Γράφω για τις γυναίκες.  Που έβαλαν το σημάδι τους στο χάρτη της ανθρωπότητας, που άνοιξαν ένα δρόμο η κάθε μια με το δικό της τρόπο. Διάσημες προσωπικότητες και αφανείς ηρωίδες σε όλων των ειδών τους αγώνες!! 

Την Κοκό Σανέλ, τη Σιμόν ντε Μπουβουάρ, τη Μελίνα Μερκούρη, τη Μαρία Κάλλας, την Άννα Πάβλοβα, την Έμιλυ Μπροντέ, την Τζέιν Όστεν, την Ζωρζ Σαρρή, την Έμιλυ Ντίκινσον, την Μπριζίτ Μπαρντό, την Μάργκαρετ Θάτσερ, την Έλενορ Ρούσβελτ, τη Μαρί Κιουρί, την Αικατερίνη της Ρωσίας, τη Βασίλισσα Ελισάβετ την Πρώτη, τη Βασίλισσα Βικτόρια, την Ιντίρα Γκάντι, την Εύα Περόν, την Άντζελα Ντέιβις, τη Φλόρενς Νάιτινγκέιλ, τη Μάγια Αντζελου, την Οριάνα Φαλάτσι, τη Κριστιάνα Μαμπούρ, την Ζαν ντ’ Αρκ, ακόμα και τη Λαίδη Γκοντάιβα. 

Δεν τις βάζω σε οποιαδήποτε σειρά, χρονολογική, γεωγραφική ή θεματική. Καλλιτέχνες, ζωγράφοι, γλύπτριες, φωτογράφοι, επιχειρηματίες, οικονομολόγοι, συνθέτριες, ηθοποιοί, χορεύτριες, τραγουδίστριες, συγγραφείς, ποιήτριες, μουσικοί, σκηνοθέτες, ακαδημαϊκοί, φιλόσοφοι, επιστήμονες, γιατροί, νοσοκόμες, εφευρέτες, εξερευνήτριες, βασίλισσες, αυτοκράτειρες, αρχηγοί κρατών, πολιτικοί, ακτιβίστριες, αναρχικοί, θρησκευτικοί και εθνικοί ηγέτες. 

Η λίστα είναι ατέλειωτη, είμαι σίγουρη πως αφήνω πολλά πίσω. Ιστορίες παράλογης τόλμης, θράσους, αυθάδειας απέναντι στο κάθε κατεστημένο. Ιστορίες πάθους, βαμμένες με αίμα. Σαγηνευτικές στη διήγηση, ενώνουν το παρελθόν και το μέλλον. Ιστορίες που δημιούργησαν κι εμένα! Τις κουβαλάω και τους είμαι ευγνώμον που μ’ έφεραν ως εδώ. Σήμερα τις θυμάμαι σε άτακτη σειρά.

Για τη μαμά μου. 

Και τη γιαγιά μου. Μια θυσία, μια βάση που στηρίζει ολόκληρο το οικοδόμημα. 

Για όλες όσες πάλεψαν να κερδίσουν μια θέση στον κόσμο των αντρών. Μας έδωσαν πολλά και πάνω τους ξεκινάμε το δικό μας ταξίδι για άλλους προορισμούς! 

Για το Κίνημα των Σουφραζέτων το 19ο και 20ο αιώνα. Γυναίκες εκτός ελέγχου σε μια εποχή ιπποτισμού και τάξης!! 

Για τις γυναίκες της Ιαπωνίας που πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έπρεπε να πάνε στη δουλειά μισή ώρα πριν τους άντρες για να καθαρίσουν. Κι εκεί τους βρήκαν οι ατομικές βόμβες του 1945!  

Γράφω για την ελευθερία. Ο στόχος κάθε κοινωνικού αγώνα. Την πολιτική ισότητα, την ίση ανταμοιβή στην εργασία, την προστασία της οικογένειας και του πολιτισμού, ακόμα και την επιβίωση του πλανήτη γη.

Για τις γυναίκες.  

Που μαζεύουν τα κομμάτια της ανθρωπότητας κάθε φορά που τα σκορπίζει ο πόλεμος.  

Που σας κοιτάζουν με τα μεγάλα τους μάτια μέσα από τις οθόνες σας κάθε φορά που παρακολουθείτε ρεπορτάζ ή ντοκιμαντέρ για την πείνα, τη φτώχια, την ανέχεια, την καταστροφή. Που σας παρακαλάνε να δείτε κι εσείς λίγο πιο καθαρά.   

Γράφω για τη βία στην οικογένεια, την καταπίεση, τον εξευτελισμό, το βιασμό, τις δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους, τους πατεράδες τους, τους γιους τους και τους στρατιώτες της αντίπαλης φυλής.  

Ο μαζικός βιασμός από στρατιώτες μολυσμένους από τον υιό το AIDS είναι παιγνιδάκι στα χέρια των στρατηγών κάθε στρατού στις φυλετικές διαμάχες της Αφρικής και της Ασίας. Πώς το λένε αυτό οι δημοσιογράφοι; Εθνικό ξεκαθάρισμα, εθνική εξυγίανση ή κάτι τέτοιο;   

Για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως βιασμού όπου Σέρβοι στρατιώτες διάλεγαν κάθε βράδυ 10 Μουσουλμάνες Βόσνιες, κι αυτές ζούσαν τη φρίκη του βιασμού σε δημόσια θέα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σ’ ένα αθλητικό κέντρο στο Σαράγιεβο.

Γράφω για τις γυναίκες.

Όλες ανεξαιρέτως. Που δίνουν τον εαυτό τους, παντού στον πλανήτη, σε όλα τα μέτωπα που πολεμούν, ακούραστα όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου. Διαχωρίζουν και φυλάνε σπόρους για την επόμενη σοδιά, φτιάχνουν όλα τα ρούχα, τα παπούτσια, τα καλλυντικά, τα αξεσουάρ σας, μαγειρεύουν, πλένουν, καθαρίζουν, αναπτύσσουν επιχειρήσεις, διοικούν κράτη.

***Και για τις φίλες μου, που μου είναι απολύτως απαραίτητες!! Χρόνια Πολλά!***

Και το αφιερώνω στους Ριχάρδους τους Λεοντόκαρδους της ιστορίας και της καθημερινότητας, που φτάνουν στη δόξα χωρίς να αντιληφθούν ποτέ ότι συμβαίνουν ολ’ αυτά!

Chocolat
8 Μαρτίου 2009