Πηγαίνω βράδυ στη δουλειά και το πρωϊ τελειώνω

πριν ήλιος βγει για τα καλά, σχεδόν νεκρός ξαπλώνω

κάπου στις μία και μισή συνήθως θα ξυπνήσω

θα πιω ένα γρήγορο καφέ και λίγο θα τσιμπήσω.

Μα λόγω του ότι η δουλειά το βράδυ περιμένει

το αργότερο στις τέσσερις το στόρι κατεβαίνει

δεύτερος γύρος ξεκινά του ύπνου που στερούμαι

δεν προλαβαίνω ήλιο να δω, μα ούτε και αθλούμαι.

Τσιγάρα καίγονται πολλά, τις ώρες να ξεχάσω

χιλιάδες τα χιλιόμετρα, να δούμε ως που θα φτάσω

είναι μια δύσκολη δουλειά στα τρένα να δουλεύεις

σαν καρφωμένη αποσκευή για χρόνια να πηγαίνεις.

Κι όταν έρθει το ρεπό, δεν ξέρω τι να κάνω

τα ψώνια μου; τους φίλους μου; φασίνα; ένα μπάνιο;

σαν αστραπή οι ώρες του περνούν και δεν προφταίνω

και πάλι έρχεται η στιγμή στο τρένο που πηγαίνω.

Είναι δουλειά παράξενη, σκληρή, διαβολεμένη

διάφορος κόσμος μου μιλά, μα είναι όλοι ξένοι

κυρίες με τη γούνα τους, φαντάροι απολυμένοι

αλήτες που τα ήπιανε, τρελοί , μαστουρωμένοι.

Γκρινιάζει το κορίτσι μου που θέλει να βρεθούμε

προσλήψεις που εξαγγείλανε, δε θα υλοποιηθούνε

βαρέθηκα να ντύνομαι μ΄αυτή τη μπλε στολή μου

πότε θα βγω στη σύνταξη, ν΄αράξω το κορμί μου;