Όσο μεγαλώνώ νοσταλγώ, μα δε χαλιέμαι πλέον. Πριν μερικά χρόνια το έκανα, όμως σήμερα νιώθω πολύ ικανοιημένος με τη ζωή μου για να αναστενάζω με τα περασμένα. Πάει, τελείωσαν και πάμε γι' άλλα...

Πάντα όμως θα θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια... Έμαθα τον κόσμο, ταξίδεψα, πήρα γνώσεις, γνώρισα ανθρώπους, έβγαλα τις πρώτες μου δραχμές, ανεξαρτητοποιήθηκα, έφτιαξα το MusicHeaven, μα πάνω απ' όλα ήρθα πιο κοντά στη μουσική. Υπήρχαν εβδομάδες που παίζαμε 4 και 5 φορές με φίλους ή με άλλους που δεν τους ξαναείδα ποτέ ή με άλλους που τους ξανασυναντούσα στα λίγα στέκια της πόλης... Όλο με την κιθάρα με θυμάμαι τότε. Την έβαζα στο πίσω μέρος του Yugo ή την κουβαλούσα από Αγ.Σοφία μέχρι και Ψηλ' Αλώνια. Στην Πάτρα... Είτε σε σπίτια, είτε σε μαγαζιά. Τραγούδια αγαπημένα, που τα τραγουδούσαν όλοι, ξέγνοιαστοι, ερωτευμένοι, πιωμένοι... Κάπως έτσι, μ' αυτά τ' ακούσματα στ' αυτιά γράφτηκαν οι πρώτες παρτιτούρες και ξεκίνησε το MusicHeaven... Παπακωνσταντίνου, Πυξ Λαξ, Νταλάρας, Αλεξίου...

Όταν εχθές λοιπόν συνάντησα τη Δήμητρα, ένιωσα την ανάγκη να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τη συντροφιά που μας κράταγε το ακκορντεόν της στα τραγούδια αυτά. Και πολύ χάρηκα που η κοπέλα αυτή κοιτάζει μπροστά και δε νοσταλγεί με καημό τα περασμένα, όπως θα έκαναν πολλοί που θα είχαν ζήσει όσα έζησαν τότε οι Πυξ Λαξ. Ούτε μελαγχολικά τσιγάρα, ούτε νοσταλγικά λόγια.

Δήμητρα Καραμπεροπούλου.