Γεννιέσαι ζεις και πεθαίνεις.

Έτσι είναι

Απλά στη διαδρομή ξεχνιέααι και λίγο.

Κλέφτης στιγμών 

Είναι η πιο όμορφη δουλειά

Δεν υπάρχει μονιμότητα σταθερότητα εγγυήσεις.

Τα πάντα είναι ρευστά.

Τα χτυπήματα της ζωης απανωτά.

Το φάρμακο η ευφορία από τις καλές στιγμές

Ο κόσμος γενικά αδιάφορος στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Μόνος λοιπόν.

Το καταλαβαίνεις όταν το ίδιο σου το αίμα σε αρνηθεί και βγάλει στην επιφάνεια όχι μόνο την αδιαφορία του αλλά και την ψυχρότητα του.

Καταλαβαίνεις τότε πολλά.

Μαζεύεις τα κομμάτια και συνεχίζεις.

Τι άλλο να κάνεις;

Όμως οι στιγμές δεν χάνονται ποτέ.

Μόνο ο θάνατος μπορεί να τις πάρει στο σκοτεινό του έρεβος.

Γιατί σου κλείνει τα μάτια και σου κόβει τη γλώσσα.

Μόνος.Και τοτε.

Είναι τόσο μοχθηρή ώρες ώρες η αντίδραση των ανθρώπων.

Στέλνω μηνύματα σε τύπισσα που είτε υπάρχω είτε όχι το ίδιο της κάνει.

Ματαίωση ναι.Κι η λέξη μου θύμισε τον πρόσφατο διάλογο με τον sven.

Μακάρι η απόκτηση και η διατήρηση των αγαθών να ήταν στο χέρι μας.

Δεν είναι.

Κάπου αλλού λεχω γράψει πως τα ωραία σ αυτή τη ζωή δεν έχουν πηδάλιο χειρισμού.Η ευτυχία δεν έχει γκάζι να την πολλαπλασιάσεις όταν τη νοιώσεις και ο δρόμος προς την κατάκτησή της είναι μακριά από τροχιές οχημάτων που έχουν τιμόνι ή πηδάλιο.

Όχι δεν θα πηδήξω την όμορφη άγνωστη.Ματαίωση.

Την ίδια στιγμή στο youtube παρακολουθώ ένα clip που παριστάνει ένα ντουετο 2 νέων τραργουδιστών.

Με τι χαμόγελο κοιτά τον τραγουδιστή η παρτενέρ του!!

Φαντάζει γάργαρο νερό για τα δικά μου αισθητήρια που επιχειρώ να πιώ από σφραγισμένο και ίσως άδειο για μένα μπουκάλι.

Ένα χαμόγελο μια πιθανή συνουσία ματαιώθηκαν και ο κόσμος θεωρεί πως δεν είναι λόγος τουτος για στενοχώρια.

Αν ήταν ένα μεγάλο και τεκμηριωμένα έντονο συναίσθημα τοτε ναι.Θα ημουν δικαιολογημενος.

Όμως όχι.

Καμμια δικαιολογια τωρα...

Ένα τείχος μόνο υψωμενο μπροστα μου με απομακρυνει για αλλη μια φορά από τα ταπεινά μου θέλω...

Μια φωνή που τραγούδησε χωρίς ορχήστρα για λίγα δευτερόλεπτα

Και ήτανε παιδί πασαλειμένο στα χείλη με βούτυρο και μέλι λίγο πριν ξεχυθεί στις αλάνες

Και ήτανε γυναίκα παθιασμένη και θλιμμένη στοργική και καυλωμένη...

Και ήτανε ανάσα για τ αυτιά μου...

Έρωτας για τις αισθήσεις.

Τηλέφωνο απ τα παλιά.

Μου ανακοίνωσε τα άσχημα νέα.Πως παλεύει.

Συζητήσαμε για τα τραγούδια μου.

Για τα προσωπικά της.Δεν έχει σημασία.

Είχε κάτι στο χρώμα της φωνής της.

Κάτι που φώναζε.Αλλά το έκανε φάλτσα.Ενοχλητικά.

Μου προκάλεσε δυσφορία η επικοινωνία αυτή.

Ένοιωσα μια ακαθόριστη απειλή αλλά ταυτόχρονα την ανάγκη να σηκώσω το ξίφος μου.

Πρώτη φορά το συγκεκριμένο άτομο που βγάζει κάτι τέτοιο.

