Πρώτο βράδυ. Μείον δύο βαθμοί. Έξοδος Μετρό και πρώτη εικόνα από την πόλη. Η Αψίδα του Θριάμβου και μια κλεφτή ματιά στην τεράστια και κατάφωτη Σαμπς Ελιζέ. Άνοδος ως την κορυφή της Αψίδας. Χιλιάδες επισκέπτες παντού, οπουδήποτε. Έλληνες παντού, οπουδήποτε. Βόλτα μέχρι το Σηκουάνα και κόλλημα με τον Πύργο που θέλεις να τον βγάζεις φωτογραφίες συνέχεια, ειδικά τώρα με τα 20.000 χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που 10 λεπτά κάθε ώρα αναβοσβήνουν...

Αυτές ήταν οι 2 πρώτες ώρες εδώ. Είμαι αλλού. Φώτος κοπιράιτ μπάι Χόρχε, ορεβουάρ.

ΥΓ. Wi-fi παντού λέμε...

Το δέντρο της φωτογραφίας δεν υπάρχει πια.

Ο ιδιοκτήτης του μπροστινού οικήματος αποφάσισε ξαφνικά να κόψει το καμάρι του μπαλκονιού μου, που έφτανε με καμάρι μέχρι και τον 3ο... Μόνο κάτι χοντρά χαλίκια υπάρχουν πλέον, εκεί που ήταν η βάση του κορμού του.

Πάει η δροσιά του καλοκαιριού, πάνε τα πουλάκια που με ξυπνούσαν τα πρωινά, πάει η χαρά να βλέπω τα υγιέστατα πυκνά φυλλαράκια του να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα κάθε άνοιξη...

Ο Orfeus μάς άνοιξε την όρεξη με τα μικρά αυθεντικά live που οργάνωσε (και οργανώνει) φέτος στο Blue Note, όπου μέλη του MusicHeaven παίζουμε κιθάρες, τραγουδάμε και επικοινωνούμε "ανθρώπινα" ως το ξημέρωμα.

Ήρθε όμως και η στιγμή για τη μεγάλη μας γιορτή...

"51 και σήμερα" λοιπόν, για το 4o Live του MusicHeaven. Στις 4 Φεβρουαρίου, ημέρα Κυριακή, περίπου στις 18.00 το απόγευμα (όπως και πέρυσι).

Ένα μίνι φεστιβάλ διάρκειας 3-4 ωρών με επιλεγμένα μέλη του MusicHeaven, αλλά και γνωστούς καλλιτέχνες που ελπίζουμε να τιμήσουμε το συγκεκριμένο βράδυ.

Μία από τις συνηθέστερες απορίες όσων με ρωτούν για το MusicHeaven, είναι η εξής: Jorge, πότε θα γίνει το 4ο Live;

Η δεύτερη δημοφιλέστερη ερώτηση είναι η εξής: Πόσος είναι τελικά ο κόσμος που επισκέπτεται καθημερινά το site; Μπορεί να είμαστε 30.000 εγεγγραμένοι, αλλά πόσοι είναι τελικά οι διαφορετικοί άνθρωποι που μπαίνουν στις σελίδες του MusicHeaven κατά τη διάρκεια μιάς συνηθισμένης ημέρας;

Η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση δίνεται μέσα στον κόκκινο κύκλο.

Η πιο όμορφη εικόνα από τον αγώνα Ολυμπιακού - Λάρισας που είδα από κοντά πριν λίγες μέρες.

Δίπλα στη μαμά τους, τα παιδιά του Φέλιξ Μπόρχα, παρακολουθούν τον πατέρα τους να αγωνίζεται με τα χρώματα του Ολυμπιακού. Ο μπαμπάς, που στα 23 του αμοίβεται με μόλις 400.000 ευρώ το χρόνο, αποζημίωσε τόσο τα πιτσιρίκια του, όσο και εμάς που τον είδαμε να σημειώνει ένα από τα 4 γκολ του Ολυμπιακού.

Μέσα πάμε καλά.

Όσο μεγαλώνώ νοσταλγώ, μα δε χαλιέμαι πλέον. Πριν μερικά χρόνια το έκανα, όμως σήμερα νιώθω πολύ ικανοιημένος με τη ζωή μου για να αναστενάζω με τα περασμένα. Πάει, τελείωσαν και πάμε γι' άλλα...

Πάντα όμως θα θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια... Έμαθα τον κόσμο, ταξίδεψα, πήρα γνώσεις, γνώρισα ανθρώπους, έβγαλα τις πρώτες μου δραχμές, ανεξαρτητοποιήθηκα, έφτιαξα το MusicHeaven, μα πάνω απ' όλα ήρθα πιο κοντά στη μουσική. Υπήρχαν εβδομάδες που παίζαμε 4 και 5 φορές με φίλους ή με άλλους που δεν τους ξαναείδα ποτέ ή με άλλους που τους ξανασυναντούσα στα λίγα στέκια της πόλης... Όλο με την κιθάρα με θυμάμαι τότε. Την έβαζα στο πίσω μέρος του Yugo ή την κουβαλούσα από Αγ.Σοφία μέχρι και Ψηλ' Αλώνια. Στην Πάτρα... Είτε σε σπίτια, είτε σε μαγαζιά. Τραγούδια αγαπημένα, που τα τραγουδούσαν όλοι, ξέγνοιαστοι, ερωτευμένοι, πιωμένοι... Κάπως έτσι, μ' αυτά τ' ακούσματα στ' αυτιά γράφτηκαν οι πρώτες παρτιτούρες και ξεκίνησε το MusicHeaven... Παπακωνσταντίνου, Πυξ Λαξ, Νταλάρας, Αλεξίου...

Όταν εχθές λοιπόν συνάντησα τη Δήμητρα, ένιωσα την ανάγκη να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τη συντροφιά που μας κράταγε το ακκορντεόν της στα τραγούδια αυτά. Και πολύ χάρηκα που η κοπέλα αυτή κοιτάζει μπροστά και δε νοσταλγεί με καημό τα περασμένα, όπως θα έκαναν πολλοί που θα είχαν ζήσει όσα έζησαν τότε οι Πυξ Λαξ. Ούτε μελαγχολικά τσιγάρα, ούτε νοσταλγικά λόγια.

Δήμητρα Καραμπεροπούλου.