Που και που κάνω αναδρομές και απομονωνω περιστατικα.

Αστεια και ομορφα.

Απο τα φοιτητικα μου χρονια ας πουμε.

Ξαναζω στιγμες.

Θυμαμαι το γελοιο που εριξα με φιλους.

Ειναι η δροσια μου στην ερημο που περπατω.

Μονος τελειως.

Ολοι οι ανθρωποι τοπυ τωρα με απογοητευσαν ποικιλοτροπως.

Υπαρχει αραγε θανατος απο θλιψη και μαρασμο?

Αυτη η ερημος ζεματαει πολυ.

''Εχεις τα πινελα εχεις και τα χρωματα'' θα μου πει καποιος καλος συμβουλατορας μα κακος φιλος.

''Ναι αλλα δεν εχω τον καμβα...ναι αλλα εχω κοντρα τις συνθηκες...ναι αλλα παω να ζωγραφισω κατι ομορφο και πανε και μου το μουτζουρωνουν...απροσχετοι περαστικοι...μου το γεμιζουν λασπες...''

Ευτυχως υπαρχει αυτο το σεντουκι των παλαιων παραστασεων που κρατησαν πολυ λιγο...

Τελικα οι ομορφες στιγμες εχουν την ιδιοτητα να ζουν λιγο αλλα η μνημη τους για παντα...

Ευτυχως που υπαρχουν κι αυτες.

Που χάθηκες γράφεις σε κάποια υποτιθέμενη καλή φίλη...

και σου απαντάει την πιο ελεινή και τρισάθλια δικαιολογία που μπορεί κανεις να ακουσει...

''ετρεχα'' ''ειχα δουλειες''

Η ζωη με διδαξε στους ανθρωπους που δινουν τετοιου ειδους απαντησεις να βαζουμε ενα μεγαλοπρεπες και μεγαλο Χ

Την αληθινη του αξια ενας ανθρωπος τηυ δειχνει μεσα απο τη φιλια η αληθεια ειναι.

Πραγματικα ομως απο την αλλη το οτι δινω ακυρο δε σημαινει πως κρατω και κακια.

Η αληθεια πισω απο τετοιες φρασεις ειναι πως ο αλλος βρισκεται στην κοσμαρα του.

Οταν διαπιστωνεις οτι δεν εχεις θεση σε αυτη την κοσμαρα καλα θα ειναι να αποχωρεις.

Οταν ο αλλος δεν εχει να σου διαθεσει 5 λεπτα να δει τι κανεις.

Τοσο απλα.

Οσοι ειναι σταθερες αξιες επιβιωνουν στο χρονο.

Οι υπολοιποι...ας επιβιωσουν για αυτους που εχουν καποια σημασια στη ζωη τους.

Σιγα σιγα λοιπον ξανακαθαριζω τη συνειδηση μου απο τα σκουπιδια...αχρηστες και επωδυνες σκεψεις.

Μονος μου πολυ καλυτερα.

Δεν δινω λογαριασμο σε κανενα.Δεν ανησυχω για τιποτα.

Ο χειροτερος εχθρος μου η βαρεμαρα αλλα κι αυτος μπορει να νικηθει με λιγο φαντασια.

Επισης κοιταω γυρω μου και βλεπω τοση δυστυχια στα ζευγαρια.

Ποσοι ανθρωποι φοβουνται να μεινουν μονοι και μενουν με τον ανθρωπο που τους επεβαλε η τυχη.

Αστα να πανε.

Για λυπηση.

Οπως πχ ενα κοριτσι που προσφατα μου μιλησε για την κακοποιηση που υφισταται απο ενα ανθρωπο μηδενικο...κι εκεινη παραμενει ερωτευμενη μαζι του...

Τοσο θυμα που κερδισε τον οικτο και τη συμπαθεια μου...

Πραγματικη ζητιανα του ερωτα.

Μηδενικη προσωπικοτητα επισης.

Αυτα σκεφτομαι και νοιωθω τοσο τυχερος που εγω δεν ειμαι τοσο χαλια.

Που εγω μπορω.

Που εγω αγαπω τον εαυτο μου και αξιζω.

Τα αγαθά κόποις κτώνται και δια πυρός οδηγούμαστε σε κατι καλυτερο.

Μπορει να ειναι δυσαρεστη και επωδυνη ωρες ωρες η διαδικασια αλλα η στασιμοτητα για μενα ειναι η χειροτερη καταδικη.

Καποιοι ανθρωποι εφυγαν απο το προσκηνιο για να αντικατασταθουν σιγα σιγα απο νεους.

Αυτη η μεταβολη ωρες ωρες φανταζει κουραστικη και ανεπιθυμητη.

Ειδικα αν πισω σου αφηνεις προσωπα που η απομακρυνση τους σου στοιχιζει.Αναγκαια ωστοσο,προς εξυγειανση  της προσωπικης ζωης...
 Για λιγο καιρο υπομονη μεχρι να αλλαξει το σκηνικο...

Οι πιθανοτητες μοιρασμενες.

Μπορει να ειναι προς το καλυτερο...

Δια πυρος και σιδηρου καμμια φορα εξασφαλιζεται ο βελτιστος δρομος προς την επιτευξη αγαθων...

Μονος στο ζεστο δωματιο της βαρδιας μου...

Με ενα βαρος στο στηθος...

Ποναω...πολυ...

Παλι εφτιαξα μια προσωπικη κολαση και μπηκα μεσα και κατοικω εκει...

Δεν θα μπορουσα να μην την ειχα φτιαξει.

Ενα χαδι κι ενα φιλι θα με ανακουφιζαν τωρα...

Η αισθηση οτι εχω το δικο μου ανθρωπο...

Ειμαι τοσο μονος...

Τοσο μονος Θεε μου....