Αν δεν ήταν εσκεμμένο τότε ειλικρινά πρώτη φορά συναντώ φαλτσωδία ψυχής.

Δηλαδή άλλο να νοιώθεις κι αλλοιώς να το εξωτερικεύεις.

Δεν έχω συναντήσει ποτέ ξανά χαρά που να με ξεκουφαίνει και να μου γεννά πονοκέφαλο.

Δεν έχω ξανανοιώσει ποτέ την ανάγκη να χαστουκίσω ενθουσιασμό.

Κάτι αγνοώ από την εξίσωση.

Κάτι κρύβεται εδώ.

Κάθησα ίσα με τρία τέταρτα κλεισμένος μέσα στ αμάξι...

Με καθήλωσε το παίξιμο ενός μινι πιάνου που έχω ως εφαρμογή στο κίνητο.

Όσο η καρδιά κι αν λαχταρά...βουβές νότες μέσα από το αμελητέο ηχείο του κινητού.

Κι όμως είχαν μια γεύση που καθήλωνε την ψυχή μου.

Τα ημιτόνια μαγικά.

Η αποστάσεις τους γαργαλάνε την ψυχή.

Μοναχική απόλαυση.

Ευτυχώς έχω παρέα σκέφτηκα.

Η μοναξιά ζεματά η μουσική δροσίσει ειδικά αν παράγεται από τα δικά σου χέρια.

Τότε τα δάχτυλα χαιδεύουν την ψυχή με.μια δροσιά...άλλο πράγμα.

Η μικρή μου συντροφιά..

Έτσι μου συστήθηκε.

Το μυαλό μου πήγε στην Ασπασία του Περικλή της αρχαίας ελλάδσς.

Ήταν πολύ σέξυ.Τζιν φουστα ως το γόνατο με σκισιμο ως τη μεση του μηρου...μαυρο σεξυ καλσον...ωραιο χαμογελο...σαρκωδη εκφραστικά χείλη.

Ο διάλογος σύντομος.

"Καλησπέρα.Σε είδα και μου φάνηκες απίστευτα ελκυστική".

"Μιλάω με τ αγόρι μου στο τηλεφωνο"

"Αν είναι έτσι τότε πάσο.Ωστόσο μπορώ να μάθω το όνομά σου?

"Άσπα"...και από εκεί και πέρα μόνο αυτό είναι που θυμάμαι.

Τα άλλα τα ξέχασα.

Άσπα...Άσπα...Άσπα έλεγα από μέσα μου και ξανάλεγα ενώ την κοίταζα να απομακρύνεται αργά...

Κι ενώ οδηγούσα στη νυχτερινή Αθήνα ακούγοντας θλιμμένες πενιές...

Σταματώ να δω ποιά είναι η Νατάσσα.Η καλλίγραμμη αλλά χωρίς πρόσωπο ιέρεια του έρωτα.

Κι ήταν η όμορφη γαλανομάτα νεράιδα που κάποτε γνώριζα...με πάθος αγοραίο...

Πεταλούδες στο στομάχι μου και οι τσέπες.μου ελαφρές...

Μπήκα.μαζί της στο δωμάτιο...

Θυμηθήκαμε.τα παλιά.

Ψεύτικο ρομάντζο...αληθινή χημεία...

Πλαστικά κεριά να.τρεμοπαίζουν δήθεν.

Μα η χαρά μου αληθινή.

Τελικά ναι υπάρχει Θεός.

Η μέρα ήθελε αυτό το γευστικό κερασάκι για να κλείσει.

Φεύγοντας από εκεί,μια ξανθιά τύπισσα σε μαύρη A class μου χάρισε ένα χαμόγελο...συνοδευόταν...

Την ακολούθησα για λίγο...την άφησα να χαθεί στη νυχτιά...

Το κερασάκι ακόμη κρατά τη γεύση του κι ας έχει φαγωθεί...

Ωραίες στιγμές...

Ο ουρανός γκρί και τα σύννεφα στάζουν

Όπως σήμερα το πρωί το σώμα μου

Δοκιμασία χαλαρού sparing αλλά ωστόσο με κοινό αρκετών ανθρώπων

Εχθροί μου ο φόβος,ο αντίπαλος και η κούραση.

Νίκησα παντού.

Βγήκα έξω στη βροχή με πονεμένο το γόνατο και τον αυχένα.

Κατάλαβα πως όλα είναι εμπειρίες.

Περισσότερο σοφός,πιο συνετός ή άραγε φοβισμένος?

