...η αλλοιώς η μοίρα κάθε ανθρώπου...

Τι παράξενη έννοια...

Από τη μια οι πράξεις μας μπορούν να την αλάξουν,απο την άλλη αν κοιτάξεις πίσω και δεις αυτα που εκανες ξερεις πως δεν θα μπορουσαν να γινουν με άλλο τρόπο παρά με αυτόν που έγιναν...

Η ζωή λοιπόν είναι μια ταινία που δεν έχει rewind μόνο forward...άρα θα πρέπει να ξέρουμε εκ των πραγμάτων πως δεν είναι δυνατό να διορθώσουμε τα λάθη μας,ούτε όμως και να σχεδιάζουμε προσεκτικά το κάθε επόμενο βήμα μας σαν να παίζουμε μια παρτίδα σκάκι...

Στο σκάκι τα τετράγωνα είναι μαυρα και ασπρα και τα πιονια επίσης 2 χρωμάτων.

Στη ζωή δεν υπάρχουν αυτα.Τα τετράγωνα σπάνια είναι τόσο ξεκάθαρα.Σχεδόν ποτέ μαύρο και άσπρο.Ούτε καν όταν βγάλεις φωτογραφία τον θώρακά σου σε ακτινογραφία.Όλα είναι διάφορες αποχρώσεις του γκρι.

Έτσι και η ζωη.Εχει αποχρωσεις.Σκοτεινα χρωματα οταν λυπασαι,φωτεινα χρωματα οταν η ψυχη σου γελά.

Ας κάνουμε αυτο το αβέβαιο ταξίδι κοντά σε φωτεινά χρώματα λοιπον.

Το δικο μου ταξιδι ως τωρα ειχε αρκετό σκοτάδι και κάποια φωτεινά διαλείμματα.

Η ζωή μου έδωσε χαρά,κι ας μου την πήρε σε πολλαπλάσιο βαθμό.

Καμμιά φορά επίσης αν ακολουθήσεις τα φωτεινά χρωματα ξερεις πως θα γινουν γκρι για καποιον αλλο.

Αν αυτος ο αλλος ειναι ενα παιδι που ειχε την ατυχια να μεγαλωσει σε ενα ασχημο οικογενειακο περιβαλλον,τοτε κανεις πισω.

Δεν έχεις δικαίωμα να χτίσεις ευτυχία πάνω στη δυστυχία ενός μικρού νέου ανθρώπου που εχει την ευκαιρια να χρωματισει ομορφα τη ζωη του διπλα στους γονεις τους οποιοι κι αν εινια αυτοι.

Αρα αποχωρείς από μια εξίσωση που θα στερήσει σε αυτο τον ανθρωπο τους 2 του γονεις.

Εκει έξω εχει πολυ κρυο,απογοητευση και εγωιστες ανθρωπους στην κοσμαρα τους.

Ετσι ειμαι κι εγω αρα δεν κατηγορω κανεναν.

Συνειδητοποιώ πως όσο κι αν πονάει η μοναξιά ώρες ώρες είμαι απλά φτιαγμένος για να είμαι έτσι.

Σε ένα δικό μου κόσμο που πόνος δεν υπάρχει και εγω κρατω τα πινελα της ευτυχίας μου.

Η πνοή μου που γίνεται νότες σταθερός μου σύντροφος.

Η σάρκα ζητά φαγητό,κι έτσι κάποιες φορές κατεβαίνω απο τα βουνα της μοναξιας για να τη θρεψω.Μολις αυτο γινει αποσυρομαι και παλι στο κρυο καστρο μου,βαθια σε χαμενα ξεχασμενα δαση με συντροφια τον εαυτο μου...

Θηριο...που ακολουθεί το πεπρωμένο του...μετράει ανάσες μέχρι η ψυχή του να εγκαταλείψει το άσχημο και πληγωμένο του σωμα και να ταξιδεψει μακρια...

Η αποφυλάκισή μου πλησιάζει.

Μήνες περίμενα.

Γνώρισα πολλές λύπες αλλά και χαρές.

