω το νέο μου κεφάλαιο μαζι του..

.<Πάντα θα σ΄αγαπώ...Χωρίς αρχή και τέλος...Πάντα θα ζω για σένα...Πάντα θα λέω το όνομα σου για καληνύχτα...Πάντα θα είσαι ο Αυγουστίνος μου>...