Το καράβι τόσα χρόνια που μπαρκάριζα

ήρθε κι έδεσε λιμάνι Πειραιά

βγήκα τσάρκα και τα μπαρ πήρα αμπάριζα

διψούσα τόσο για ποτά και θηλυκά.

Στο τρίτο το ουϊσκι όμως σταμάτησα

πολύ κουράστηκα για τούτα τα λεφτά

πλήρωσα και προς την έξοδο περπάτησα

κόποι επτά χρόνων, δεν πετιούνται έτσι απλά.

Είδα μια βρύση, νερό πάνω μου έριξα

είπα '' Ως εδώ, πρέπει να κόψω τα χαζά

έσπειρα σπόρους σκληρής δουλειάς και θέρισα

καλό κουμάντο θέλει κι όχι παλαβά ''.

Είχα μια μάνα που κλαμένη με περίμενε

που μόνο αν μ' έβλεπε έπαιρνε χαρά

πήρα ένα τρένο για την πόλη μου που πήγαινε

σε δέκα ώρες με κρατούσε αγκαλιά.

Οι συνθήκες της ζωής μ' έκαναν κι έφυγα

δύσκολα πέρασα και τράβηξα πολλά

μπορούσαν πολλά να συμβούν μα τ' απέφυγα

τέρμα τα μπάρκα, τώρα θα'μαι στη στεριά.

Περάσαν δυο μήνες τώρα που το άνοιξα

με μια διακόσμηση τελείως ναυτική

ένα καφέ κοντά στης πόλης μου τη θάλασσα

άγκυρα έριξα, βρήκα μια τακτική.

Μια παράσταση θεάτρου επαρχίας

με κοστούμια και ρολάκια φτωχικά

ήρθε στήθηκε στη μέση της πλατείας

δυο μεγάφωνα κι οκτώ φωτιστικά.

Κάποιοι άνθρωποι στοιχίσαν τις καρέκλες

δυο τεχνίτες στήσαν σκάλες και σκηνή

η υπόθεση ήταν κάτι για τους κλέφτες

που όλο κλέβουν μα ξεφεύγουν την ποινή.

Φεϊγβολάν και διαφήμηση με ντάτσουν

μικρή πόλη κι όλα γίνονται γνωστά

λέγαν όλοι την παράσταση μη χάσουν

το έργο '' Οι κλέφτες '' κάπου το'χαν ακουστά.

Η πρεμιέρα ξεκινούσε στις εννέα

θα'χαν λέει και ζογκλέρ και μαγικά

τα εισιτήρια πουλούσε κάποια νέα

με φακίδες και γυαλιά μυωπικά.

Εννιά και δέκα κι ήρθαν πέντε θεατές

ηθοποιοί και μάγοι νιώθαν πικραμένοι

πόσο τον άνθρωπο τον σκότωσε το στρες

σ'άδεια πλατεία βγήκαν πάλι στολισμένοι.