-Να η ευκαιρία σου να αποδείξεις ότι την αγαπάς.

Δέξου τον πόνο αδιαμαρτύρητα.

Ναι το ξέρω ότι πονάει να αποχαιρετάς ένα άνθρωπο που νοιώθεις τόσα πολλά.

Μα όσο τον είχες του τα έδειξες;

-Με τον τρόπο μου ναι.

-Με τον τρόπο σου δεν αρκεί.Ο τρόπος σου είναι παράξενος και όχι εύκολα αποδεκτός.

Είναι τραυματικό να αναζητάς την ηδονή παντού και στην ποικιλλία.

Όχι για αυτές που είναι ένα τίποτα για σένα αλλά για εκείνη που σ αγαπά και σηκώνει το βάρος των επιλογών σου.

-Δεν ήμουν πάντα έτσι.Κάποτε ήμουν ρομαντικός και ευαίσθητος.Κάποτε ήξερα να αγαπάω.

Απλά είχα ένα κακό...η αγάπη μου έπνιγε.Με έκανε να φαντάζω δεδομένος.

Κι έτσι πληγωνόμουν ξανά και ξανά.

Να όπως αυτό το πλάσμα που πλήγωσα με τη δική μου συμπεριφορά τώρα 

-Θυμάσαι πόσο σκληρός και άκαμπτος ήσουν όταν εκείνες που σε αδίκησαν ζητούσαν να γυρίσεις πίσω;

-Αν θυμάμαι λέει...ένοιωθα να ανακτώ τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση και να θεραπεύομαι.

-Το ίδιο λοιπόν επιθυμεί να κάνει και εκείνη που αδίκησες εσύ 

-Το καταλαβαίνω...ξέρεις τι με πονάει περισσότερο;

Πως είχα την ευκαιρία να την κερδίσω.Αλλά δεν είχα ταρακουνηθεί αρκετά.

Είχα βολευτεί σε μια παράξενη ισορροπία.

Ήρθε όμως το μήνυμα και η απάντηση μου σε αυτό επιπόλαιη και τυποποιημένη.

Ήρθε αυτή η κακιά στιγμή.

-Χάθηκε να σβήσεις το καταραμένο μήνυμα;Όχι για να κοροιδέψεις αλλά για να προστατέψεις από ανουσιο πονο.

-Έπρεπε να το σβήσω ναι.Το χω σκυλομετανοιώσει...απλά να...το ξέχασα.

Είχα χρόνια να λάβω ένοχο μήνυμα και είχα ξεσυνηθίσει...και πιάστηκα...

Κι όσα φέρνει η στιγμή...δε τα φέρνει ο χρόνος όλος.

-Πάντως να σου πω και κάτι όμορφο;

Γνώρισες τι πάει να πει αγάπη.Έζησες υπέροχες στιγμές.

Θυμασαι τη μυρωδιά του γιασεμιού στις οδούς της Πετρούπολης την άνοιξη;

Τα μεσημέρια στο Άπολις;

Τα ταβερνάκια που πηγαινατε;

Θυμάσαι εκεινο το φούρνο πόσο φωτεινος ηταν εκεινη την παραμονη Χριστουγεννων που πηγες να της παρεις γλυκα;

-Αν θυμάμαι λέει...και σήμερα ηταν τόσο σκοτεινός...κλειστός και παγωμένος...

Αφιλοξενος.

-Κράτα σαν πολύτιμο φυλακτό αυτες τις αναμνήσεις.

Αγάπα αυτο τον άνθρωπο απο μακριά.

Κάθε σου δακρυ θα το εισπραττει ως αγκαλια.

Καθε σου πονο ως χαδι.

Κι ο φουρνος θα ανοιξει ξανά.

Η Άνοιξη θα ερθει πάλι.

Κανείς δεν μπορει να σου κλεψει τις στιγμες.

Κι ο ανθρωπος αυτος θα ειναι καλα.Το ειδες 

Ειναι καλα.Ειναι δυνατή.Μπορεί.

Αποσύρσου στα σκοτάδια σου.

Ήταν επιλογή σου από την αρχή.Θυμάσαι;

-Θυμάμαι.Ότι επιλέξεις κάτι χάνεις κάτι κερδιζεις.

Όμως να σου πω κάτι;

Πάντα θα ελπίζω να έρθει εκείνη η μέρα που θα με συγχωρέσει και θα θελήσει απλά να με δει για λίγο.

Να με βρει στα σκοτάδια μου να ρθει να μου δώσει μια αγκαλιά.

Να μου θυμίσει απλά πως ειναι κάπου εκει.

Κι εγω αμέσως θα τρέξω να τις πάρω τα πιο νόστιμα γλυκά απο τη χαμογελαστη κυρια του φούρνου.

Και τώρα έρχεται ξανά ο πόνος να μου κάψει τα σπλάγχνα.

Ούτε τα ηρεμιστηκά δε με πιανουν.

-"Σφιξε τα δοντια...καθέ πόνος σου είναι βήμα προς την γιατρειά και την ευτυχια του ανθρώπου που αγαπάς"

Πάμε δυνατά λοιπόν" ειπε το είδωλό μου στον καθρέφτη της τζαμαρίας ενός κλειστού κρυου φουρνου,πριν τον θολώσει η ανάσα του άσπλαχνου Φλεβαριάρικου κρύου πρωινού.