Ο χρόνος θα απαντήσει στα ερωτήματα αυτά σιγά σιγά.

Μην υποτιμάς τον εαυτό σου και μην τον εκθέτεις σε τσάμπα ρίσκο σκέφτηκα.

Δέξου τον όπως είναι για να τον βελτιώσεις όσο σε παίρνει.

Επιστροφή στο χώρο της δουλειάς.

Η ανάλαφη διάθεση γρήγορα έφυγε.

Ξανά ο καραφλός με το μούσι μπροστά μου.

Είναι άραγε ο ίδιος?Αυτός που με τραυμάτισε?

Μάχη μέσα μου.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου τον φοβάται και δεν θέλει να τον ξαναδεί,ένα άλλο κομμάτι νοιώθει οργή και θέλει να τον τιμωρήσει.

Ο σωσίας κρατούσε ένα ροζ ελεφαντάκι.Αυτό με εξόργισε ακόμη πιο πολύ.

''Νέος γονιός'' σκέφτηκα.θα αγαπά το κοριτσάκι του αλλά θα είναι τέρας για τους αγνώστους.

Θα θελα ακομη πιο πολυ να τον τιμωρησω...

Βασανίστηκα αρκετά...σταγόνες οργής με καψάλισαν...

Τώρα είμαι σχετικά ήρεμος...

Το τραύμα θάφτηκε βαθειά και προκάλεσε τις φοβίες μου...

Η νύχτα είναι υγρή και μόνη.

Δυστυχώς δεν είναι γυναίκα.

Δεν μ αγκαλιάζει.

Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει το αύριο.

Οι άνθρωποι δύσκολοι,δυσπρόσιτοι.

Ένα πολύ ωραίο γκομενάκι βγηκε απο ενα κυριλέ τζιπ και ενας σαχλος κλαρινογαμπρος τη φωτογραφιζε με το κινητο.

Αυτη ειναι πιο ωραια ακομη και απο τη διαιτολογο σκεφτηκα.

Ε ρε γλεντια αν την ειχα στο κρεβατι μου.

Συνεχισα μονος την οδηγηση στην υγρη αυτη βραδια και οι σταγονες δεν ελεγαν να ξεκολλήσουν από το τζάμι του αυτοκινήτου...

Η κατάλληλη ώρα για ηρεμία.

Οι δαίμονές μου μωρά σε κούνιες που τα ταίζω με μπιμπερό γεμάτο ουίσκυ

Εχω θέα στη λεωφόρο

Έχω οσμή την μπόχα από τσιγάρο του παρακμιακού καφε μπαρ

Έχω τις σκέψεις μου συντροφιά

Ήσουνα κι εσύ μια στογόνα στη βροχή...μα δε θα δακρύωσω πια για σένα.Το τραγούδι των Πυξ Λαξ με βρήκε εκεί.

Το ουίσκυ χάλια.Σαν να έχει γεύση φωτιστικού οινοπνεύματος.

Οι φωνές δυνάμωσαν λίγο γύρω μου.

Δεν το πάω κάπου.Δεν εχω καποιο νοημα η συμπερασμα στο οποιο θελω να καταληξω.

Ωραια η Κατερινα που καμακωσα στην Πατησιων.Ωραιο γκομενακι με μινι και μποτες.

Κερδισα ενα χαμόγελο και μια ψευτικη υπόσχεση

Ισως γευματισω...θα δουμε...

Και να μαι πάλι να χτυπώ τις πόρτες ίσα για να κάνω θόρυβο.

Είναι και αυτό μια ασχολία.

Μια σπατάλη ενέργειας.

Τέσσερις τοίχοι με περιβάλλουν.Απλά το δωμάτιο αλλάζει διαστάσεις και κάποιες φορές φιλοξενεί για λίγο περαστικούς.

Τις πιο πολλές φορές είναι άδειο.

Ακόμη και με όσους μιλώ κατά καιρούς,γνωρίζω καλά πόσο περαστικοί είναι από τη ζωή μου.

Και ποιός δεν είναι;

Υπάρχει μονιμότητα;

Εσύ δεν είσαι που έλεγες πως ότι κρατά στο χρόνο δεν είναι απαραίτητα καλό;

Τώρα φοβάσαι ξαφνικά;

Τί φοβάσαι;

Το τραύμα ή το θάνατο;

Η ανθρωπότητα στο σύνολό της σου φαίνεται κοινότυπη και αποκρουστική.

