...και έχω πάνω από χρόνο να πω ότι έχω άπλετο... 

Μου λείπουν πολλά πράγματα...

Μου λείπουν εκείνα τα λίγα -τα τελευταία χρόνια- πρωινά στο κρεβάτι... Να στριφογυρνάω προσπαθώντας να μην πνιγώ με το σεντόνι... Να αλλάζω πλευρό και αυτομάτως να αλλάζω και σκέψεις... Να ταξιδεύω μόνη μου μέσα σε αναμνήσεις και σκέψεις... Να ξυπνάω για τα καλά, να παίρνω ένα τηλέφωνο και μετά να ξανακλείνω τα μάτια μου...

Εκείνοι οι καφέδες στο μικρό σαλονάκι στη Νεάπολη. Το μικρό μπαλκονάκι που έβλεπε και λιγάκι από Λυκαβηττό... Οι κάκτοι μου, μιας που δεν είχα καταφέρει να κρατήσω ζωντανό τίποτα που να ήθελε περισσότερη προσοχή... Μόνο τους κάκτους μου και τον Πούμα...

Εκείνα τα απογεύματα που προσπαθούσα να σηκωθώ από τον δερμάτινο καναπέ για να βγω, αλλά τελικά με έπαιρνε ο ύπνος με το που έβγαινα από το μπάνιο και σηκωνόμουν χαράματα και σε έπαιρνα τηλέφωνο και ήσουν εκεί και με περίμενες για να βγούμε... Και τελικά ερχόσουν στο σαλονάκι μου και βλέπαμε Trainspotting ξανά και ξανά...

Οι ατελείωτες ώρες μουσικής και κατάθεσης φιλοσοφικών αποθεμάτων, μοναδική ευκαιρία να ικανοποιήσω την ψυχή μου....

Όλα αυτά μου λείπουν τόσο πολύ...

Αλλά παράλληλα νιώθω ακατανίκητα γεμάτη και ζωντανή... Μπήκαμε σε άλλες διαδικασίες... Και κάποτε θα απορούσα... Πώς είναι δυνατόν να τα καταφέρνουμε έτσι εμείς; Εμείς που κανείς δεν περίμενε να μεγαλώσουμε; Δε μεγαλώσαμε... Γι αυτό τα καταφέρνουμε! Γιατί όλα αυτά ήταν επιλογές μας και όχι διαταγές κοινωνικών στερεοτύπων... Και πλέον καταφέρνουμε να κρατήσουμε ζωντανό κάτι τόσο σημαντικό, όχι μόνο τους κάκτους μου... 

Και το Πουμάκι, αγέρωχος φρουρός, σαν βενετσιάνικο φρούριο γύρω από την ζωή μας... 

Μου λείπεις κι εσύ MusicHeaven, αλλά είμαι ακόμα εδώ