Η κυρά Κούλα είναι μια κουτσομπόλα του κερατά και γουστάρει να σχολιάζει τα κουλά που ακούει κατά καιρούς.Γι αυτό αποφάσισε να μου τα εκμηστηριευτεί και να τα μοιραστώ μαζί σας.....ΠΑΜΕ? 

Από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος αποτελει οικονομική οντότητα γιατί καταναλώνει..... γάλα, ρούχα, Pampers...... Ntoing!

ΚΟΥΛΑ:ΩΩΩΩΩ τι διαπίστωση, ειδικά το Pampers με συγκίνησε...."

συνομιλία μεταξύ φοιτητών: "Έλα ρε μαλάκα να πάμε για καφέ να σκοτώσουμε την ώρα μας" "Και το μαθημα?"  "Χέστον το μαλάκα μωρέ, θα αρχίσει το παραλήρημα πάλι και άντε να τον μαζεύουμε από τα πατώματα."

ΚΟΥΛΑ: Ποτε επιτέλους θα διώξουν τους άχρηστους απο τα πανεπιστήμια? φοιτητές και καθηγητές. Άκου να σκοτώσουμε την ώρα μας. Έσένα να δω πότε θα σε σκοτώσουν οι γονείς σου που τα χώναν τόσα χρόνια στα φροντιστήρια για να περάσεις στην Κωλοπετινίτσα, να πίνεις φραπέδες όλη μέρα αραχτός και να χτυπάς γκόμενες.

άλλη συνομιλία φοιτητών: «Καλή αυτή η καθηγήτρια ε?» «Ε κάθε χρόνο και καλύτερη» «γιατί την είχες και παλιότερα?»

ΚΟΥΛΑ: Όχι το φαντάστηκε…

Συνομιλία μάνας με φοιτητή: «Μαμά σήμερα πρώτη μέρα στη σχολή» «ΜΠΡΑΒΟ καμάρι μου, μπράβο παλικάρι μου, πώς τα πήγες ?»  «Καλά μαμά. Έχουμε και μια καθηγήτρια ωραιότατη και νεότατη.» «Ωραία, είδες που γκρίνιαζες ότι όλοι είναι γέροι και πουρά?»  « Κι εκεί που είχα αρχίσει το οφθαλμόλουτρο και να σκέφτομαι ότι άνετα θα της καθόμουνα για να με περάσει το μάθημα είδα κάτι στη μύτη της» Τι είναι παλικάρι μου?»  «Είχε τρύπα μάνα, γουστάρω όλα τα λεφτά και γαμώ τις καθηγήτριες, αλλά το σκουλαρικάκι δε το  φόραγε γαμώτο.» «Α την αλήτισσα, ποιος ξέρει τι μολότοφ έχει πετάξει μαζί με τους φοιτητές στις πορείες. Άκου κει σκουλαρικάκι στη μύτη»

ΚΟΥΛΑ: Τα χάλια του γιου σου δεν τα βλέπεις ε? Που θέλει να πηδήξει και καθηγήτρια ακόμα δε βγήκε από το αυγό…

ΛΕΦΤΑ:  Ποιος επικυρώνει αντίγραφα πτυχίων ξένων γλωσσών και ζητάει 4,5Ε παρακαλώ? Το ινστιτούτο  ΓΚΑΙΤΕ

ΚΟΥΛΑ: Ξέραμε ότι οι Γερμανοί μισούν τους Εβραίους. Μα γιατί τους αντιγράφουν οι ταλιροφονιάδες? Μάλλον η σφραγίδα είναι χρυσή δεν εξηγείται αλλιώς.

26η Οκτωβρίου: Τι κάνεις η renabill  τόσες ώρες στα εργαστήρια της  ΑΣΟΕΕ? Έχει 3 ολόκληρες ώρες κενές γιατί λόγω εθνικής εορτής  η γραματεία βρήκε αφορμή να τα ξύσει (όχι τα νύχια της…) και οι καθηγητές το ίδιο.Ούτε ανακοίνωση δεν βγάλαν.

ΚΟΥΛΑ: Τουλάχιστον έχει Ιντερνετ και θα χλαπακιάσεις πάλι τσάμπα στη λέσχη, τυχερούλααααα!Αν έχει μείνει κανένα ληγμένο κοτόπουλο πάρε και για το σπίτι!

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΠΟΣΤ

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από το συμβάν αυτό και ο Αλέξης μεγάλωσε πια.Αλλά δεν υπάρχει μέρα που να μην σκέφτεται την αέρινη φιγούρα των παιδικών του χρόνων.Τι να ήταν και τι να ήθελε να του πεί άραγε? Υπάρχουν φορές που νοσταλγεί αυτή τη συνάντηση. Τα βράδια που κάθεται μέχρι αργά στο μπαλκόνι του προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του να μείνει λίγο ακόμα.

Καλή σας νύχτα και όνειρα γλυκά.

Σήμερα γίνανε κοσμοϊστορικά γεγονότα, τα οποία νομίζω αξίζει να αναφέρω και να θυμάμαι.Μα πείτε μου βρε παιδιά τη γνώμη σας, τι λέτε εσεις?

1) Ξεκίνησα μαθήματα στη σχολή.Πήρα καινούριο πάσο και διάβασα σαν καλή φοιτήτρια στη βιβλιοθήκη-ποντικότρυπα. Χάρηκα που διαπίστωσα ότι δεν είμαι η μόνη που χρωστάει τόσα μαθήματα και ιδίως κατεύθυνσης.

2) Πρώτο και μοναδικό μάθημα με τον καθηγητή που αντιπαθώ, αλλά πέρασε πολύ όμορφα τελικά.Διαβάζετε βιβλία, ταξιδεύετε να γνωρίζετε τον κόσμο, διασκεδάζετε και τέλος βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει, μας είπε. Και ευχαριστήθηκα το πάθος του και τη διάθεσή του.

3) Ο μοναδικός κανόνας της διαφήμισης είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες.

7)Βλέπετε και ακούτε τα πάντα. Παίρνετε από παντού ερεθίσματα και ιδέες, θα σας χρειαστούν. Μη σνομπάρετε και μην είστε καβλημένα καλάμια.Όλα χρειάζονται, ακόμα και η Μαρία η άσχημη γιατί κι αυτή απευθύνεται κάπου.Ακόμη κι αν δεν απευθύνεται σε σας δείτε το αναλύστε που χρειάζεται, και τον κοινωνικό καθρέφτη που αντανακλά.  (Αυτό δεν περίμενα να το πει.Πρόπερσι  είχε καταθάψει την κακόμοιρη την  Καλομοίρα)

4)Πιστέψτε στον εαυτό σας. Ο καθένας θα μπορούσε να είναι δημιουργικός. Στη διαφήμιση θέλουμε αυτοσχεδιασμό.Και μας διηγήθηκε πως ήταν όταν ξεκίνησε αυτός στον τομέα της διαφήμισης.

5)Με θυμήθηκε επιτέλους η κολλητή μου και ενθουσιάστηκα γιατι έλεγα να της στείλω ένα παραπονιάρικο γραμματάκι. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ! Τι συγχρονισμός είναι αυτός? ΧΙΧΙ

6) last but not least: Η Επανασύνδεση με ένα παιδικό φίλο: τον συνάντησα τις προάλλες στη λαϊκή και του ζήτησα το τηλ. και μου είπε όποτε θέλω να του χτυπησω το κουδούνι. Από το σπίτι του πέρναγα κάθε μέρα και τον σκεφτόμουνα, αλλά ποτέ δε χτύπησα, λίγο η ντροπή μετά από τοσα χρόνια, λίγο ο ωχαδερφισμός άστο γι αύριο καλύτερα, πέρασαν 3 βδομάδες. Μα πως να ξεφύγεις άπό το παρελθόν σου και απο τις αναμνήσεις που στροβιλίζουν στο μυαλό σου κάθε φορά που περνάς από αυτό το δρόμο? Πέρασα βλέπετε πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και ο Βασίλης ήταν απο τους καλύτερούς μου φίλους τότε και ελπιζω να γίνει και τώρα.Καταλαβαίναμε απόλυτα ο ένας τον άλλο και άμα συναντούσα τη μαμά του κι εκείνος τη δική μου δείχναμε πολύ ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον, ενώ με τους υπόλοιπους έχουμε απομακρυνθεί εντελώς. (Εκτός απο τους κολλητούς μου εννοείται...)

Δεν άντεξα λοιπόν τις Ερινύες που με βασάνιζαν για το γεγονός ότι φερόμουν σαν γαϊδούρα, σαν κανονική ΑΣΟΙΤΙΣΣΑ, μα δεν ήμουν  εγώ αυτή, η πραγματική renabill δεν αφήνει έτσι εύκολα άτομα που αξίζουν να εξαφανιστούν, να φύγουν από τη ζωή της. (Το έχω αναφέρει και στο πρώτο μου ποστ εξάλλου) Μου αρέσει να κάνω φίλους αλλά μου κοστίζει να χάνω τους παλιούς, γιατί όσο πιο παλιός τόσο πιο καλός και πιο πολύτιμος ... Μπορεί να κάνω λάθος αλλά αυτό μου δείχνει συχνά η εμπειρία μου......Τι να κάνουμε αυτή είμαι εγώ,ότι γράφει δεν ξεγράφει και επιπλέον  δεν μου άρεσαν ποτέ τα Χ και τα DELETE.Αν κι έχει χρειαστεί να τα πατήσω κάποιες φορές.

Μα πως να χτυπήσω το καταραμένο το κουδούνι?

Κι αν δεν είναι εκει? Κι αν δεν είναι κανεις και η μητέρα του δεν καταλάβει ποιά είμαι? ΩΩΩ! ΈΥΡΗΚΑ. Του έριξα ένα φάκελο με ένα γραμματάκι κάτω απο την πόρτα και του είπα επιτέλους όσα με βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Του έδωσα το τηλέφωνό μου και ζήτησα το δικό του αν θέλει  να κάνουμε παρέα όπως παλιά, γιατί είναι κρίμα να μαστε τόσο κοντά και ο καθένας να ζει στον κόσμο του.Μετά από μερικές ώρες βρήκα ένα SMS απο άγνωστο αριθμό:     Γεια ο Βασίλης είμαι (Στην αρχή το μυαλό μου πήγε στον ακατανόμαστο πρώην μου ότι άλλαξε αριθμό). Τώρα ήρθα από τη δουλειά και είδα το φάκελό σου.Σου στέλνω μην. για να  έχεις και συ τον αριθμό μου.Ότι χρειαστείς ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.Και να κανονίσουμε να πάμε για καφέ να τα πούμε για τα χρόνια που πέρασαν. Φιλάκια πολλά.

Πόσο ανάγκη  είχα να το ακούσω ότι κάποιος είναι εδώ για μένα.Νομίζω ότι το πιστεύει πραγματικά.Πόσο δίκιο έχει ο καθηγητής μας που μας συμβουλεύει να μην είμαστε καβαλημένοι (κι ας είναι ο ίδιος ψωνάρα του κερατά!!! ). Πόσο δίκιο έχω που επιμένω να κρατάω άτομα μέσα στη ζωή μου ακόμα και μετά απο τοσα χρόνια ??????????????

Τόσα χρόνια Αθηναία μόνο 2 φορές είχα πάει στην Ακρόπολη κι αυτό με το σχολείο. Έτσι λοιπόν αποφάσισα με 2 φιλαράκια να ανεβούμε στον Ιερό βράχο και να θαυμάσουμε αυτά που είναι δικά μας κι από τα πέρατα του κόσμου έρχονται να τα θαυμάσουν. Όταν βρίσκεσαι εκεί πάνω και βλέπεις το μεγαλύτερο θαύμα της ανθρώπινης κατασκευής, αλλά και από κάτω όλη την Αθήνα διάσπαρτη με αρχαία μνημεία, όπως το θέατρο του Διονύσου, τον Άρειο Πάγο, την ρωμαϊκή αγορά ,το ναό του Ηφαίστου στο Θησείο και τέλος τη σημαία τη γαλανόλευκη να κυματίζει πάνω στο βράχο και να είναι ορατή από παντού, ε τότε σε πιάνει ένα ΔΕΟΣ και μια υπερηφάνεια να είσαι Έλληνας και δη «γκάγκαρος» Αθηναίος όπως έλεγε και η φιλόλογός μου.Tα γυρίσαμε ΟΛΑ, μπορεί να περπατάγαμε 4 ώρες στον ήλιο αλλά άξιζε τον κόπο.

Το καλύτερο κατά τη γνώμη μου το αφήσαμε στο τέλος. Ο ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ!!! Ναι νιώθεις μια ανατριχίλα σε όλο σου το κορμί σε αυτό το ιερό μέρος, όχι γιατί αποτελούσε νεκροταφείο επιφανών πολιτών της εποχής εκείνης αλλά γιατί εκεί βρίσκονται τα κόκαλα των προγόνων σου και γιατί λένε ότι εκεί εκφώνησε ο Περικλής τον λόγο που έγραψε αργότερα ο Θουκυδίδης «Επιτάφιος του Περικλέους». Ανατριχιάζεις αν ξέρεις ότι είναι το συμπλήρωμα των υπολοίπων αρχαιολογικών χώρων, το συμπλήρωμα σε ένα πάζλ που ολοκληρώνει την εικόνα της ένδοξης ελληνικής αρχαιότητας.

Λευκές Λήκυθοι (αγγεία με στενό στόμιο) που προορίζονται για ταφική χρήση και μυροδοχεία για επάλειψη των νεκρών.

"Ιερά Πύλη" Κεραμεικός

Μετά τον Κεραμικό και 4 ώρες περπάτημα ήμασταν εξαντλημένοι. Δε θα μπορούσε να ακολουθήσει τίποτα άλλο παρά φαγητό και μάλιστα σουβλάκι στο Μοναστηράκι. Αυτό το αρμονικό πάντρεμα αρχαιότητας και σύγχρονης πραγματικότητας ήταν τόσο αναγκαίο και επιτακτικό για να έρθει η ηρεμία και η γαλήνη στα πρόσωπά μας και να πούμε ότι η χτεσινή μέρα δε θα μπορούσε να ναι πιο όμορφη, πιο δημιουργική πιο διδακτική. Όμορφη γιατί είχε καλό καιρό και πέρασα πολύ όμορφα, δημιουργική γιατί παρήγαγε τουλάχιστον έναν καλύτερο άνθρωπο και διδακτική γιατί έμαθα εκτός των άλλων ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και να θεωρούμε δεδομένα όσα είναι πολύτιμα για μας..... Και σε αυτά περιλαμβάνονται οι φίλοι, οι γνωστοί, η οικογένεια αλλά και η ιστορία, τα μνημεία μας και ότι άλλο μας έχει στιγματίσει και έχει συνελέσει στο να είμαστε αυτοί που είμαστε σήμερα.

Εύχομαι οι μέρες σας να ναι όμορφες και δημιουργικές όπως η δική μου χτές.ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

ΥΓ: Bring the marbles back you kleftes arhaiokapiloi british People (of the Museum? ή και άλλοι? ). Κατακρεουργησατε τον Παρθενώνα huligans of the Civilization!

Ο τίτλος του ΠΟΣΤ είναι τίτλος ενός πολύ ωραίου βιβλιου που διάβασα (που ρούφηξα κυριολεκτικά χτες μέσα σε 1 μέρα).

Και θα διαβάσετε 2 πολύ ωραία κομμάτια του βιβλίου.Αλλά πριν σας τα παραθέσω θα σας πω 2 λόγια για την υπόθεση.Συγγραφέας είναι ένα παιδί που στα 4 του χρόνια έχει χάσει τον πατέρα του και στα 15 του ανακαλύπτει ότι αυτός πριν πεθάνει του άφησε ένα μεγάλο γράμμα για να το διαβάσει όταν μεγαλώσει. Ο πατέρας διηγείται την ιστορία του κοριτσιού με τα πορτοκάλια (δηλαδή πως γνώρισε τη γυναίκα του, την μεγάλη τους αγάπη κ.α και ρωτά το γιό του τι θα έκανε αν είχε την επιλογή.Θα αποφάσιζε να ζήσει μι ασύντομή ζωή για να στην πάρουν μετά απο λίγα χρόνια χωρίς επιστροφή, ή θα έλεγε "Όχι ευχαριστώ"?) 

1ο "Η ιστορία του κοριτσιού με τα πορτοκάλια αρχίζει ένα απόγευμα που περίμενα το τραμ.Ήρθε το τραμ κι επιβιβάστηκα.Το πρώτο που πρόσεξα ήταν ένα αστείο κορίτσι που στεκόταν στο διάδρομο με μια τεράστια σακούλα πορτοκάλια.Το χαμόγελό της σχημάτιζε 2 μαγευτικά λακάκια στα μάγουλά της και μου θύμισε σκιουράκι, τόσο χαριτωμένη ήταν.Σκέφτηκα πως αν πράγματι ζήσαμε κάποτε μια ζωή μαζί  τότε ίσως ήμαστα 2 σκιουράκια σε 1 δέντρο........

Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν τα πάμπολα πορτοκάλια.Τι τα ήθελε? Ήθελε να τα ξεφλουδίσει ένα ένα και να τα φάει φέτα-φέτα στο πρόγευμα? Αυτή η εικόνα με αναστάτωσε.Ίσως να είναι άρρωστη και να πρέπει να τηρεί κάποια δίαιτα, σκέφτηκα αλλά αυτή η σκέψη ήταν ενοχλητική. Ίσως ήθελε να φτιάξει μια πουτίγκα πορτοκάλι για μια γιορτή με περισσότερους από 100 καλεσμένους.Είχε καλέσει περισσότερους απο 90 νεαρούς και μόνο 8 κοπέλες.Η πουτίγκα προορίζονταν για τη μεγάλη γιορτή των οικονομολόγων και σ'αυτή τη σχολή υπήρχαν ελάχιστες φοιτήτριες.Αυτή η σκέψη μου προκάλεσε ζήλια. Γιατί δεν ήμουν κι εγώ καλεσμένος στη γιορτη?Ίσως το κορίτσι απλώς να ήθελε να τα στύψει και να φτιάξει μια μεγάλη ποσότητα πορτοκαλάδας να ην έχει στο ψυγείο  της φοιτιτικής καμαρούλας της, επειδή σιχαινότανε τους φτηνούς συμπυκνωμένους χυμούς που πουλούσαν τα σούπερ μάρκετ ή επειδή της προκαλουσαν αλλεργία. Ίσως να ήταν για παράδειγμα βοηθός νοσοκόμα κα να έμενε σε μια καμαρούλα απέναντι από το νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού.Ίσως ήταν παιδί μιας τεράστιας οικογένειας που λατρευε τα πορτοκάλια............................

2ο   Κληρονόμησα από τον πατέρα μου μια βαθιά θλίψη για το γεγονός ότι θα έπρεπε κάποτε να εγκαταλέιψω αυτό τον κόσμο.Έμαθα να συλλογίζομαι βραδιές σαν αυτές που δε θα τις ξαναζήσω πια! Αλλά κληρονόμησα επίσης ένα μάτι για το πόσο ωραία είναι η ζωή.....Τωρα τα καταλαβαίνω όλα.Μόλις τώρα η ψυχή και το σώμα μου καταλαβαίνουν τι θα πει να μην υπάρχεις..... Οργίζομαι όταν σκέφτομαι ότι μια μέρα θα χαθώ και θα είμαι απών όχι 1-2 βδομάδες όχι 4 ή 400 χρόνια αλλά εις τους αιώνες των αιώνων.Αισθάνομαι σαν να έχω πέσει θύμα αστείου ή φάρσας, επειδή ασχικά ήρθαν και μου είπαν : " Ιδού ένας ολόκληρος κόσμος όπου μπορείς να ξεφαντώσεις.Έδώ είναι η κουδουνίστρα σου, εδώ είναι το τρενάκι σου εδώ το σχολείο όπου θα πάς το φθινόπωρο." Για να μου πουν ύστερα " Την πάτησες Πρωτάπριλιά, Πρωταπριλιά!" Και να μου πάρουν από τα χέρια όλο τον κόσμο........

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στις 2 ξενιτεμένες μου φιλενάδες στη Γερμανία και την Αγγλία !!! ΧΑΡΑ Ελπίζω να το διαβάζεις γιατί θα πάθεις ότι έπαθε η Χρύσα απο τα Γερμανικά(ΧΑΖΟ)

Το μυαλό μου έχει κολλήσει σε κάτι που διάβαζα για τις εξετάσεις.

ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ διευθυντών προσωπικού και τμημάτων ανθρώπινου δυναμικού: 1η ΕΝΤΥΠΩΣΗ: Κρινουν τον υποψήφιο με βάση την πρώτη εντύπωση.Η πρώτη αυτή εικόνα πάρα πολύ δύσκολα ανατρέπεται. To ιδιο συμβαίνει και στις διαπροσωπικές σχέσεις.Κάποιον ή θα τον συμπαθήσεις ή θα τον αντιπαθήσεις από την πρώτη στιγμή.

Η Χαρά ήταν μια κοπέλα μες στην καλή Χαρά σαν εμένα.Γι αυτό μάλλον δεν την συμπάθησα και πολύ (2 χαζοχαρούμενα σε 1 τάξη δε χωράνε) και γιατί μου κανε επίσης λίγο σνομπ πλουσιοκόριτσο, αλήθεια κακός συνδιασμός ε?(λίγο το Αρσάκειο λίγο οι ανταύγεις  σου χαλάν το image σε κάνανε να φαίνεσαι με  την πρώτη εντύπωση πολύ σοβαρή κι απρόσιτη, αλλά δεν ίσχυε). Μόνη της πλησίαζε τον κόσμο πολύ γλυκό και κοινωνικό πλάσμα, δεθήκαμε αμέσως και βάλαμε στην παρέα μας και το Πανούλι μας. Μου λείπουν και οι δύο τόσο πολύ αλλά η Χαρά ίσως λίγο παραπάνω γιατί κάθε φορά που περνάω έξω από το σπίτι της κοιτάω πάνω και περιμένω να τη δω, όπως τότε που ήταν εδώ.Περιμένω πως και πως τα Χριστούγεννα να έρθετε για να κάνουμε ένα reunion.

Χαρα για σένα ένα χαζοχαρούμενο ποίημα

Περνώ απ'το σπίτι σου συχνά

κι είν' τα παντζούρια σου κλειστά

κοιτώ- ψάχνω τ'αμάξι πουθενά

πως να σε δω αφού εισαι μακρια?

Νομίζω θα σε δω να οδηγείς με τη ΛΟΛΑ και το ΝΕΜΟ

αλλα ξέρω ότι είσαι μακριά γι αυτό θα περιμένω,

 θα το φυλάω σα θυσαυρό της φιλίας μας το λάβαρο

ΓΥΡΝΑ και θα πάμε για καφέ στον Άγιο Λάζαρο.

(χοχοχο) 

 ΜΟΥΤΣ!

ΥΓ:Άμα το διάβασες στείλε ΣΜΣ χιχι. Αλήθεια το αμάξι το χεις Βύρωνα?Ψάχνω τη ΛΟΛΑ και δεν τη βρίσκω. Μα πως να κάνω ομοιοκαταληξία με το  Λάζαρο?Φιλιά στη μαμά σου που τη συμπαθώ ιδιαίτερα.

Το Μόνμπερι, ένα χωριό στη Νοτιοδυτική Αγγλία, από την 1η Μαΐου έχει καταργήσει τις πλαστικές σακούλες. Πίσω από το επίτευγμα αυτό βρίσκεται μια νεαρή κινηματογραφίστρια, που έπεισε τους συμπατριώτες της, με όπλο ένα ντοκιμαντέρ και την αποφασιστικότητά της.

H ζωή κυλάει αργά στο Μόντμπερι των 1.500 κατοίκων στην περιοχή Ντέβον της Νοτιοδυτικής Αγγλίας. Η περιοχή έζησε ιστορικές στιγμές κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου, όταν πραγματοποιήθηκαν εκεί δύο μεγάλες μάχες. Από τότε, όμως, δεν έχει να υπερηφανευθεί για τίποτε άλλο.

Μέχρι πρόσφατα. Γιατί από την 1η Μαΐου, η αγροτική αυτή πόλη έχει γίνει η πρώτη κοινότητα της Ευρώπης που καταργεί τη χρήση της πλαστικής σακούλας. «Ηθικός αυτουργός» της ευρωπαϊκής αυτής πρωτιάς είναι η 33χρονη κινηματογραφίστρια της άγριας ζωής Ρεμπέκα Χόσκινγκ.

Η Ρεμπέκα, γύριζοντας ένα ντοκιμαντέρ για λογαριασμό του BBC με θέμα την καταστροφική επίδραση του πλαστικού στη ζωή των θαλάσσιων ειδών της Χαβάης, έγινε μάρτυρας του φρικτού θανάτου που βιώνουν τα ζώα και τα πουλιά. Είδε νεκρά δελφίνια, χελώνες, φώκιες αλλά και άλμπατρος να πεθαίνουν επειδή είχαν καταπιεί πλαστικές σακούλες. Επιστρέφοντας στο Μόντμπερι, πήγε για καταδύσεις με σκοπό να εξερευνήσει το βυθό της κοντινής ακτής. Οταν είδε ότι κι εκεί ο βυθός ήταν γεμάτος από πλαστικά, συνειδητοποίησε ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο που έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Εκείνη τη στιγμή επέλεξε την επόμενη «αποστολή» της: να πείσει τη γενέτειρά της να ξεφορτωθεί τις πλαστικές σακούλες.

«Πολλά θαλάσσια είδη περνάνε τις πολύχρωμες πλαστικές σακούλες για μέδουσες και καλαμάρια και τις καταπίνουν. Σοκαρίστηκα βλέποντας τα ζώα της Χαβάης να πεθαίνουν αβοήθητα, από το πλαστικό. Και μιλάμε για τόσο σπάνια είδη ζώων που τα προστατεύει ο αμερικανικός νόμος: δεν μπορούσα να βοηθήσω μια χελώνα που πνιγόταν γιατί αν με έπιαναν, θα έπρεπε να πληρώσω 50.000 δολάρια πρόστιμο και πιθανότατα να πήγαινα έξι μήνες φυλακή. Μόνο οι επιστήμονες που έχουν άδεια μπορούν να τα αγγίξουν», εξηγεί η Ρεμπέκα.

Πρώτα έπεισε τους μικρούς εμπόρους

Ξεκίνησε την εκστρατεία κατά της πλαστικής σακούλας από τους ανεξάρτητους εμπόρους και όχι από τους τοπικούς φορείς, όπως πολλοί θα έκαναν στη θέση της. «Εκλεισα μια γκαλερί και κάλεσα όλους τους ανεξάρτητους εμπόρους για να τους δείξω το φιλμ που γύρισα. Και κάπως έτσι πείστηκαν οι 42 καταστηματάρχες, αλλά και ένα σούπερ μάρκετ που ανήκει σε αλυσίδα. Οσον αφορά τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, πρέπει να ξέρεις να τα «παίζεις». Να ξεκαθαρίσεις ότι όταν ακολουθήσουν την ίδια πολιτική θα έχουν και καλές δημόσιες σχέσεις. Τα πάντα είναι θέμα δημοσίων σχέσεων, θετικής ή αρνητικής διαφήμισης. Το πράττει ένας και οι άλλοι ακολουθούν.» Και συμπληρώνει: «Οι πολίτες περιμένουν συνήθως από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κορυφή, τους πολιτικούς δηλαδή, να πάρουν τις αποφάσεις. Ομως οι πολιτικοί δεν παίρνουν αποφάσεις εάν δεν τους το ζητήσουν οι πολίτες. Οσοι έμπλεξαν με τους τοπικούς φορείς και τη γραφειοκρατία δεν πέτυχαν τίποτα».

Με διαβεβαιώνει ότι και η ίδια έκανε μεγάλη έρευνα για να είναι έτοιμη να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που της τέθηκαν στην πορεία. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αναζητήσει τους εμπόρους χονδρικής πώλησης τσάντας. «Παραγγείλαμε 2.000 τσάντες fair trade από καραβόπανο και τις πουλήσαμε σε τιμή κόστους. Στη συνέχεια ενημερώθηκα για τις στατιστικές. Οταν αρχίζεις και μιλάς με τα νούμερα, είναι ευκολότερο να πείσεις. Ολα έχουν να κάνουν με την πληροφόρηση. Εγώ πληροφόρησα τους εμπόρους κι εκείνοι τους πελάτες. Τώρα οι πελάτες έχουν τη γνώση και αυτοί με τη σειρά τους θα μεταφέρουν το μήνυμα έξω από τα στενά όρια της πόλης μας.»

Κάπως έτσι, οι πλαστικές σακούλες αντικαταστάθηκαν από χάρτινες, πάνινες και 100% βιοδιασπώμενες τσάντες από καλαμπόκι, αλλά και τσάντες από γιούτα τυπωμένες με βιολογικό μελάνι.

«Οταν άρχισα να ψάχνω για κάποια πόλη της Αγγλίας που να έχει κάνει το ίδιο, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε καμία», λέει αναφερόμενη στις δυσκολίες του εγχγειρήματος. «Μετά άρχισα να ψάχνω στην Ευρώπη. Απογοήτευση. Βρήκα όμως μια πόλη της Αυστραλίας που κατάργησε τις πλαστικές σακούλες πριν από κάποια χρόνια. Αρχισα λοιπόν να αναφέρω ως παράδειγμα το Coles Bay, μέχρι που ανακάλυψα ότι η συγκεκριμένη περιοχή είχε μόνο οκτώ καταστήματα και όχι 43 όπως εμείς. Ευτυχώς όμως πείστηκαν.» Πώς νιώθει στ' αλήθεια ως πρωτοπόρος; «Είναι μεγάλη ευθύνη. Αυτοί οι μικροί έμποροι έκαναν το μεγάλο άλμα, όχι απλώς ένα βήμα. Οι πλαστικές σακούλες κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη κι εγώ τους ζητούσα να τις ξεφορτωθούν. Βασικά τους ζητούσα να ρισκάρουν γιατί κανένας μας δεν ήξερε τότε πώς θα το πάρουν οι πελάτες. Ανακατεύτηκα στη ζωή τους, στις επιχειρήσεις τους και εν τέλει στον βιοπορισμό τους, αλλά εκείνοι με εμπιστεύθηκαν απόλυτα. Είμαι πολύ περήφανη για όλους.» Οπως περήφανη είναι και για τους συμπατριώτες της. «Η πόλη μου απέχει πολύ από εκείνες που αποκαλούμε «πράσινες πόλεις». Οι περισσότεροι είναι αγρότες που οδηγούν τρακτέρ, τους αρέσει το κρέας και είναι υπέρ του κυνηγιού της αλεπούς. Και όμως πείστηκαν όλοι τους για το εγχείρημα αυτό», λέει με ενθουσιασμό η Ρεμπέκα. «Πρέπει να κάνετε το ίδιο και στην Ελλάδα όπου υπάρχουν πολλά θαλάσσια είδη, αρκετά από τα οποία είναι σπάνια. Αφού τα καταφέραμε εμείς, τότε μπορείτε κι εσείς. Γιατί και στη χώρα σας τα ζώα του θαλάσσιου οικοσυστήματος πεθαίνουν από την πείνα και την αφυδάτωση που προκαλεί το πλαστικό. Εάν θέλουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν τα είδη τότε οφείλουμε να φροντίσουμε το περιβάλλον μας, διαφορετικά εμείς θα πληρώσουμε το τίμημα». Και συνεχίζει: «Οι πλαστικές σακούλες είναι η επιτομή της αναλώσιμης κοινωνίας μας. Τις χρησιμοποιούμε κατά μέσο όρο για 12 λεπτά και μετά τις πετάμε. Κι έτσι, δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού επιπλέουν στους ωκεανούς και γίνονται τροφή των ζώων. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τη δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο την έχουμε εμείς, οι απλοί πολίτες. Τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο, πόσω μάλλον να αλλάξεις τη νοοτροπία των ανθρώπων. Ομως είναι απίστευτο αυτό που μπορούμε να καταφέρουμε εμείς οι άνθρωποι όταν έχουμε κοινούς στόχους».

«Πλαστικοί» αριθμοί

•   1,2 τρισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο. Ο κάθε ενήλικας καταναλώνει 300 σακούλες το χρόνο, δηλαδή περίπου μία σακούλα κάθε μέρα.
•   Ενα εκατομμύριο σακούλες χρησιμοποιούνται κάθε λεπτό.
•   100 δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού ρυπαίνουν τις θάλασσες και αποτελούν το 90% της θαλάσσιας ρύπανσης.
•   Το πλαστικό παραμένει στο περιβάλλον για 500 έως 1.000 χρόνια.
•   Ενα εκατομμύριο θαλασσοπούλια πεθαίνουν κάθε χρόνο από το πλαστικό.
•   267 είδη θαλάσσιων οργανισμών απειλούνται από την κατάποση πλαστικών.
•   Το 98% των θαλασσοπουλιών της Ευρώπης έχει 35 κομμάτια πλαστικού στο στομάχι του.
•   4.175 εκατομμύρια είναι κατά μέσο όρο η «πλαστική κληρονομιά» σε τσάντες που αφήνει ο καθένας μας πίσω του.

Ο πεντάχρονος Αλέξης δεν πολυπίστευε στα φαντάσματα.Έλα όμως που τα δύο μεγαλύτερα αδερφάκια του ο Κυριάκος κι ο Δημήτρης κάναν τα πάντα ώστε να πιστέψει.Τι νυχτερινές ιστορίες για δράκουλες του διηγήθηκαν, τι Φρέντυ Κρούγκερ του έβαζαν, τι το φάντασμα του νεκρού παππού τους του έκαναν. Κι αυτά όλα κρυφά από τους γονείς βέβαια.....   Αλλά ο Αλέξης δε μασούσε με τίποτα παρά τα 5 χρόνια του. Εντάξει ψάρωνε λιγάκι με το φάντασμα του παππού άλλα καταλάβαινε ότι είναι μια πλάκα. Όμως πως να εξηγήσει αυτό που είδε ένα βράδυ και που τα αδερφια του δεν ήταν σίγουρα?Ήταν Αύγουστος και πανσέληνος.Το φεγγάρι τεράστιο έλουζε το σπίτι με το δυνατό φώς του και ο Αλέξης δεν είχε ύπνο. Όλοι κοιμόντουσαν κι αυτός σηκώθηκε δειλά ώστε να μην τον καταλάβει ο μπαμπάς και η μαμά που κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και προκαλούσε το μικρό Αλέξη να πάει κοντά να θαυμάσει το φεγγάρι. ΩΩΩΩΩΩ!Σκέφτηκε, ξενυχτάω και όλοι κοιμούνται.Τι καλά!Πήρε θάρρος και βγήκε στο μπαλκόνι.
Μια ανάλαφρη κι αέρινη φιγούρα τον πλησίασε, ο Αλέξης δε φοβήθηκε συνομίλησε με τη φιγούρα την καληνύχτησε κι έπεσε για ύπνο σαν καλό παιδί. Το πρωί όπως και όλα τα υπόλοιπα πρωϊνά δεν μπόρεσε να καταλάβει τι είχε συμβεί.Ακόμα αναρωτιέται αν ήταν όνειρο, φάντασμα, κάποιος άγγελος ή η ψυχή του παππού του που του είχε μιλήσει εκείνο το βράδυ και μόνο σε αυτόν θέλησε να φανερωθεί.

Το να διαχειρίζεσαι χρήματα και ακόμα περισσότερο ξένα χρήματα και το να παίρνεις αποφάσεις είναι μεγάλη ευθύνη.

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας "τρελάθηκες κυρά μου? Άντε πλύνε κανα  πιάτο να σου περάσει η χαζομάρα!!!" Μα εγώ τώρα το συνειδητοποίησα πλήρως, όταν μου χτύπησε τη πόρτα ο κύριος από το συνεργείο καθαρισμού για να εισπράξει τα χρήματα του Σεπτεμβρίου.

Βλέπετε αναλάβαμε με την αδερφή μου τη διαχείριση της πολυκάτοικίας. Τονίζω ότι την αναλάβαμε, δε μας τη φορτώσανε, αν και ο διαχειριστής ήθελε εδώ και 2 χρόνια. Πριν 3 μέρες του χτυπήσαμε το κουδούνι και του το ζητήσαμε...Ο λόγος? Όχι δε μας τσίμπησε μύγα τσε-τσε απλά πρέπει να γίνουν κάποιες επισκευές και μάλιστα πολύ γρήγορα. Ο ακάλυπτος χώρος έχει υγρασία και το υπόγειο έχει ποτίσει και πέφτουν οι σοβάδες.Θέλει οπωσδήποτε φτιάξιμο και τρέξιμο, να βρεις εταιρία, να πάρεις προσφορά, να κάνεις υπολογισμό εξόδων και να ζητήσεις μέσα στο μήνα τα λεφτά χωρίς να σε κράξουν τα γεροντάκια οι συνταξιούχοι που δεν έχουν να πληρώσουν. Το καλό με μας είναι ότι έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τα γεροντάκια γιατί  την πολυκατοικία την έφτιαξε ο μπαμπάκας μου (ήταν η μονοκατοικία του παππού από της μαμάς την πλεύρά) και την πονάμε πολύ.

Ειδικά εγώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Γεννηθήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα, 23 χρονών κι αυτή είναι η δίδυμη αδερφούλα μου, κι ενώ εγώ μεγαλώνω και ανεξαρτητοποιούμαι  ξέρω ότι αυτή μεγαλώνει και θέλει πιο πολύ ντάντεμα από παλιά. Την αγαπάω κι ας ξέρω ότι έκανε κακό στους γονείς μου, η μάνα μου έγκυος μεσα στο άγχος να τρέχει στο δώμα (γι αυτό βγήκα πρόωρη) κι ο μπαμπάς να πέφτει από τον πέμπτο στον τέταρτο με το κεφάλι, την αγαπάω γιατί χάρη σε αυτή έχω ένα σπίτι, μια ασφάλεια και αναμνήσεις που δε σβήνονται.Ακόμα και οι κακές.

Την δίδυμη αδερφούλα μου προσπαθώ να σώσω λοιπόν. Είμαι το το πιο μικρό μέλος της οικογένειας και πάντα άφηνα τους άλλους να κάνουν κουμάντο σε αυτά, μα έχω εκπλαγεί με τον εαυτό μου πόσο δυναμική είμαι, πόσο αποφασιστική και πως μπορώ να κάνω πράγματα που τα άφηνα κάποτε για τους "ΜΕΓΑΛΟΥΣ". Είμαι κι εγώ μεγάλη, μα αυτό ούτε η σχολή μου δεν μπόρεσε να το εμφυσήσει, μόνο η αδερφούλα μου που τα αξίζει όλα... Γι αυτήν πρέπει να προσπαθώ.

Θα τα καταφέρω λέτε με τη διαχείριση των χρημάτων και των τρελών? Μήπως να πάρω τον μπόμπιρα βοηθό?Δείχνει να ξέρει καλά τα κόλπα.ΧΙΧΙΧΙ

Αυτή η εξεταστική διπλή για μένα και ιδιαίτερα εξοντωτική. Μετά τις διακόπές όσο και να είχα γεμίσει τις μπαταρίες μου αυτές μάλλον με εγκαταλείψανε πολύ γρήγορα. Κι αυτό γιατί αρχές Σεπτέμβρη διαπίστωσα ότι έχω χαμηλό σίδηρο και πρέπει να παίρνω χάπια.Ήρθε και η αποτυχία στα Γερμανικά και με αποτέλειωσε. Επίσης τα μαλλιά μου ψιλοπέφτανε αλλά νόμιζα ότι είναι από το συχνό λούσιμο και το άγχος (μα ποιό άγχος?)κι όχι λόγω έλειψης σιδήρου.

Τελικά με πολύ κόπο τον έβγαλα αύτό το μήνα και είμαι κατενθουσιασμένη που μπήκε ο επόμενος.Πολύ χαλαρός, αισιόδοξος και γεμάτος υποσχέσεις για το μέλλον. Κι όλο το μήνα αναρωτιόμουν(?)

Γιατρέ μου θα ζήσω?

Βλέπω παντού 8 άρια.

ΌΧΙ ΔΕΝ το ριξα στα ποτά και τα ξενύχτια. Ούτε ένα κλαμπάκι δεν πήγα φέτος να κουνήσω τη δίμετρη(παρά 40 εκ) κορμάρα μου. Αλλά οι κόποι μου ανταμείφθηκαν, έτσι εξηγούνται τα 4 8άρια της εξεταστικής μέχρι σήμερα.Τελικά με πολύ κόπο τον έβγαλα αύτό το μήνα και είμαι κατενθουσιασμένη που μπήκε ο επόμενος.Πολύ χαλαρός, αισιόδοξος και γεμάτος υποσχέσεις για το μέλλον. Και η εξεταστική δεν τελείωσε ακόμα...Τα καλύτερα με περιμένουν, ελπίζω... 6-7-8 και φύγαμε για πιο ψηλά................................................

ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ? Μέχρι τον ουρανό.Μέχρι τον μπαμπάκα μου να του αφιερώσω το 8 στο Αστικό Δίκαιο2. Είναι το δεύτερο 8 και του το χρωστάω.Μου λείπεις πολύ, κι εύχομαι να το έμαθες και να σαι περήφανος και μεγάλος χαζομπαμπάς εκεί που είσαι.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!