Έμαθα καλύτερα τα όριά μου.

Σε ένα μήνα η ημερομηνία που θα σημάνει την τελική ευθεία προς την ελευθερία των επιλογών μου.

Μια δοκιμασία που θα μου λύσει τα χέρια.

Πάει κι αυτό.

Δεν είναι τόσο οι γνώσεις της επιστήμης που απέκτησα ούτε η εμπειρία πάνω στο αντικείμενό μου.

Ήρθα πιο κοντά στην έννοια άνθρωπος.

Έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου με τον τρόπο που του ταιριάζει.

Πως είναι εντάξει να έχεις ατέλειες.Να φοβάσαι,να μισεις,να σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου.

Πέταξα το μανδυα καλοσυνης και αγνοτητας που ειχαν υφανει για μενα αυτοι που με μεγαλωσαν και φορεσα το ρουχο που μου ταιριαζει αφου το επελεξα προσεκτικα.

Δεν πειράζει καθολου που δεν μου αξιζει το νομπελ καλοσυνης και ηθους.

Σημασία έχει να είμαι καλα.Ήρεμος.

Ότι δεν μου αρέσει απλά απομακρύνεται με συνοπτικές διαδικασίες.

Δεν έγινα καλύτερος,απλα αναγνωρισα τι ειμαι.

Το μυαλο μου δουλευει ασταματητα και ξετρυπωνει λαγους μεσα απο τις τρυπες που κρυβονται.

Για να μαθεις μια αληθεια πρεπει να εχεις δυο βασικες ιδιοτητες στη σκεψη σου

Η μια ειναι η ικανοτητα να απλοποιεις και η αλλη να μπορεις να βλεπεις ταυτοχρονα την μεγαλη εικονα και τη λεπτομερια.Να εξεταζεις το δεντρο χωρις να χανεις την εικονα του δασους.

Τι αλλο με εμαθε η φυλακη μου?

Να αποκτησω αντισωματα απεναντι σε επωδυνες καταστασεις στις οποιες βλεπεις καθημερινα τον εραστη της γυναικας που καποτε ειχες σχεση.Τρομερο σχολειο,

κι ειχα δικιο οτι ο καραφλος σε ειχε γκομενα αγαπητη Κ.Χ.

Ο ιδιος το δηλωσε και φανερωσε και τους λογους για τους οποιους μου ειπε ψεμματα

''Τον ειδα ταραγμενο.Τι να του λεγα...τα ειχα μαζι της''

Οταν εμαθα την αληθεια ομως δεν ησουν τιποτα παραπανω για μενα παρα μια απελπισμενη για γαμο γεροντοκορη.

Δεν σε ερωτευτηκα ποτε αγαπητη Κ.Χ.Ποτε.Ολα ηταν θεμα εγωισμου.

Τωρα που το εμαθα απλα εδωσα συγχαρητηρια στον εαυτο μου για τη διαγνωση του.

Ορκιστηκες στη ζωη των ανηψιων σου.Μακαρι ο Θεος να τα προστατεψει απο την καταρα στα οποια τα καταδικασες.

Το καλοκαιρι του 2015 με εκανες να μη μπορω να σταθω στο χωρο της φυλακης απο τα ψεμματα σου.

Παντως κακια δε σου κρατησα,απλα γελασα με την ανοησια σου και ειδα ποσο χαμηλα ειναι οι βλεψεις σου.

Αλλο που εμαθα εδω ειναι να ειμαι σιγουρος γι αυτα που πιστευω.Να σεβομαι και να τεκμηριωνω τις αποψεις μου.Να ειμαι αποφασιστικος και να εχω γνωση τι μπορω να χασω ηνα κερδισω αν υιοθετησω μια καποια συμπεριφορα.

Χριστουγεννιατικα καλαντα ακουγονται απο τα μεγαφωνα της αδειανης αιθουσας αναμονης στη δουλεια μου εμω εγω καθημενος μπροστα στον υπολογιστη μου εχω αρχισει να νυσταζω,,,,