Βαρετή.Όλο κανόνες.Υποχρεώσεις.Εγωισμοί.

Και ωραία τι θες να κάνουμε τώρα για να ευτυχίσεις;

Δεν υπάρχει λύση.Απλά μια ταινία που γυρίζει και επαναλαμβάνεται μέχρι να χαλάσει.

Ως το θάνατο.

Περιπλανώμενος στη βροχή κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

Μια περαστική φιγούρα από το πουθενά ξάφνου με ρώτησε

Που είναι η οδός Στουρνάρη;

Ενώ έτεινε τη ροζ ομπρέλα της να με σκεπάσει να μη βρέχομαι.

Ευγενική κίνηση.Γεμάτη ανθρωπιά.

Όλο το τοπίο ήταν γκρι.Μόνο αυτό το ροζ ξεχώρισε.

Αγάπη είναι ένας αράπικος φαλλός.

Καρδιά ένα ζεστό υγρό αιδοίο.

Βάλε αγάπη στην καρδιά σου.

Και πάτωσε.

Τωρα ξερεις τι ειναι αγαπη.

Δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα.

Είμαι σε έρημο ή σε ωκεανό αδιάφορο.

Κάθε μέρα που ο ήλιος φωτίζει την πραγματικότητα,μου γεννά το δίλημμα:

Να φοβάμαι ή να νοιώθω ελεύθερος;

Δεν είναι πάντα ήρεμες οι θάλασσες κι οι ανέμοι.

Άλλες φορές απόλυτη ησυχία.

Κοιτάω στη δύση αγναντεύω στην ανατολή...αναζητώ στο βορρά,χαζεύω και το νότο.

Το απόλυτο τίποτα.

Ακόμη κι η πυξίδα,κατασκεύασμα του μυαλού μου είναι.

Δεν έχω κατευθύνσεις ούτε σχέδιο.

Παρ όλα αυτά,εντύπωση μου προκαλεί πως δεν τρελαίνομαι κιόλας.

Εσωτερική δύναμη;Απάθεια;Η τρέλα;

Αυτή την απάντηση έδωσε κάποια όταν ρωτήθηκε ποιά είναι η αυθόρμητη κι αβίαστη εξέλιξη της γνωριμίας δύο ανθρώπων.Εκείνη που εξελίσσεται χωρίς εξηγήσεις...

"Κι αν εγω θελω να σε γαμήσω εντελώς αυθόρμητα και χωρίς εξηγήσεις?"

 Αδαές θηλυκό.

Που είναι ολοφάνερο ότι έχεις κάνει διατριβή σε λογοτεχνικά βιβλία για αγάμητους και πως δεν είχες και πολλές πετυχημένες σχέσεις...

Οι εξηγήσεις είναι απαραίτητες.

Οι καλές εξηγήσεις.

Γι αυτό πάνε κατά διαβόλου οι σχέσεις.

Γιατί απουσιάζουν οι σωστές εξηγήσεις.

Και φουντώνουν έτσι οι παρεξηγήσεις.

Φταίω εγώ μετά που σας βρίζω.Που σας υποτιμώ.

Που σας θεωρώ ζώα.

Παράδεισος είναι η ρίγανη και το λαδολέμονο στο ψητό ψάρι που με αγάπη μου προσέφεραν.

Παράδεισος είναι οι μικρές καθημερινές στιγμές γαλήνης με τον ήλιο να σε ζεσταίνει,το φεγγάρι να σε δροσίζει και το άρωμα των λουλουδιών να σε παρηγορεί.

Να κουβαλάς τις πληγές σου και να απολαμβάνεις μικρές χαρές.

Οι συνεχείς απογοητεύσεις,η ζωή που είναι δύσκολη και οι άνθρωποι κακοί δεν με.πτοούν.

Πήγε ο νους μου και στο Θείο μου ξανά.

Ένα αρνάκι που το χτύπαγαν όλοι αλύπητα ώσπου ξεψύχησε.

Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω πως από κάπου με διαβάζει.

Δεν πιστεύω σε ψυχές και μεταφυσικά ούτε είμαι ιδιαίτερα θρήσκος.Αλλά τελικά ορισμένοι άνθρωποι δεν φεύγουν από τη σκέψη μας.

Αυριο με περιμενει αλλη μια δυσκολη μερα.Γεματη απογοητευσεις.Αλλα δεν πειραζει.Καπως κατι κλεβω κι εγω.

Σε αυτη την μικρη κλοπη χτιζω τον παραδεισο μου.