Πόσες φορές τα μάτια μου τρέξανε σε σελίδες

βιβλίων τα γραφόμενα, που ήταν σαν ηλιαχτίδες

και μακρινά ξεκίνησα ταξίδια με τη σκέψη

βασίλευα και ανέβαινα χωρίς καμία στέψη.

Ξεχάστηκα, ταξίδεψα, τα είχα για οδηγό μου

αγάπησα το άνοιγμα που κάναν στο μυαλό μου

σελιδοδείχτες χάρτινοι φρέναραν παραγράφους

μάθαινα ποια ήταν τα σωστά και ποια ήταν του λάθους.

Φράσεις και σκέψεις που άλλαξαν τον τρόπο της ζωής μου

που ξήλωσαν τα κάγκελα στους τοίχους της φυλακής μου

τον πόνο που απάλυναν στο τραύμα της καρδιάς μου

ζέσταναν την ατμόσφαιρα μιας βαρυχειμωνιάς μου.

Πολύχρωμα εξώφυλλα, οσμή από μελάνι

στην παραλία, σε διακοπές, στο πάρκο, στο ντιβάνι

ο κόσμος τους απέραντος, ποτέ δεν τελειώνει

καθένα τους με έβγαζε στο πιο όμορφο μπαλκόνι.