Αχνή απόψε η θύμηση,

σαν φως που τρεμοπαίζει.

Σαθρή εικόνα, παρελθόν,

τη σκέψη μου εμπαίζει.

Δυο μάτια μέσα που φορούν,

του έρωτα το γένος.

Το βλέμμα εκείνο ουρανός,

με αίσθημα βαμμένος.

Μέσα σε μαύρες θάλασσες,

βαδίζει η φωνή μου.

Σε ξένα μέρη σε ζητώ,

στα ίχνη της ερήμου.

Μα εσύ, άφαντη μορφή,

θαμμένη πια στο χθες.

Υγρή σαν αποτύπωμα,

στον τοίχο απ’τις σκιές.

Μεσ’το σκοτάδι που κρατώ,

δεν θα γυρίσεις πια.

Το όνομά σου δεν θα πω,

στις λέξεις μου ξανά. 

.............................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Στις παρυφές της γης εσύ, λιμάνι.

Το φίλημά σου με κρατά, το κύμα.

Μάνα γλυκιά σε συναντώ στη σκέψη μου τη πλάνη.

Σε σε γυρνώ, σε σε με πάει το βήμα.

Για μιαν Ιθάκη κίνησα, για ένα ταξίδι.

Στις ακριβές μου αποσκευές δεν χώρεσε το βλέμμα.

Χίλιους τόπους φόρεσα στο είναι μου στολίδι,

μα χίλιες φορές κατάλαβα αυτό πως ήταν ψέμα.

Στα πέλαγα που πάλεψα να βρω κι εγώ απάγκιο

να ρίξω άγκυρα μακριά, κρυμμένη απ’τη μορφή σου,

σαν Πηνελόπη στάθηκες, στις έγνοιες μου κουράγιο,

ο ναυαγός σαν γύρισα και πάλι στο νησί σου.

Μπρος σου προσπέφτω τώρα πια, ο ταπεινός ικέτης.

Τα δυο μου χέρια προσευχή υψώνουν προς εσένα.

“Φύλαξε ‘συ το αύριο, ακούραστος ηγέτης.

Κράτα το τέλος μακριά. Τα άσχημα, θαμμένα.” 

.......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Εσύ, φτιαγμένος για τα μεγάλα.

Εσύ, βυθισμένος στα μικρά.

Η Αλεξάνδρεια κοντά, μια στάλα

μα η μορφή σου μακριά.

Σαν έτοιμος ήσουν από χρόνια

για της ζωής τον πηγεμό

κι όμως σε σκέπασαν τα χιόνια

χωρίς ντροπή, χωρίς  αιδώ.

Σαν ταξιδιώτης μοναχός,

σαν άτεκνος μνηστήρας.

Σαν οργισμένος ναυαγός

της γυμνής σου μοίρας.

Προδώθηκες από στεριές

που σου’στειλαν οι φόβοι.

Γεμάτος κόσμος μ’ενοχές,

πολλές και κάτι ακόμη.

Κύμα που βγαίνει στ’ανοιχτά,

μια θλιβερή συνήθεια,

σ’όνειρα ξένα και πεζά,

η σκοτωμένη αλήθεια.   

......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας